lamprospapades@gmail.com
Οι χθεσινές εντάσεις που προηγήθηκαν και ακολούθησαν στο 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική-Συμμαχία, λίγα λεπτά πριν την έναρξη της ψηφοφορίας αλλά και καθ΄ όλη την διάρκεια των τεσσάρων αυτών ημερών εκ μέρους υπο-ομάδων εκπροσώπησης μιας συγκεκριμένης τάσης μέσα στο κόμμα, η όποια έχει την ”τάση” να συμπεριφέρεται ακόμα σαν συνιστώσα, ήταν μια από τις δεκάδες φορές τα τελευταία χρόνια που με αγανάκτηση είπα πως είναι δυνατόν κάθε φορά που ο Μητσοτάκης καταρρέει και είναι σε φθορά, να βρίσκουμε κάτι να τους δώσουμε πάτημα…;
Ότι ακριβώς είπε και ο Αλέξης Τσίπρας το 2021 όταν εν μέσω μαζικής κυβερνητικής φθοράς, η ιδεολογική πτέρυγα Τσακαλώτου μέσα στο κόμμα άρχισε να αδειάζει το έργο της ηγεσίας… Τώρα τι έγινε ακριβώς κατά την συνεδριακή αυτή διαδικασία και γιατί είχαμε εντάσεις, φωνές, αντεγκλήσεις, διαξιφισμούς και συμπεριφορές οι οποίες ξεπέρασαν και κάποια λεπτά δεοντολογικά όρια εντός της αίθουσας;
Παρότι είχαμε δύο ομιλίες του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. κ Αλέξη Τσίπρα και στο άνοιγμα και στο κλείσιμο του 3ου Συνεδρίου, οι οποίες ήταν τόσο ενωτικές σε σημείο ακραίου πολιτικού ρομαντισμού θα έλεγα, παρά ταύτα η ιδεολογική πτέρυγα της λεγόμενης ”ομπρέλας” του ΣΥΡΙΖΑ δεν σταμάτησε να διατρανώνει την μοναδικότητα και την ιδιοκτησία του δικού της φέουδου και ακροατηρίου μέσα στο κόμμα.
Και έρχομαι και ρωτάω… Σαν απλός παρατηρητής, δημοσιογράφος, αρθρογράφος, αναλυτής και απλό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. χωρίς οφίτσιο ή κομματική θέση… Γιατί είναι εκβιαστικό και λάθος το δίλημμα το οποίο τέθηκε; γιατί η εισήγηση του Αλέξη Τσίπρα για άνοιγμα σε δημοκρατικές διαδικασίες ψήφισης κ’ ανοιχτής διαβούλευσης, βρήκε τέτοιο μένος και τέτοια οξεία διαφωνία από την μεριά της ομπρέλας; Θέλουμε ή δεν θέλουμε να είμαστε ο μεγάλος πόλος της Κεντροαριστεράς και η μεγάλη Δημοκρατική – Προοδευτική παράταξη; τι σημαίνει αυτό; ότι ζητάμε από τους πολίτες να γίνουν μέλη μας αλλά να μείνουν έξω από το στενό ιερατείο των αποφάσεων, χωρίς καμία συμμετοχή στην κεντρική επιτροπή και στην εκλογή ηγεσίας στο κόμμα; τι σημαίνει αυτό δηλαδή ότι θέλουμε τον απλό ψηφοφόρο μόνο για μας μας ψηφίζει, να γίνεται μέλος μας για τις εφορευτικές, αφισοκολλητής, προφίλ στα Social Media και απλά να μένει εκεί και να τον έχουμε στην απ’ έξω την ώρα της κυβερνητικής ευθύνης και της νομής της εξουσίας…; γιατί θέλουμε δηλαδή τον απλό κόσμο, τον Δημήτρη από την Θεσσαλονίκη, την Γιώτα από την Κρήτη, τον Πέτρο από τον Έβρο και την Αναστασία από την Λάρισα, μόνο για να μας ψηφίζει και να περιμένει να δικαιωθεί; που τα είδατε γραμμένα αυτά Σύντροφοι της ομπρέλας; σε ποια κιτάπια και πότε και με τι τρόπο και με τι επιχειρήματα; μετά από 12 χρόνια Κρίσης και Μνημονίων;
