maryleria@gmail.com
«Τα Χριστούγεννα είναι για τα παιδιά» ! Από τις πλέον αγαπημένες, χιλιοειπωμένες εκφράσεις των ενηλίκων, που συνήθως ακούγαμε ως παιδιά. Βέβαια τότε δεν αντιλαμβανόμασταν την σημασία της έκφρασης.
Κάτι το οποίο άλλαξε σταδιακά με το πέρασμα των χρόνων καθώς μεγαλώναμε.
Η πρώτη λοιπόν ψυχρολουσία έρχεται όταν ως ενήλικας δεν νιώθεις τον ενθουσιασμό που ένιωθες ως παιδί. Νιώθεις ότι κάτι έχει χαθεί από τη μαγεία των Χριστουγέννων και αφενός δεν το έχεις καταλάβει αφετέρου δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Που πήγε αυτή η αστερόσκονη; Από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο που δεν σου μοιάζει πια τόσο μεγαλοπρεπές και λαμπερό μέχρι τα γράμματα που σταμάτησες να στέλνεις στον Άη -Βασίλη. Ίσως τελικά και σημαντικό κομμάτι όλης αυτής της μαγείας να χάθηκε τότε. Εκείνη την στιγμή (καταραμένη) που σταμάτησες να πιστεύεις στον γλυκούλη αυτόν παχουλό κυριούλη, που μοιράζει απλόχερα δώρα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, σε όλα τα παιδάκια! Που τον περίμενες με ανυπομονησία να σε επισκεφθεί ντυμένος στα κόκκινα και του άφηνες γάλα και μπισκότο κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τότε λοιπόν ίσως να καταγράφεται για πρώτη φορά η απομάκρυνση της παιδικής μαγείας. Τότε ίσως να νιώθεις ότι σου λείπουν όλα όσα βίωσες στις γιορτές των παιδικών σου χρόνων.
Κάθε χρονιά λοιπόν, τέτοια εποχή το μυαλό μου ταξιδεύει, ασυναίσθητα στα Χριστούγεννα εκείνα. Των παιδικών μου χρόνων. Σκέφτομαι ξανά την χαρά που ένιωθα, κάθε φορά που στολίζαμε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, παρέα με την αδελφή μου. Ήταν αυτά τα κακοφτιαγμένα, ξεπουπουλιασμένα δέντρα που μεσουρανούσαν στις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Δεν γέμιζαν με τίποτα, τα άτιμα! Ούτε με το βαμβάκι που έβαζες για να δώσεις την αίσθηση του χιονιού, του ψεύτικου. Οι Χριστουγεννιάτικες μπάλες ήταν γυάλινες και ανήκαν σε όλη την χρωματική γκάμα. Βλέπεις το minimal εφευρέθηκε ως όρος διακόσμησης πολύ αργότερα. Έτρεμε η καρδιά μου κάθε φορά, μην τυχόν και σπάσει καμιά μπάλα, δεν ήταν και πολλές βλέπεις. Ήταν και αυτοί οι πλαστικοί Άη Βασίληδες δίπλα στο δέντρο. Λατρεμένοι και παράλληλα κιτς. Πόσο ανατρεπτικός συνδυασμός; Εγώ τους προτιμούσα στην εξώπορτα. Τότε δεν ανησυχούσαμε μην τυχόν και τον κλέψει κάποιος. Θαρρείς και ήταν λιγότεροι οι κλέφτες σπιτιών. Και μετά….