maryleria@gmail.com
…..Και τα δάκρυα μιας ακόμη σχολικής εορτής. Ανήκω στην κατηγορία αυτών των γονιών που δεν δημοσιοποιούν μέσω social media επιδόσεις, ζωγραφιές, ελέγχους ή φωτογραφίες των παιδιών τους. Είμαστε λίγοι, το γνωρίζω, αλλά ελπίζω στον μέλλον να γίνουμε περισσότεροι. Κατανοώ εν μέρη την αγάπη, τον θαυμασμό σου και τη χαρά σου, αλλά το ρώτησες το ανήλικο παιδί σου αν θα θέλει να υπάρχουν όλα αυτά ως πειστήρια λόγω της δικής σου μητρικής/πατρικής ματαιοδοξίας, όταν θα ενηλικιωθεί;
Αν και προσωπικά κατά καιρούς έχω μοιραστεί συναισθήματα, ατάκες και στιγμές του γιου μου μέσω των βιωματικών μου άρθρων. Για να είμαι ειλικρινής πάντα με την δική του συναίνεση. Έστω και για μια ατάκα που ειπώθηκε από το στόμα του. Σκεπτόμενη ότι αν εισπράξεις σεβασμό για την προσωπικότητα του από εμένα ακόμη και σε κάτι τόσο μικρό τότε θα απαιτήσει στο μέλλον σεβασμό και για το παραμικρό που τον αφορά. Εξάλλου οι συμπεριφορές δεν επιβάλλονται. Υιοθετούνται μέσω παραδειγμάτων. Η μαγεία της παπαγαλίας μέσα από μια άλλη οπτική. Για αυτό και εγώ κάθε φορά ρωτάω <Γιώργο να το χρησιμοποιήσω αυτό στο άρθρο μου;> Και αναλόγως της απαντήσεως πορεύομαι.
Δεν με λες και μαμά με την κλασική έννοια. Η μήπως ναι; Αυτή τη φορά άδεια δεν ζήτησα. Εξάλλου το λες και άκρως συναισθηματικά προσωπικό θέμα. Αλλά το προτιμώ. Τέλος σχολικής χρονιάς και μια ακόμη σχολική γιορτή έριξε αυλαία. Δεν θα σου πω λοιπόν για το τι βίωσε ο γιος μου στο τέλος αυτής της σχολικής χρονιάς ή κατά τη διάρκεια μιας ακόμη σχολικής χρονιάς, αλλά για το ότι εγώ δεν σταμάτησα να κλαίω σε μια ακόμη σχολική γιορτή. Άκουγα λοιπόν για δακρύβρεχτες ιστορίες σχολικών εορτών από την αδελφή μου, τη μαμά μου, φίλες μου, αλλά δεν το πίστευα.
Μα καλά πόσο ευσυγκίνητες πια.. σκεφτόμουν. Όλα αυτά βέβαια χρόνια πριν. Μέχρι που ήρθε η πρώτη σχολική χρονιά στο τέλος της. Παιδικός σταθμός. Προνήπια. Και να το δάκρυ. Να μην σταματάει…
Ακολούθησαν πολλές σχολικές γιορτές .
Χριστουγεννιάτικες, Αποκριάτικες, επετειακές και φυσικά οι γιορτές που προσδιορίζονται από το τέλος μιας ακόμη σχολικής χρονιάς. Και θαρρείς πως κάθε χρόνο τα δάκρυα αυξάνονται. Πως γίνεται αυτό; Υποτίθεται ότι όσο περνούν τα χρόνια εξοικειώνεσαι..
Μπα!. Απλός μύθος. Εντωμεταξύ έχω πλέον πειστεί πως αυτές οι σχολικές εορτές δημιουργούν τέτοιες φορτισμένες συναισθηματικά ιστορίες κυρίως σε μαμάδες. Γενικά σε γονείς αλλά πιο ειδικά σε μαμάδες. Επίσης έχω πειστεί ότι τα παιδιά μέσα από όλη αυτή την ιστορία της γιορτής που έρχεται για να ρίξει αυλαία στη σχολική χρονιά, βιώνουν χαρά που προσδιορίζεται με δυνατές φωνές και τσιρίδες.
Μάλλον κάπως έτσι είμασταν και εμείς ως παιδιά.
Δεν θυμόμασταν βαθμούς, αποφοιτήσεις ή λευκώματα αναμνήσεων.
Δεν θυμόμαστε αργότερα σχολικές γιορτές με τραγούδια ή χορούς. Θεατρικές παραστάσεις ή απονομές βραβείων.
Έτσι και τα παιδιά μας. Ίσως να θυμούνται ελάχιστα από μια ακόμη σχολική εορτή. Θα θυμούνται όμως το μπουγέλο που έπαιξαν μετά το τέλος των μαθημάτων. Τα παγωτά που αγόρασαν με τα λεφτά του ταμείου της τάξης τους. Τα χαμόγελα. Τις φωνές. Τα <ζήτω> και τα χειροκροτήματα. Τα γεμάτα ανιδιοτέλεια <καλό καλοκαίρι> των παιδιών μέχρι να ξαναβρεθούν την ερχόμενη εβδομάδα! Ίσως για ένα ακόμα μπουγέλο….
Και κάπως έτσι μια ακόμη σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της.
Με αισιοδοξία, όνειρα, χαμόγελα και κάποια δάκρυα, έτσι για το καλό, στο τέλος μιας ακόμη σχολικής γιορτής..
Διαβάστε επίσης:
Όταν τα καλοκαίρια μας είχαν άρωμα 80ς… – Mary’s Notes – Άρθρο της Μαίρης Λεριά
