anastopoulos@politispress.gr
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος χαρακτήρισε μια ολόκληρη γενιά με τη ροκ ζωή του. Ένας καλλιτέχνης που είχε την ίδια τύχη με τον Νικόλα Άσιμο και την Κατερίνα Γώγου. Δεν κατάφεραν να αντισταθούν και να παλέψουν και νικήθηκαν από τους δικούς τους δαίμονες. Σαν σήμερα, έφυγε…
Καταγόταν από οικογένεια καπνεμπόρων και χαρτιού. Η μητέρα του Τζένη ήταν απόγονος του Αλέξη Ζορμπά και συγγενής με την πεζογράφο και παιδαγωγό Έλλη Αλεξίου. Είχε επίσης, συγγενική σχέση με τη Γαλάτεια Καζαντζάκη, λογοτέχνιδος και πρώτης συζύγου του συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη.
Μέχρι την ηλικία των έξι η οικογένεια του έμεινε στη Θεσσαλονίκη και κατόπιν η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα. Αρχικά στα Πατήσια και από το 1970 μέχρι και το 1984 στην οδό Δροσοπούλου στην Κυψέλη. Το 1967 o Σιδηρόπουλος τέλειωσε το σχολείο και πέρασε στο Μαθηματικό Τμήμα του ΑΠΘ. Εκεί ήταν συμφοιτητής καθώς και συγκάτοικος με τον μετέπειτα τραγουδοποιό Βαγγέλη Γερμανό. Μάλιστα εκείνη την περίοδο έπαιζαν συχνά μαζί μουσική. Παράλληλα κυκλοφορούσε στη ροκ σκηνή της πόλης, παρακολουθώντας συχνά το συγκρότημα «Μακεδονομάχοι», αλλά χωρίς να δίνει την εντύπωση πως θα ασχολιόταν ενεργά με τη μουσική δημιουργία.
To 1969 θα γνωριστεί με τον Παντελή Δεληγιαννίδη, τότε κιθαρίστα των Olympians και αποφάσισαν να δημιουργήσουν το συγκρότημα-ντουέτο Δάμων και Φιντίας, όνομα εμπνευσμένο από τους δύο ομώνυμους πιστούς φίλους. Ήρθαν σε επαφή με τον Τάσο Φαληρέα, τότε ιδιοκτήτη δισκάδικου και σύμβουλου της δισκογραφικής εταιρείας Λύρα όπου και κυκλοφόρησαν το σίνγκλ 45 στροφών Το ξέσπασμα / Ο κόσμος τους.
Το 1971 έπαιξαν στο θρυλικό Κύτταρο σε μια σειρά από συναυλίες μαζί με τους Socrates και Εξαδάκτυλος. Στο «Κύτταρο» γνωρίστηκαν με τους Θανάση Γκαϊφύλλια, Δημήτρη Πουλικάκο αλλά και με τα Μπουρμπούλια που έπαιζαν με τον Διονύση Σαββόπουλο. Την επόμενη χρονιά, τα Μπουρμπούλια ήρθαν σε ρήξη με τον Σαββόπουλο και δύο από τα μέλη τους αποχώρησαν. Ο Σιδηρόπουλος και ο Δεληγιαννίδης μπήκαν στο συγκρότημα και μαζί με το Νίκο Τσιλογιάννη (ντραμς) και τον Βασίλη Ντάλα (μπάσο) έκανε την εμφανίση του το νέο συγκρότημα.
Ο δίσκος 45 στροφών με το τραγούδι «Ο Ντάμης ο σκληρός», αρχικά ονομαζόταν «Ο Ντάμης ο ληστής», αλλά η δισκογραφική εταιρεία ζήτησε αλλαγή του τίτλου για να αποφύγει προβλήματα με τη λογοκρισία.
Το καλοκαίρι του 1973, ανέβηκαν στη Θεσσαλονίκη για ένα νέο ξεκίνημα, όμως ο Δεληγιαννίδης έφυγε για την Αγγλία και στις αρχές του 1974 το συγκρότημα διαλύθηκε, με τον Σιδηρόπουλο να επιστρέφει στην Αθήνα.
Κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, ανθούσε το πολιτικό τραγούδι και το ροκ είχε περάσει στο περιθώριο, οπότε συνεργάστηκε με έναν από τους κορυφαίους εκπροσώπους του πολιτικού τραγουδιού, τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο, με συμμετοχή σε μουσικές και θεατρικές εμφανίσεις στις συναυλίες του Μαρκόπουλου.
Στις 4 και 6 Οκτωβρίου του 1976 ο συνθέτης πραγματοποίησε συναυλίες στο Ηρώδειο, με τη συμμετοχή του Σιδηρόπουλου, οι οποίες μαγνητοσκοπήθηκαν και ηχογραφήθηκαν, αλλά κυκλοφόρησαν μόλις το 1990. Με τον Σιδηρόπουλο τα επόμενα χρόνια, να αναφέρεται αρνητικά σε συνεντεύξεις του, για τη νεκρή περίοδο συνεργασίας για τον ίδιο, στα τέλη του 1986, οι δύο τους θα συνεργάζονταν ξανά, καθώς ο Σιδηρόπουλος ερμήνευσε τέσσερα τραγούδια και δύο ποιήματα στον δίσκο του συνθέτη «Τολμηρή Επικοινωνία». Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 ο Σιδηρόπουλος είχε ηχογραφήσει ένα τραγούδι για τον ιστορικό δίσκο του φίλου του Δημήτρη Πουλικάκου «Μεταφοραί εκδρομαί ο Μήτσος» που κυκλοφόρησε το 1976.
Το 1976 πήρε απαλλαγή από τη στρατιωτική θητεία για ψυχολογικούς λόγους και λίγο αργότερα, μέσα από μια σύντομη σχέση με μια κοπέλα την Κάθυ, έγραψε ένα καταπληκτικό τραγούδι «Για την Κ».
Αργότερα θα γνώριζε τη Γιόλα Αναγνωστοπούλου με την οποία θα έμεναν μαζί μέχρι το 1980. Κατά την περίοδο της σχέσης του με την Αναγνωστοπούλου φαίνεται να ξεκίνησε να κάνει χρήση ηρωίνης.
Στις 6 Νοεμβρίου του 1977, ο Δημήτρης Πουλικάκος τον έφερε σε επαφή με το συγκρότημα «Σπυριδούλα». Αρχικά συνεργάστηκε σε προσωρινή βάση με το συγκρότημα, ερμηνεύοντας διασκευές ξένων τραγουδιών στις συναυλίες τους στην επαρχία. Η συνεργασία τους οριστικοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1978 με σκοπό την ηχογράφηση του άλμπουμ «Φλου».
Το συγκρότημα και ο Σιδηρόπουλος μπήκαν στο στούντιο και ηχογράφησαν αρχικά ένα ντέμο με δύο κομμάτια, τα «Μπάμπης ο Φλου» και «Ξέσπασμα», με το τελευταίο να είναι διασκευή ενός κομματιού που είχε ηχογραφήσει ο Σιδηρόπουλος με τους Δάμων και Φιντίας.
Ο Θοδωρής Σαραντής, τότε υπεύθυνος ξένου ρεπερτορίου της ΕΜΙΕΛ (τέως Columbia), ήρθε σε επαφή με τον διευθυντή της εταιρείας Γιώργο Πετσίλα και ανέλαβε ο Σαραντής με βοηθό τον Μάνο Ξυδούς την παραγωγή δίσκου. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στα στούντιο της Columbia στη Ριζούπολη. Συμμετείχε μια σειρά έμπειρων μουσικών που γνωρίζονταν για χρόνια με τον Σιδηρόπουλο όπως οι Νίκος Πολίτης (κατά καιρούς μέλος του Εξαδάκτυλου και των Socrates), ο Δημήτρης Πολύτιμος (MGC και Εξαδάκτυλος) και ο Γιώργος Μαγκλάρας που έπαιξε ηλεκτρικό βιολί στο ψυχεδελικό «Η ώρα του Stuff», το πρώτο τραγούδι του Σιδηρόπουλου που αναφέρεται στα ναρκωτικά.
Στο κομμάτι αυτό έκανε φωνητικά η Δήμητρα Γαλάνη χωρίς όμως να αναφέρεται το όνομα της γιατί είχε μόλις αλλάξει δισκογραφική εταιρεία. Οι ηχογραφήσεις, λόγω των προβλημάτων εθισμού, ήταν δύσκολες με τον Σιδηρόπουλο να έρχεται σε ρήξη με το συγκρότημα.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε καθυστερημένα τον Μάιο του 1979, με τους κριτικούς και το κοινό να διχάζονται. Οι πωλήσεις δεν ξεπέρασαν τις 5.000. Τα επόμενα χρόνια όμως, η αποδοχή και οι πωλήσεις του Φλου θα αυξάνονταν θεαματικά, με το δίσκο να κάνει διαρκείς επανεκδόσεις, ενώ το 1992 ψηφίστηκε από τους συντάκτες του περιοδικού Ποπ+Ροκ ως το «καλύτερο άλμπουμ στην ιστορία της ελληνικής ροκ σκηνής».
