Σήμερα το πρωί, παρέα με το πρωινό καφεδάκι, διάβασα ένα άρθρο που με συγκλόνισε, γιατί παραθέτει και μεταστοιχειώνει διαφορετικά τα γεγονότα που βιώνουμε εδώ και κάποιους μήνες! Η ψυχική ανθεκτικότητα έχει αλλάξει όρια και πατρίδα. Ίσως οφείλουμε να προσδιορίσουμε εκ νέου αξίες, αλλά και αντίβαρο μέσα μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχουν ιχνηλάτες που μας υπενθυμίζουν, ότι δεν τελείωσαν όλα, αλλά αντιθέτως…τώρα αρχίζουν όλα!
Ζήτησα από τον κ. Ιωάννου την άδεια να δημοσιεύσω τη σημερινή του ανάρτηση και πήρα το πράσινο φως να μοιραστώ μαζί σας , αυτή τη φωνή- κραυγή που βρίσκεται στα σπλάχνα του κάθε δημιουργού. Από τον πλανόδιο ζογκλέρ μέχρι τον επώνυμο καλλιτέχνη. Από την άσημη Νάντια στη Γεωργία που δημιουργεί πλεκτά καλλιτεχνήματα, μέχρι τους γίγαντες της ψυχικής μας οθόνης που παίζουν μπάλα στην πρώτη γραμμή των προτιμήσεών μας. Από το πρώτο τραπέζι πίστα , μέχρι το τελευταίο κουκλοθέατρο, από τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα έως το ηχοβασίλειο του Σαλέα…γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι μάχονται και κερδίζουν τη ζωή έξω από το σπίτι τους…Στα θεατράκια της γειτονιάς, στους μουσικούς χώρους της πλατείας, στο πανηγύρι, στην αλάνα της ψυχής μας…Δεν είναι δυνατόν να μην έχει θεατές. “Κατάμεστο στάδιο σιωπής”, όπως λέει και ένα τρυφερό πλασματάκι, μία φράση που αγαπώ ιδιαίτερα για να αποτυπώσω την αύρα αυτής της ηχούς που μας έχει μουδιάσει όλους αθόρυβα.
Παραδίδω αυτούσιο το κείμενο του μεγάλου δημιουργού, κ. Οδυσσέα Ιωάννου και εύχομαι να μην προσπεράσετε καμία από τις λέξεις, το σκοτάδι που ζούμε, αλλά και το πως θα βγούμε και πάλι μαζί στο φως.
Χρήσιμοι και άχρηστοι
Όλοι οι άνθρωποι που εργάζονται στον πολιτισμό, όχι μόνο οι καλλιτέχνες, αλλά όλοι όσοι εμπλέκονται επαγγελματικά με το θέαμα και την τέχνη σε όλες τις βαθμίδες και τα πόστα είναι απλά τρομοκρατημένοι. Θα ήταν απλώς ανήσυχοι αν ήξεραν πως κάποιο σχέδιο υπάρχει, κάποιο νοιάξιμο είναι ενεργό και προσπαθεί να βρει λύση. Το σκοτάδι όμως προκαλεί τρόμο. Οι περισσότεροι έχουν κάνει τρία μεροκάματα σε επτά μήνες, άλλοι λίγα περισσότερα και άλλοι κανένα. Ο χειμώνας έρχεται και εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες βλέπουν μαύρο. Αν σε αυτό συνυπολογίσεις και την γενικότερη επίσημη εκτίμηση πως είναι εργαζόμενοι πολυτελείας και δεν θα πάθουμε και τίποτα χωρίς τέχνη, αισθάνονται και λίγο άχρηστοι.
Πρόσφατα πολύ γνωστός λοιμωξιολόγος με συχνή παρουσία στα κανάλια είπε πως αν χρειαστεί να κλείσουν κάποιοι χώροι θα κλείσουν οι δευτερεύουσες δραστηριότητες όπως τα θέατρα, οι κινηματογράφοι και οι μουσικές σκηνές. Προφανώς υπάρχει μάθημα επιλογής στην Ιατρική που λέγεται «Αξιολόγηση πρωτεύουσας και δευτερεύουσας ανθρώπινης ανάγκης».
