Όπως και με το τανγκό!
Χρειάζονται δύο … για ειπωθεί η αλήθεια. Ένας για να τη λέει και ένας άλλος για να την ακούει
Henry David Thoreau, Αμερικανός συγγραφέας
Το θέμα είναι ποιος θα την πει, αλλά ακόμη κι αν την πει, ποιος θα την ακούσει! Και αυτό γιατί η αλήθεια πονάει. Όπως ειπώθηκε «Η αλήθεια σε απελευθερώνει, αλλά πρώτα σε τσαντίζει πολύ»! Δυστυχώς, το εγχώριο πολιτικό καθεστώς λέει πολλά δίχως να νιώθει την ανάγκη να πει την αλήθεια, το αντίθετο δηλαδή από ό,τι πρότεινε ο Δημόκριτος: «Έχουμε χρέος να λέμε την αλήθεια, όχι να λέμε πολλά».
Ακούγαμε, λοιπόν, μέχρι να σπάσει κάθε ρεκόρ το κόστος της ενέργειας μετά την εισβολή στην Ουκρανία, ότι υπάρχει ανάπτυξη, άρα αισιοδοξία, ασχέτως βεβαίως εάν είναι ορατό «διά γυμνού οφθαλμού» ότι η αγορά «στενάζει», η αγοραστική δύναμη του πολίτη «έπεσε στα τάρταρα» και το χαμόγελο στο πρόσωπό του δεν υπάρχει πια.
Στα κανάλια είτε θα παρουσιάζεται μια ωραιοποιημένη εικόνα είτε θα «παίζει» κάποιο άσχετο ζήτημα, όπως η δίωξη του τάδε ή του δείνα. Ενδιαφέρουν αυτά τον συνέλληνα; Όχι! Δίνεται η αίσθηση ότι η εγχώρια πολιτική τάξη επεξεργάζεται σχέδια για την έξοδο από το τούνελ; Η θετική απάντηση σε αυτό πιθανότατα δεν θα ανταποκρινόταν στην αλήθεια. Αλλά τι είναι η αλήθεια;
Ο Γερμανός ιστορικός και φιλόσοφος Oswald Spengler είχε πει «Αλήθεια για την πλειοψηφία είναι αυτό που διαβάζει και ακούει συνεχώς». Εύστοχο και … επίκαιρο! Τα συστημικά κανάλια το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό, γι’ αυτό και τον … πληροφορούν καταλλήλως! Δηλαδή, τον αφήνουν να βαυκαλίζεται πως τα πράγματα πάνε καλά ή θα φτιάξουν, μιας και «η κυβέρνηση δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια» —ούτε λόγος, ασφαλώς, για την αντιπολίτευση! Γνωρίζοντας, και οι δύο, ποιες είναι οι ευθύνες για το χάλι της χώρας, προσπαθούν να είναι ευχάριστοι, παρουσιάζοντας ταυτοχρόνως τους εαυτούς τους ως «σκληρά» προσπαθούντες για το καλό της χώρας! Από την πολύ προσπάθεια, μάλιστα, η χώρα έφτασε να έχει χρέος πάνω από το 200% του ΑΕΠ, να έχει χάσει ουσιαστικά όλες τις μεγάλες δημόσιες εταιρείες, να έχει επικίνδυνα εξαρτηθεί ως προς την ενέργεια, και να βρίσκεται μπροστά σε προοπτική που μοιάζει σε βαθύ σκοτάδι παρά στο αχνοφέγγισμα της οικονομικής, αυγής!
Κάποιος, λοιπόν, πρέπει να πει την αλήθεια· και η ελληνική κοινή γνώμη, εκπαιδευμένη να πιστεύει σε ό,τι της λένε τα κανάλια, πρέπει να προσαρμοστεί και να αφουγκραστεί κι άλλες φωνές, «εξωσυστημικές», και για τον λόγο αυτόν ακριβώς γνήσια δικές της.
Να πάψει, δηλαδή, να εμπιστεύεται αυτούς που, πέραν πάσης αμφιβολίας, έχουν αποδείξει ότι δεν υπηρέτησαν το εθνικό συμφέρον —και ούτε, μάλλον, προτίθενται να το υπηρετήσουν! Να δώσει την ευκαιρία στους Δημοκρατικούς Ορίζοντες, που μοιράζονται το ίδιο όραμα με τους απλούς πολίτες, δηλαδή το όραμα της ανάπτυξης και της δημιουργίας και όχι το όραμα των μεσαζόντων και της «αρπαχτής», να δημιουργήσουν, επιτέλους, ένα κίνημα προόδου, παραγωγής και ανάπτυξης. Να προσπαθήσει να δει την αλήθεια, ανάμεσα στα τόσα ψέματα, και να εμπιστευθεί το καινούργιο, το άφθαρτο, το πραγματικό, αυτό που αντιπροσωπεύει τον μέσο πολίτη και όχι εκείνους που βρίσκονται στα «ψηλά κάστρα» τους αποκομμένοι από τη θλιβερή πραγματικότητα, την οποία και παρουσιάζουν σαν ευτυχή ή τουλάχιστον σαν θετική!