Βεβαίως και θα πρέπει να υπάρχει πνεύμα ενότητας και βεβαίως θα πρέπει να υπάρχει σεβασμός σε ανθρώπους με άσπρα μαλλιά, με σημάδια στο πρόσωπο και στο σώμα, με σωματικές ατέλειες και τραύματα που τους έγιναν από βασανιστήρια, στα πέτρινα χρόνια… Βεβαίως και πρέπει να υπάρχει ευλαβικός θα έλεγα σεβασμός, σε όσους θυσίασαν την ζωή και τα νιάτα τους επάνω στα ξερονήσια για την Αριστερά, τον Λαό και την Δημοκρατία δεν το αμφισβητεί κάνεις αυτό, αλλά επειδή ακριβώς όλοι αυτοί οι σεβαστοί άνθρωποι της Ελληνικής Αριστεράς, μεγάλωσαν με τα διδάγματα του Μαρτυρά Νίκου Μπελογιάννη θα πρέπει να ξέρουν αυτό που είπε και ο ίδιος στους Συντρόφους του, λίγες ώρες πριν την εκτέλεση του εκείνο το ξημέρωμα Κυριακής, προδομένος αυτός και οι σύντροφοι του και από το ίδιο τους το κόμμα… “Σημασία δεν έχει τώρα ούτε καν η ζωή μου αλλά η ενότητα του κόμματος.”.
Συμβολικά βέβαια το αναφέρω όλο αυτό, απλά σκέφτομαι, λέω και ρωτάω: η Αριστερά δεν εκφράζει πάντα τις ανάγκες των καιρών; και δεν είναι αυτή που εκφράζει τις ανάγκες της εργατικής κοινωνίας της χώρας, με τους ανθρώπους που ζουν με αυτές τις ανάγκες και τα προβλήματα; αυτό δεν έκανε πάντα; ποιοι λοιπόν άραγε είναι οι πιο κατάλληλοι και πιο ικανοί, στους καιρούς μας να τα εκφράσουν αυτά από τους σύγχρονους εξόριστους στα σημερινά κοινωνικά ξερονήσια που δημιούργησε η Δεξιά στον τόπο μας; από τα ξερονήσια της ανεργίας, της εκμετάλλευσης στους χώρους δουλειάς, του θανάτου εκτός ΜΕΘ, των κινημάτων και των κοινωνικών αγώνων, της παιδείας που ξαναγυρίζει στον 19ο αιώνα, των Δημοκρατικών και Εργασιακών δικαιωμάτων που καταβαραθρώνονται μέσω της εισοδηματικής φτωχοποίησης; ποιοι είναι πιο κατάλληλοι να τα εκφράσουν αυτά απ’ όσους/ες θέλουν να ενταχθούν στον ΣΥΡΙΖΑ για να αλλάξουν αυτά…Των επιστημόνων, των εργαζομένων, των ανέργων, των νέων, των επαγγελματιών, των καλλιτεχνών, των ανθρώπων της δουλειάς, του πνεύματος, των καινοτομιών και της μικρομεσαίας οικονομίας.
Και τα λέω απλά αυτά ξέρετε γιατί τις τελευταίες 3 ημέρες, άκουσα και διάβασα ομιλίες στο Συνέδριο οι οποίες για μένα επιτρέψτε μου να πω ότι ήταν εκτός τόπου και χρόνου… Δεν υπάρχει και δεν πρέπει να υπάρχει ”ΣΥΡΙΖΟΜΕΤΡΟ” προσφοράς και παρουσίας στο κόμμα Σύντροφοι κ’ Συντρόφισσες. Τι πάει να πει η Αριστερά δεν είναι όχημα και έρχονται οι χθεσινοί με μηδενική προσφορά να στελεχώσουν την Κ.Ε.