Ο σκηνοθέτης Ανδρέας Θωμόπουλος, γνωστός για την ταινία του Αλδεβαράν, εντυπωσιάστηκε από τη σκέψη και τη φωτογένεια του Σιδηρόπουλου και, επιθυμώντας να συνεργαστούν, προσάρμοσε το σενάριο της επόμενης ταινίας του, «Ο Ασυμβίβαστος», στον χαρακτήρα του. Ο Σιδηρόπουλος δέχθηκε να πρωταγωνιστήσει, παρά τις επιφυλάξεις του για το σενάριο, ενώ τραγουδούσε και όλα τα τραγούδια της ταινίας. Τα γυρίσματα έγιναν το 1977 και τη γενική επιμέλεια της μουσικής επένδυσης της ταινίας είχε ο συνθέτης ηλεκτρονικής μουσικής Γιώργος Θεοδωράκης, γιος του Μίκη.
Ο τελευταίος έγραψε και ένα τραγούδι για την ταινία, το «Κάποτε θα ‘ρθουν» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. Τέσσερα τραγούδια για το σάουντρακ έγραψε και ο Θωμόπουλος, ανάμεσα τους τη μπαλάντα «Να μ’ αγαπάς» το οποίο αρχικά δεν ακούστηκε ιδιαίτερα αλλά μετά το θάνατο του Σιδηρόπουλου έγινε πολύ δημοφιλές στο ραδιόφωνο και διασκευάστηκε από διάφορους καλλιτέχνες.
Η ερμηνεία του Σιδηρόπουλου πήρε θετικές κριτικές όμως η ταινία είχε μια αδιάφορη πορεία τόσο στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του 1979 όσο και στις αίθουσες. Στην καριέρα του ως ηθοποιού περιλαμβάνεται και μια τηλεοπτική εμφάνιση στο σήριαλ του Κώστα Φέρρη Οικογένεια Ζαρντή (ΕΡΤ, 1982) όπου έπαιζε το ρόλο ενός οπιομανούς γαλλοθρεμμένου αστού των αρχών του 20ου αιώνα.
Το 1980 ο Παύλος Σιδηρόπουλος κατέληξε σε ένα σχήμα που με λίγες αλλαγές παίζει μαζί του μέχρι το τέλος, τους Απροσάρμοστους. Μαζί ηχογραφούν μια σειρά σημαντικών δίσκων και έχουν συνεχή ζωντανή παρουσία. Το 1982 κυκλοφορούν το Εν λευκώ. Τα τραγούδια «Η» και «Αντεργκράουντ με στρας» λογοκρίνονται, για «προτροπή στη χρήση ναρκωτικών» και το τραγούδι «Ύστατη στιγμή» για «προσβολή της δημοσίας αιδούς».
Το 1985 κυκλοφορούν το Zorba the freak. Το 1987 πραγματοποιεί μια συγκλονιστική εμφάνιση στο Ηρώδειο στη συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου Τολμηρή επικοινωνία -που κυκλοφόρησε και σε δίσκο με αυτό τον τίτλο- ερμηνεύοντας τραγούδια σε στίχους του Δημήτρη Βάρου και απαγγέλλοντας ποιήματα του ιδίου από το βιβλίο Θηρασία.
Το πρόβλημα με την υγεία του και ο θάνατος της μητέρας του λίγους μήνες πριν τον έκαναν ψυχολογικό ράκος. Το φθινόπωρο του ’90 άρχισε τις συνηθισμένες του εμφανίσεις στο κλαμπ «Αν». Εκεί εμφανιζόταν με δεμένο το χέρι του. Στις 4 Δεκεμβρίου είχε πάει στο στούντιο για να ηχογραφήσει τα φωνητικά του δίσκου, αλλά ήταν μεθυσμένος, διαπληκτίστηκε με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος «Απροσάρμοστοι» και έφυγε με μια φίλη του. Δύο μέρες μετά θα έφευγε για το ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Το ημερολόγιο έδειχνε 6 Δεκεμβρίου 1990, όταν ο Παύλος βρέθηκε στο σπίτι μιας φίλης του στο Νέο Κόσμο σε κωματώδη κατάσταση εξαιτίας υπερβολικής δόσης ηρωίνης. Δεν άντεξε πολύ – άφησε την τελευταία του πνοή κατά τη μεταφορά του στον Ευαγγελισμό. Ήταν μόλις 42 ετών.
«Πρέζες υπάρχουν πολλές. Δεν είναι μόνο η ηρωίνη. Αλλά η ηρωίνη σκοτώνει, αυτή είναι η μόνη διαφορά» συνήθιζε να λέει ο ίδιος κατά καιρούς.
Προφήτης? Μπορεί και όχι…Το “Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν” όμως είναι προφητικό…
Διαβάστε επίσης:
Ας θυμηθούμε: Κατερίνα Γώγου, η αεικίνητη θλιμένη
Ας θυμηθούμε: Κατερίνα Γώγου, κόντρα ρόλος για το “τυπάκι”
Ας θυμηθούμε: Η ελληνική επιγραφή στον τάφο του Jim Morrison
