maryleria@gmail.com
Πάμε για ένα καφέ να τα πούμε ; ρωτάω τον γιο μου…Δεν πίνω καφέ μου απαντάει. Θα πιω ένα τσάι.
Χαμογελάω. Οι λέξεις καταγράφονται και μεταφράζονται με την κυριολεκτική τους έννοια στο μυαλό ενός 11χρονου αγοριού. Τουλάχιστον ακόμη.
Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι είναι μια έκφραση. Μπορείς να πιείς ότι θέλεις. Και τσάι και μιλκσέικ και χυμό! Σκέφτομαι λοιπόν πόσα συναισθήματα, αλλά και ατελείωτες συζητήσεις κρύβει το <πάμε για ένα καφέ ;> Πέρα από τη ρεαλιστική ιεροτελεστία που σου δίνεται και μπορείς να απολαύσεις τη γεύση και τη μυρωδιά ενός καφέ υπάρχει και μια ιεροτελεστία σουρεαλιστική. Μόλις έχεις χωρίσει ή αποφασίζεις να χωρίσεις. Κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό. Αλλά ούτε και καλό… Είσαι έτοιμος να σκάσεις και το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι να τηλεφωνήσεις στο κολλητό σου για να πιείς ένα καφέ. Να πιείτε καφέ παρέα δηλαδή και να τα πείτε. Σημασία δεν έχει ο καφές που θα πιείς αλλά η κουβέντα που θα ακολουθήσει. Αυτά που θα ειπωθούν. Αυτά που θα σε μελαγχολήσουν. Αυτά που θα σε κάνουν να χαμογελάσεις.
Αυτά που θα κρατήσεις για να σκέφτεσαι και την επόμενη μέρα. Θυμάμαι ακόμη έντονα τα καλοκαίρια σαν παιδί στο χωριό της γιαγιάς. Η αυλή της θείας-Κατίνας στο διπλανό από το δικό μας σπίτι , γέμιζε από γειτόνισσες λίγο μετά τις 9 το πρωί για να πιούν το καφεδάκι τους. Ελληνικό. Στα γνωστά εκείνα (πιο φανταχτερά πεθαίνεις) λουλουδιασμένα φλιτζανάκια που μεσουρανούσαν στη δεκαετία του 80. Η μαμά μου βοηθούσε στο σερβίρισμα και αν κάποια αργούσε για να έρθει αρκούσε μια φωνή της θείας για να ξεκαθαρίσει το τοπίο. <Άντεεεε καλέ Γεωργία! Που πιάστηκες πάλι ; Δεν θα έρθεις ;> Ούτε κινητό ούτε σταθερά τηλέφωνα. Μια φωνή τέρμα στη διαπασών. <έρχομαι μαρή Κατίνα. Έρχομαι. > Ακουγόταν η φωνή από το παραδιπλανό σπίτι. Και ερχόταν η θεία Γεωργία. Που δεν ήταν συγγενής αλλά στο χωριό τα καλοκαίρια όλες θείες τις λέγαμε. Όλοι το ξέρουν αυτό.
Και ξεκινούσε λοιπόν η ιεροτελεστία του πρωινού ελληνικού καφέ.
Άντε να τα πούμε βρε κορίτσια. Έτσι άρχιζε η κουβέντα των κοριτσιών . Ή καλύτερα οι κουβέντες. Οι όποιες κουβέντες έχω να σου πω εναλλάσσονταν από το τι θα μαγειρέψουν, ποιον είδαν στο παζάρι, τι φορούσε η τάδε κοινή γνωστή τους την Κυριακή το πρωί στην εκκλησία στο χωριό και ξανά από την αρχή. Το απόγευμα το σκηνικό επαναλαμβανόταν. Καφές Ελληνικός και κουλουράκια βανίλια πλεξούδα. Ακόμη έχω τη μυρωδιά τους. Το πάμε για ένα καφέ είχε προορισμό την αυλή της θείας μου και όχι κάποιο καφέ-μπαρ αλλά είχε το ίδιο αγχολυτικό αποτέλεσμα. Εξάλλου αυτή είναι η ουσία. Εκεί είναι η δράση του καφέ κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πάμε για ένα καφέ να τα πούμε ; Αυτή η είναι η ερώτηση μου προς κολλητό και κολλητή όταν έχω κολλήσει αισθηματικά, όταν χωρίζω, ετοιμάζομαι να χωρίσω, έχω νεύρα, είμαι σε απόγνωση, είμαι μπλεγμένη συναισθηματικά, έχω αναλύσει όλα μου τα αισθήματα (κάτι που συμβαίνει συνέχεια) αλλάζω επαγγελματικές ιστορίες….ή πολύ απλά έχουν μαζευτεί πολλά μωρέ και είμαι έτοιμη να εκραγώ. Εντάξει το παραδέχομαι! Μιλάω πολύ. Υπό νορμάλ συνθήκες. Χωρίς προβληματισμούς και μπλεξίματα. Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν τι συμβαίνει όταν έχω προβληματιστεί για κάτι και σου ζητήσω να πάμε για ένα καφέ να τα πούμε ;
Δεν θα προλάβεις να μιλήσεις. Στη δική μου περίπτωση δεν ισχύει το πάμε για ένα καφέ να τα πούμε. Ισχύει το πάμε για ένα καφέ να σου τα πω.
Αυτήν η ιστορία λοιπόν φαντάζει τόσο μα τόσο γνωστή στην αδελφή μου που γίνεται πόλος έλξης των προβλημάτων ,των αμπελοφιλοσοφιών και των οποίων μπλεξιμάτων μου και μάλιστα κάποιες φορές χωρίς να χρειάζεται καν να πιούμε καφέ. Η καθεμία έχει τον δικό της καφέ από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου..
Αλλά …τι να κάνω ; κάπου πρέπει να τα πω και εγώ..
Λοιπόν Sis ..Τι λες ; Πάμε για ένα καφέ να τα πούμε ;