Α! Μετά ήταν η ιστορία με τα κάλαντα. Ξυπνούσαμε χαράματα και αδιαμαρτύρητα με την αδελφή μου, την Γιούλη, να προλάβουμε να πούμε τα κάλαντα και να τελειώσουμε πριν βραδιάσει. Ήταν από αυτά τα αγουροξυπνημένα πρωινά που ξυπνούσες στις 7.30 αλλά χωρίς γκρίνια. Εξάλλου δεν είχες σχολείο. Είχες κάλαντα. Η μαμά πάντα μας έδινε οδηγίες. Σε ποιον θα πάμε και μην τυχόν και ξεχάσουμε κανένα και δεν περάσουμε να του πούμε τα κάλαντα. Συγγενείς δεν είχαμε Θεσσαλονίκη, ο μπαμπάς με καταγωγή από Ρόδο και η μαμά από Σέρρες, αλλά είχαμε αρκετές <οικογενειακές> θείες που ήταν ιδιαίτερα γενναιόδωρες! Με αρκετές δραχμές για τα κάλαντα και extra δώρα. Ήταν και αυτά τα ζουλήγματα και φιλιά στα μάγουλα. Το μόνο δυσάρεστο. Σιχασιάρα από τότε….Παραμονή Χριστουγέννων, αργά το απόγευμα γινόταν ο απολογισμός της ημέρας με την ευχή να πάνε ακόμη καλύτερα οι <δουλειές > μας την παραμονή Πρωτοχρονιάς. Τα οικογενειακά τραπεζώματα ξεκινούσαν από το βράδυ της παραμονής και συνεχιζόταν μέχρι την δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων. Κρεατόπιτες, παστουρμάς, τυριά, μπριζολάκια, κεφτεδάκια, τηγανητές πατάτες (μέχρι τελικής πτώσεως) και γλυκό κόκκινο κρασί αγορασμένο από τον πλανόδιο πωλητή που τριγύριζε στην γειτονιά εκείνες τις ημέρες. Του φώναζες από το μπαλκόνι να σταματήσει και κατέβαινες με τα μπουκάλια για να σου τα γεμίσει. Ούτε φόβοι για μικρόβια ούτε υγειονομικοί έλεγχοι από αρμόδιες υπηρεσίες. Εννοείται ότι τρώγαμε μέχρι τελικής πτώσεως μελομακάρονα, κουραμπιέδες και κουλουράκια. Στις μέρες πριν την Πρωτοχρονιά το πρόγραμμα είχε και βόλτες στην αγορά, που μπορεί να μην είχε έντονα εορταστική ατμόσφαιρα όπως άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, αλλά είχε …τον Κλαουδάτο και το τεράστιο παπούτσι να δεσπόζει στο κατάστημα του Καρύδα. Αυτά φάνταζαν τόσο μαγικά στα μάτια μου ενώ περιμέναμε το λεωφορείο της γραμμής στην στάση της Αριστοτέλους.
Ήταν βέβαια και τα γράμματα στον Άη Βασίλη. Και μια κάποια απογοήτευση που ποτέ δεν έπαιρνα το δώρο που ήθελα, που ζητούσα. Και όμως! Και πάλι η μαγεία ήταν εκεί.
Μαγεία στην ανεμελιά. Στην ανιδιοτέλεια. Στις ανθρώπινες σχέσεις που ήταν πιο ουσιαστικές.
Στις επαφές που είχαν πιο πολλές αγκαλιές. Στην φιλικότητα. Στα χαμόγελα που δεν κρύβονταν πίσω από μάσκες. Στην άγνοια του φόβου για covid 19 ιστορίες.
Η μαγεία ήταν εκεί.
Στους άγνωστους ανθρώπους που συναντούσες και δεν δίσταζες να ανταλλάξεις ευχές και τηλεφωνικά νούμερα, μήπως και ξαναβρεθείτε…Που χάθηκαν όλα.;
-Τι κάνεις; με ρωτάει ο γιος μου, ο Γιώργος.
-Γράφω το άρθρο μου, για τα Χριστούγεννα των παιδικών μας χρόνων, του απαντάω.
-Να γράψεις ότι ξεκινούν αργά. Γράφουμε συνέχεια διαγωνίσματα,… μου απαντάει, ενώ έχει αφήσει στην άκρη το χειριστήριο από το playstation.. (Και συνεχίζει για να μοιραστεί τις ανησυχίες του) Έλεος δηλαδή!. Πότε θα παίξω;
Χαμογελάω….και γελάω.
Παιχνίδι. Ανεμελιά. Τελικά πάντα θα υπάρχει μαγεία αλλά και ….χαμόγελα.
Πάντα!
Όσο υπάρχουν παιδιά….
Καλά Χριστούγεννα!
Διαβάστε επίσης :
Ψυχαναγκασμοί Χριστουγέννων ! – Mary’s Notes – Άρθρο της Μαίρης Λεριά
Δείτε επίσης:
