maryleria@gmail.com
Ανάμεσα στο άσπρο ή μαύρο, Βανδή ή Βίσση (αυτό λύθηκε μετά τη συνεργασία τους ) πεπόνι ή καρπούζι, καφέ ή τσάι, βουνό ή θάλασσα, φραπέ ή νες, σοκολάτα ή βανίλια, εμβολιαστές ή αντιεμβολιαστές (επίκαιρο όσο ποτέ), χωριό ή πόλη, το ερώτημα κουραμπιές ή μελομακάρονο κατατάσσεται με την αξιοκρατία που ορίζει το άτυπο Χριστουγεννιάτικο πρωτόκολλο στο αιώνιο δίλημμα των εορτών.
Από τη μία ο λευκός πασπαλισμένος με άχνη ζάχαρη κουραμπιές, που σπάει τραγανά στο στόμα, αφήνοντας την αίσθηση από το καβουρδισμένο αμύγδαλο και την μυρωδιά φρέσκου βουτύρου και ανθόνερου. Πω, πω! Ε! λοιπόν θα μπορούσα ίσως και να αυτοκτονήσω με κουραμπιέδες. Πόσο γλυκό τέλος….Κουραμπιές γιορτινός και γλυκός όσο πρέπει. Από αυτούς του εμπορίου και του ζαχαροπλαστείου στους χειροποίητους της μαμάς και στους δικούς σου που μπορεί να άρπαξαν λίγο παραπάνω στο ψήσιμο. Δεν βαριέσαι. Η άχνη ζάχαρη αποδεικνύεται ιδανική για να καλύψει τέτοιου είδους μικρό ατυχήματα/καψίματα. Αν και μεταξύ μας τους προτιμώ ξεροψημένους σαν τραγανά μπισκότα και όχι λευκούς και μαλακούς σαν άψητους του ζαχαροπλαστείου.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως έφτασε ένα τόσο αθώο γλυκό να χαρακτηρίζει κάποιον. Πως προέκυψε η φράση <άντε βρε κουραμπιέ!> Υπονοώντας μια συμπεριφορά άβουλη και μαλθακή. Το λες και προσβλητικό για τον νόστιμο, χριστουγεννιάτικο κουραμπιέ. Αυτόν τον κουραμπιέ που θα αφήσεις στο πιατάκι μαζί με τον 3χρονο γιο σου, κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, ως κέρασμα για να ξαποστάσει ο Άη Βασίλης κατά την στάση του στο σπίτι σας. Λίγο πριν αφήσει το δωράκι του και φέτος.
Και από την άλλη…τα μελομακάρονα. Όταν ήμουν μικρότερη, αρκετά μικρότερη, δεκαετίες πριν, πάντα πίστευα ότι αυτό το γλυκό των Χριστουγέννων είναι συνδυασμός μελιού και μακαρονιού. Το αυτονόητο δηλαδή. Την πρώτη φορά λοιπόν που δοκίμασα μελομακάρονο, σε ένα φιλικό σπίτι, δεν ένιωσα καθόλου γεύση ζυμαρικού. Γεύση μελιού και καρυδιού. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξετρελάθηκα. Όταν δε, αντί για δραχμές στα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα η ανταμοιβή μας ήταν μελομακάρονα, η απογοήτευση αποτυπώνονταν στο πρόσωπό μου.
Τα μελομακάρονα πάντα μου θύμιζαν φοινίκια.
Ένα άλλο γλυκό που δοκίμαζα συχνά στο ζαχαροπλαστείο του θείου μου στις Σέρρες. Όχι από τα αγαπημένα μου. Αλλά σε ζαχαροπλαστείο ήμουν, παιδάκι… Όπως αντιλαμβάνεσαι ήθελα να δοκιμάσω γλυκά. Ως λαίμαργο παιδάκι ήθελα να δοκιμάσω σχεδόν όλα τα γλυκά. Το λες και φυσιολογικό. Ίσως όχι υγιές. Αλλά στη δεκαετία του 80 οι κανόνες περί υγιεινής διατροφής στα 10χρονα ήταν σχεδόν ανύπαρκτες.
Η ατάκα κλασική και χιλιοειπωμένη. <Παιδάκι είναι μωρέ! Αν δεν φάει τώρα τα Χριστούγεννα γλυκά, πότε θα φάει;>!
Μελομακάρονα δεν έχω φτιάξει ποτέ στη ζωή μου. Βασικά δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να ασχοληθώ. Να ψάξω συνταγές, να δοκιμάσω, να πειραματιστώ. Αφενός μου φαίνονται πολύπλοκα ως προς την παρασκευή τους, αφετέρου δεν μου αρέσουν. Αντιθέτως κουραμπιέδες έχω ψήσει ουκ ολίγες φορές. Άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε με αποτυχία. Σαν να μου άρπαζαν λίγο παραπάνω. Μεγαλουργούμε στην εκάστοτε κουζίνα μας παρέα με το γιο μου !
Φέτος όχι ακόμη. Κάτι έξτρα ώρες σε προετοιμασία εκπομπών, κάτι έξτρα ώρες σε διάβασμα παρέα για τα διαγωνίσματα του μήνα, ήρθε και αυτή η τενοντίτιδα στον ώμο…αλλά ….
Ποτέ δεν είναι αργά για κουραμπιέδες.
Ποτέ δεν είναι αργά για να ξενυχτήσεις με καλή παρέα πασπαλίζοντας με άχνη κουραμπιέδες, πάγκους και πατώματα κουζίνας.
Ποτέ δεν είναι αργά για να μυρίσει το σπίτι Χριστούγεννα!
Άρωμα ανθόνερου και ψημένου κουραμπιέ.
Πασπαλισμένο με χαμόγελα, αναμνήσεις και αστερόσκονη.
Καλά Χριστούγεννα!
Διαβάστε επίσης :
Παιδικά Χριστούγεννα…. Τα “δικά μας” Χριστούγεννα! – Mary’s Notes – Άρθρο της Μαίρης Λεριά
Ψυχαναγκασμοί Χριστουγέννων ! – Mary’s Notes – Άρθρο της Μαίρης Λεριά
Η ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων – Beauty and fashion for all – Επιμέλεια Ανδρονίκη Καραπαναγιώτου
