maryleria@gmail.com
Τέτοια εποχή λοιπόν κάθε χρόνο, λίγο πριν το Πάσχα, νιώθω μια γλυκιά μελαγχολία συνοδευόμενη όμως σχεδόν πάντα από όμορφες αναμνήσεις. Αφενός μελαγχολία για κάτι που έχει συμβεί και δεν θα ξαναέρθει και αφετέρου γλυκιά διότι κάθε φορά που μου έρχονται στο μυαλό και στην ψυχή αυτές οι αναμνήσεις νιώθω ένα ήρεμο χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο μου.
Αναμνήσεις πασχαλινές ποτισμένες με ξεχωριστές μυρωδιές. Ε! Λοιπόν το Πάσχα είναι μυρωδιές. Τέλος! Μυρωδιές από μωβ λατρεμένες πασχαλιές που μοσχοβολάνε, μυρωδιές από σπιτικά τσουρέκια που σιγοψήνονται στο φούρνο, μυρωδιές από κουλουράκια με γεύση βανίλια σε διάφορα σχήματα, που γυαλίζουν, μυρωδιές από το ξύδι, για να δέσει η κόκκινη βαφή των βαμμένων αυγών και οπωσδήποτε μυρωδιές από σοκολατένια αυγά για δώρο στα βαφτιστήρια ή στα παιδιά σου. Οκ. Ίσως και για εσένα που λατρεύεις την σοκολάτα.
Ως παιδί αυτή η χρονική περίοδος που διανύουμε τώρα, πριν και κατά τη διάρκεια της Μ. Εβδομάδας, ήταν η αγαπημένη μου. Μην με ρωτάς γιατί… Το αυτονόητο. Σταματούσαν τα σχολεία στο καθορισμένο πλαίσιο των Πασχαλινών σχολικών διακοπών. Τι καλύτερο για ένα παιδί στην ηλικία των 8 -10 ετών; Πασχαλινές 15νθημερες διακοπές. Με αντιλαμβάνεσαι; Είναι αυτή η ξεχωριστή ηλικία όπου βρίσκεσαι στην σχολική ανέμελη περίοδο του Δημοτικού σχολείου και οι όποιες παύσεις από τα σχολικά θρανία μεταφράζονται σε περισσότερο χρόνο για παιχνίδι και βόλτες. Το γεγονός αυτό το συνειδητοποιείς, αλλά και το εκτιμάς κυρίως 100%, όταν βρεθείς στις πρώτες τάξεις του Λυκείου και περνάς τις διακοπές του Πάσχα με διάβασμα και φροντιστήρια. Τρως δηλαδή την απόλυτη φρίκη σύμφωνα με την καθομιλουμένη των σημερινών εφήβων.
Μ. Εβδομάδα λοιπόν που σηματοδοτεί και την ουσιαστική έναρξη των Πασχαλινών διακοπών. Μόλις έχεις πατήσει play! . Κάποιες φορές μας έβρισκε στην πόλη και άλλες στο χωριό της γιαγιάς. Τα συναισθήματά το ίδιο έντονα και στις δυο περιπτώσεις. Αν και για να είμαι ειλικρινής στο χωριό το θέμα Πάσχα φάνταζε σαφώς πιο παραδοσιακό και αρκετά διαφορετικό. Βλέπεις στην πόλη τα πράγματα ήταν δρομολογούμενα και καθημερινά, ενώ στο χωριό λίγο πιο χαλαρά, ίσως της τελευταίας στιγμής και κυρίως μη προσχεδιασμένα.
Ένα πράγμα όμως παρέμενε ίδιο. Η γενική καθαριότητα του σπιτιού. Χαλιά, μοκέτες, κουρτίνες όλα για πλύσιμο και οπωσδήποτε καθάρισμα σε παράθυρα και μπαλκόνια. Εννοείται η χρήση ηλεκτρικής σκούπας, ξεσκόνισμα, σφουγγάρισμα …Τι να σου λέω! Η χαρά της Ελληνίδας νοικοκυράς! Κουραστικό μεν αγχολυτικό δε, έχω να σου πω όπως τουλάχιστον το εισπράττω εγώ ως σημερινή νοικοκυρά που ποτέ δεν πίστευα ότι θα γίνω. Που τον έκρυβα τόσο ψυχαναγκασμό; Μ. Τρίτη ήταν η ημέρα που ήταν αφιερωμένη στο ζύμωμα. Δεν πλησιάζαμε στην κουζίνα με την αδελφή μου. Μόνο για νερό πηγαίναμε. Τσουρέκια μακρόστενα πλεγμένα αριστοτεχνικά και κουλουράκια πασχαλινά, που έλιωναν στο στόμα, για να μοσχομυρίσει το σπίτι. Και μοσχομύριζε! Τι μυρωδιές…..Και εσύ να μην μπορείς να γευτείς τίποτα! <Όχι! ( σαν του Μεταξά) Νηστεύετε. Θα κοινωνήσετε την Μ. Πέμπτη>! Απαντούσε η μαμά μου στην χιλιοειπωμένη μου πλέον βαρετή ερώτηση: (Βλέπεις, ρωτούσα και για την αδελφή μου!) <Να κόψουμε λίγο τσουρέκι;>. Μ. Πέμπτη τα αυγά είχαν την τιμητική τους. Κάποιες χρονιές έβγαιναν κατακόκκινα από την κατσαρόλα (είχε πιάσει η βαφή όπως αντιλαμβάνεσαι) και κάποιες άλλες σε ένα μουντό σκονισμένο ροζ. Δεν βαριέσαι! Και πάλι η μυρωδιά τους όταν τα έτρωγες την Κυριακή του Πάσχα, πασπαλισμένα με αλατοπίπερο και ελαιόλαδο, αφού πρώτα τα είχες τσουγκρίσει από όλες τις πιθανές πλευρές, ήταν μοναδική.