Και θα μιλήσω ωμά…Δεν θέλουμε να παραβιαστεί η υπάρχουσα καταστατική τάξη αλλά θέλουμε και κόσμο στο κόμμα, θέλουμε να μας ψηφίζουν αλλά να μην ψηφίζονται και να μην ψηφίζουν, θέλουμε την ψήφο τους στις περιφερειακές κ’ εθνικές εκλογές για να βγούμε κυβέρνηση αλλά δεν τους θέλουμε στα όργανα, τις επιτροπές και τα κέντρα λήψης των αποφάσεων… Δηλαδή τους θέλουμε μόνο για να μας ψηφίζουν… ”Μια μακαρονάδα δηλαδή με ολίγη σάλτσα από ψητό” που έλεγε και ο Βέγγος σε μια ταινία. Και ξαναρωτάω που τα είδατε αυτά γραμμένα; και πείτε μου αν στέκουν και αν πιστεύετε ότι στέκουν πηγαίνετε να τα πείτε και σε αυτόν που έρχεται να εγγραφεί στο κόμμα και ρωτήστε τον άμα συμφωνεί… Δεν θα εμπλακώ σε άλλη συζήτηση για νοοτροπίες του 3% ούτε θα είμαι εγώ αυτός που θα κρίνω ή θα κατακρίνω ανθρώπους που αφιέρωσαν πολιτικά και βιολογικά την ζωή τους στην αριστερά και τους αγώνες, απλά επισημαίνω ότι θα πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να συναισθανθούν και ως μέλη μιας ιδεολογικής εσωκομματικής πτέρυγας, ότι τιμήθηκαν από την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στον τόπο και καλώς τιμήθηκαν, με υπουργικές θέσεις, με γραμματείες, με θέσεις ευθύνης και με κομματικές θέσεις ευθύνης από τον Αλέξη Τσιπρα, κάτι το οποίο κατέδειξε τον ενωτικό χαρακτήρα ενός πρωθυπουργού και ενός πολιτικού αρχηγού, παρότι οι ίδιοι αυτές τις ημέρες μίλησαν για πολιτικά διλήμματα και εκβιαστικές αποφάσεις.
Θα ήθελα μονάχα και το λέω πραγματικά με γνήσια συντροφική αγάπη και ενδιαφέρον, αυτό το πάθος διεκδίκησης, αντίθεσης και αντισυμβατισμού να το έβλεπα και από μερικούς 3 χρόνια τώρα στην Βουλή που η Δεξιά ξεσαλώνει. Να το έβλεπα και πριν κάποια χρόνια έξω από το Χίλτον με την τσάντα στον ώμο, να το έβλεπα τέλος και την κρίσιμη ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να συγκρουστεί με τους δανειστές και μερικοί ”παθιασμένοι” των συνεδριακών διαδικασιών και των φατριών έτρεξαν να τον καθυστερήσουν…
Στο ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. που αναγεννάται χωρούν όλοι και όλες και ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε αυτό το μήνυμα με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο… Θα προχωρήσουμε γιατί δεν γίνεται να μην προχωρήσει το καραβάνι, επειδή του φωνάζουν στο δρόμο οι αέρηδες και οι βροχές με την δικής τους φοβική φωνή… Είναι καθήκον μας να επιστρέψουμε στην κυβερνητική εξουσία για να ξαναφέρουμε την κοινωνική ομαλότητα και δικαιοσύνη, την κοινωνική αξιοπρέπεια και την συνοχή…
Πρώτα αυτό και τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε μετά Σύντροφοι και Συντρόφισσες…
Πρώτα όμως αυτό…
