Ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου δραπέτευσαν από το γνωστό τους κωμικό στυλ και επιδόθηκαν σε ένα ρεσιτάλ καταγραφής επεισοδίων μιας αστής αθηναϊκής οικογένειας με κύριο πρόσωπο τη Δάφνη, 70 ετών σήμερα, της καταγραφής αρχόμενης από το 1970 περίπου.
Στην παράσταση οι συγγραφείς και σκηνοθέτες ευτύχησαν να επιλέξουν την κυρία Κάτια Δανδουλάκη σαν μοναδική ηθοποιό επί σκηνής που τους δικαίωσε, ερμηνεύοντας αλάνθαστα επί δύο ώρες τον ρόλο της, περνώντας με ευκολία από όλες τις συναισθηματικές μεταπτώσεις, ζώντας στη πραγματικότητα και η ίδια την εποχή αυτή.
Η Δάφνη έζησε με πάθος και λογική ταυτόχρονα με τη νιότη της και τις χαρές που της πρόσφερε η ηλικία της, η κάθε εποχή, οι πολιτικές αλλαγές, οι σχέσεις της, η οικογένειά της, τα παιδιά που γέννησε.
Σε όλα τα παραπάνω η καλή ηθοποιός όχι μόνο απέδωσε τον ρόλο της με άνεση, αλλά ήταν η ίδια η Δάφνη, άλλοτε ευτυχισμένη, άλλοτε λυπημένη, άλλοτε συναισθηματικά σταθερή, άλλοτε ευμετάβλητη, αλλά πάντοτε ακολουθώντας τις οδηγίες των σκηνοθετών πιστά, παρουσιάζοντας μία από τις καλύτερες ερμηνείες της ζωής της.
Η πανδημία και ο αποκλεισμός των θεατών από τα θεάματα σχεδόν επί διετία, μαζί με τις όποιες οικονομικές συνέπειες ακολούθησαν, φαίνεται ότι αποτελούν παρελθόν, με τους θεατές πλέον να κατακλύζουν τα θέατρα και να απολαμβάνουν τις παραστάσεις.
Το έργο ρεαλιστικό και συγκινητικό συνάμα, με διαζύγια και μερικές ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις, με γεννήσεις και γάμους, καταλήγει με μία εξαιρετική απόφαση της Δάφνης, να δεχθεί σαν παιδί της, το εξώγαμο παιδί του συζύγου της.
Μια ενέργεια που την γέμισε, της άλλαξε τη ζωή, τη μεταμόρφωσε, της χάρισε καινούργια νιάτα, την ανανέωσε.
Αισιόδοξο το έργο, ελπιδοφόρο, διαφορετικό από το γνωστό στυλ των θαυμάσιων συγγραφέων και σκηνοθετών, έργο πλημμυρισμένο από πλούτο και ευμάρεια, οικονομική κρίση και κατήφορο, αλλά και δύναμη, φοβερή δύναμη ενάντια στις δυσκολίες της ζωής, δυσκολίες αναπάντεχες και ανέλπιστες.
Ας ελπίσουμε ότι το θέατρο Αριστοτέλειο θα συνεχίσει να μας προσφέρει ωραίες παραστάσεις.-