Θα μου πεις, άδικο έχει; Πρωτεύον δεν είναι η Υγεία; Τέτοιες αυτονόητες καταθέσεις δεν βοηθάνε πουθενά και κυρίως όταν εκφράζονται με εξυπνακίστικο τρόπο του στυλ «μόνο οι ζωντανοί μπορούν να ακούσουν τραγούδια και να δουν θέατρο». Κάτι παρεμφερές ακούμε τελευταία και από αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων: «αν δεν αγοράσουμε καινούργια όπλα για να είμαστε δυνατοί και ανεξάρτητοι τι νόημα έχουν όλα τα άλλα αν ο Τούρκοι φτάσουν μέχρι την Λαμία;»… Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πολλές παρόμοιες εκτιμήσεις «αποκλειστικής ευθύνης» από διάφορους άλλους επαγγελματίες. Τι να πεις σε κάποιον που παράγει τροφή όταν σου πει πως όλα είναι άνευ νοήματος δίχως την δική του συμβολή;
Υπάρχει ένα γνωστό ανέκδοτο για την συνέλευση που έκαναν τα όργανα του ανθρώπινου σώματος να εκλέξουν αρχηγό. Όλα θεωρούσαν πως δίχως αυτά το σώμα δεν ζει και όλα είχαν δίκιο. Η καρδιά, οι πνεύμονες, το συκώτι, το στομάχι… Αναζητήστε το τέλος της ιστορίας, ποιος τελικά κέρδισε την αρχηγία με έναν απίστευτα εκβιαστικό τρόπο- δυσκολεύομαι να το γράψω…
Όσο περνούν τα χρόνια, οι δεκαετίες, οι αιώνες, θα περίμενε κάποιος πως θα φτάναμε σε κάποιο επίπεδο φιλοσόφησης που θα μας επέτρεπε να βλέπουμε τον όλον, την ενότητα, την αλληλεπίδραση την «αλληλεγγύη» μεταξύ διαφορετικών πραγμάτων ως μονόδρομο για την συνέχιση της ύπαρξης. Βέβαια όταν αδυνατούμε να το δούμε ανάμεσα στους ανθρώπους πώς περιμένει κάποιος να το δούμε στην φύση και στην ύπαρξη γενικότερα!
Κόβουμε με μεγάλη ευκολία ολόκληρα κομμάτια από το όλον, χωρίζουμε με επιπολαιότητα τις ανάγκες και τους μηχανισμούς της ζωής σε πρωτεύοντες και δευτερεύοντες, θυσιάζουμε οτιδήποτε θεωρούμε λίγο ή δεν το καταλαβαίνουμε και πιστεύουμε ο κόσμος χωρίζεται σε χρήσιμους και άχρηστους.
Φυσικά και ένα καλό εμβόλιο είναι προτιμότερο από ένα καλό τραγούδι, δεν τίθεται εκεί το θέμα και η γραμμή.
Το πρόβλημα είναι η νοοτροπία του εύκολου και αβασάνιστου ακρωτηριασμού των θεωρητικά αδύναμων κρίκων. Συνήθως αυτό έχει προέκταση και στους ανθρώπους. Ένα μεγάλο «Δεν με νοιάζει» απλώνεται πάνω από τα κεφάλια μας στις δύσκολες περιόδους. Και κανενός το κεφάλι δεν είναι απόλυτα ασφαλές όταν αυτό το «Δεν με νοιάζει» αποφασίσει να πέσει.
Και θα ήθελα να κλείσω με ένα τραγούδι που με έχει αγγίξει ιδιαίτερα … Αφιερωμένο στα όνειρά μας, να είναι άγρια, διψασμένα και να φωνάΖΟΥΝ δυνατά!
Και θα κλείσω με το επόμενο τραγούδι του κ. Οδυσσέα Ιωάννου ‘ΠΟΥ ΜΕ ΠΑΣ” συνοδευόμενη από την υπέροχο μοναδικό ψυχοφωνολογικό εκτόπισμα, αγκάλιασμα, παρεάκι του Βασίλη μας. Σήμερα, ακούω αυτό το “άθικτο κατηγορώ” της κατάστασης που βιώνουμε και συνειδητοποιώ ότι λίγο πολύ όλοι είμαστε σε κάτι δημιουργοί…αφού εμείς σκηνοθετούμε, και παίζουμε τους ρόλους της ζωής μας. Σε αυτή την παράσταση λοιπόν, ας μη χαθούμε. Ας ανοίξουμε το gps ψυχής κι ας αγκαλιαστούμε με τα μάτια, αφού τα χέρια μας έχουν απαγορέψει να τα κινούμε. Μεταμφίεσαν το οξυγόνο σε πολύχρωμες σιωπές και οι λέξεις μάγκωσαν στον πανικό του φόβου. Όπως και να έχει…Θα περάσει κι αυτό, ας βγούμε όλοι πιο ενωμένοι και πιο δυνατοί και πάνω από όλα ΜΑΖΙ από αυτήν εδώ την καταιγίδα!
Αγαπημένε μας κ. Οδυσσέα Ιωάννου,
ευγνώμονες όλοι για όλα όσα μας έχετε χαρίσει…όλοι εσείς που έχετε ταχθεί στην εξόρυξη φωτός!
Στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αθηνών τελείται αυτή την ώρα η Ακολουθία των Αχράντων Παθών του Κυρίου, χοροστατούντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου.
Στη...