Και ύστερα….Ύστερα ήταν αυτή η μυρωδιά της σβησμένης λαμπάδας, που και πάλι εσύ προσπαθούσες να ανάψεις από τον διπλανό σου, ενώ ακολουθούσες τον επιτάφιο της Μ. Παρασκευής. Μια πένθιμη ακολουθία που στα μάτια ενός δεκάχρονου έπαιρνε την εικόνα μιας γιορτινής συγκέντρωσης. Ευκαιρία για να φορέσεις τα καινούργια σου ρούχα και ευκαιρία για να συναντήσεις τους συμμαθητές σου. Όχι ότι τους είχες επιθυμήσει και ιδιαίτερα δηλαδή.
Μ. Σάββατο! Βράδυ Ανάστασης και η ίδια ακριβώς αίσθηση. Σαν να ήταν γιορτή. Αν και τώρα που το καλοσκέφτομαι είναι γιορτή. Ανάσταση στις ψυχές μας. Γύρω στις 10:30 το βράδυ λοιπόν ξεκινούσε η προετοιμασία για να ετοιμαστούμε για την εκκλησία, Θεσσαλονικιές γαρ από τα γεννοφάσκια μας. Και κάπου εκεί, γύρω στις 11:00 το βράδυ, να ακούγεται η φωνή της μάνας μας ! <Ε! Άντε γρήγορα! Μην πάμε και 5 λεπτά πριν την Ανάσταση! Ντροπή!> Παράλληλα βέβαια τσέκαρε στην κατσαρόλα την φρεσκομαγειρεμένη μαγειρίτσα που θα σερβίρονταν λίγο μετά την Ανάσταση και που δεν συμπαθούσαμε και τόσο πολύ.
Πασχαλινές μυρωδιές με τα παραδοσιακά οικογενειακά υπαίθρια, κάποιες φορές, τραπεζώματα να κυριαρχούν σε όλη την Ελλάδα την Κυριακή του Πάσχα. Ο σουβλιστός οβελίας είχε και έχει την τιμητική του, με μια μυρωδιά ικανή να καλύψει τις ευωδιαστές κατά τα άλλα μυρωδιές των ανθισμένων ανοιξιάτικων λουλουδιών.
Σκέφτομαι ότι φέτος είναι το πρώτο Πάσχα που επιστρέφουμε κατά κάποιο τρόπο στην προ covid κανονικότητα μας. Δυο χρονιές με lockdown, περιορισμούς ως προς τις μετακινήσεις μας αλλά και τον επιτρεπτό αριθμό των καλεσμένων στο πασχαλινό μας τραπέζι. Δυο χρονιές χωρίς αγκαλιές, περιφορά επιταφίου όπως είχαμε συνηθίσει και μετά ραντεβού για τσιπουράκι. Φέτος λοιπόν είμαι αποφασισμένη να ξυπνήσω αυτές τις πασχαλινές αναμνήσεις μυρωδάτες και να εκμεταλλευτώ το κάθε λεπτό στο έπακρο. Είναι ένα από τα μαθήματα που εισέπραξα, όπως και εσύ ίσως, σε αυτή την διετία που συγγενέψαμε με τον covid.
Και κουλουράκια θα φτιάξω και γενική καθαριότητα θα κάνω και κόκκινα αυγά θα ζωγραφίσω και σοκολατένια αυγά θα αγοράσω και μαγειρίτσα θα ετοιμάσω και σε υπαίθριο τραπέζι θα βρεθώ την Κυριακή του Πάσχα!
Φέτος δηλώνω αποφασισμένη να προσθέσω και άλλες μυρωδάτες πασχαλινές αναμνήσεις στο συναισθηματικό μου ημερολόγιο!
Εσύ;
