“Καλάβρυτα 1943: Τόπος μαρτυρίου και όχι μυθοπλασίας.”

Ομολογώ πως όσο κι αν ήθελα να μην σταθώ με πνεύμα προκατάληψης απέναντι στην ταινία “Καλάβρυτα 1943” και στις διάφορες κριτικές που ακούστηκαν πριν την επίσημη πρεμιέρα της αυτό ήταν λίγο δύσκολο… Παρά ταύτα είδα την ταινία και ομολογώ πως το αίσθημα που κυριάρχησε μέσα μου δεν ήταν τόσο η προκατάληψη η’ κάποια αγανάκτηση αλλά η απογοήτευση.

Ο αστικός μύθος του καλού Αυστριακού στρατιώτη των SS  που σώζει όσες ψυχές μπορεί από το ολοκαύτωμα και τον μαζικό αφανισμό στο σχολείο και την εκκλησία στα Καλάβρυτα, ήταν κάτι το οποίο συντηρήθηκε και σε αυτήν ταινία και χρησιμοποιώ το ρήμα συντηρήθηκε καθώς είναι κάτι που είδαμε σε σεναριακή και κινηματογραφική εκδοχή και στην ελληνική ταινία με τίτλο “Ολοκαύτωμα” του 1970, με Πρωταγωνιστές τον Χρήστο Πολίτη και την Κάτια Δανδουλάκη… Μια πρώτη τότε κινηματογραφική απόπειρα αποτύπωσης της Γερμανικής θηριωδίας και της Ναζιστικής φρικαλεότητας στα Καλάβρυτα το 1943.

Έτσι οφείλω να ομολογήσω πως το μόνο καινούριο που είδα είναι μια άλλη προσέγγιση μυθοπλασίας και σεναριακής ανάλυσης σε νεότερη έκδοση, η οποία θα έπρεπε να προσεγγίζει τα γεγονότα με περισσότερη ευλάβεια, ρεαλιστικότητα και ακρίβεια και όχι να στέκεται σε αστικούς, ανιστόρητους και ανακριβείς μύθους που δεν διασταυρώνονται σε ιστορικές πηγές και ταυτόχρονα αποκρύπτουν σαφείς πτυχές της όλης τραγωδίας με ονόματα, πρόσωπα, καταστάσεις αλλά και ευθύνες ιστορικής διάστασης…

Για να γίνω πιο σαφής και συγκεκριμένος… Στα Καλάβρυτα το 1943 έγινε μια σφαγή του ελληνικού  πληθυσμού από τις δυνάμεις κατοχής των SS όπως και σε άλλες πόλεις και χωριά της Ελλάδος… Έγινε ένα ξεκλήρισμα, μια Γενοκτονία και μια επιστημονικά οργανωμένη δολοφονία πληθυσμού από στρατιώτες όπου συγκεκριμένα πρωτόκολλα και αρχεία της Βέρμαχτ αναφέρουν ότι έκαναν χρήση ναρκωτικών ουσιών και παραισθησιογόνων ώστε να προβαίνουν σε φρικαλεότητες χωρίς ενδοιασμούς, μεταξύ αυτών και βιασμούς εγκύων γυναικών, γιατί οι Γερμανοί εισβολείς δεν αρέσκονταν τότε μόνο σε δολοφονίες… Οτιδήποτε άλλο λοιπόν πέραν της ξεκάθαρης λίστας θυμάτων, ονομάτων, ηλικιών και χρονολογίας είναι ημίμετρο και προσβάλλει όχι μόνο την μαρτυρική θυσία αλλά και την ιστορική μας συνείδηση και νοημοσύνη… Δεν είναι δυνατόν κανένας δημιουργός, επικαλούμενος απλά την μυθοπλασία και την σύλληψη μιας ιδέας με την σαφήνεια όμως του κινηματογραφικού τίτλου, να στρογγυλεύει κάποια γεγονότα τόσο πολεμικά, όσο και εθνικά…

Δεν είναι δυνατόν με την χρήση της δικαιολογίας ότι γίνεται μια προσέγγιση της όλης εκδοχής να παραμερίζεται η καταλυτικότητα συγκεκριμένων στοιχείων, δεδομένων και μνήμης όχι μόνο ενός ολόκληρου λαού θύμα του Ναζισμού και τους Φασισμού αλλά και των απογόνων των θυμάτων αυτών και των νεότερων κατοίκων στα μαρτυρικά αλλά ηρωικά Καλάβρυτα.

Και έρχομαι τέλος να ρωτήσω… Γιατί μια ταινία πραγματικά τόσο καλό γυρισμένη κατά τα άλλα με εντυπωσιακά πλάνα και σκηνοθετικές λήψεις που κόβουν την ανάσα και δείχνουν την έκταση, το μένος και την διάσταση της τραγωδίας στα Καλάβρυτα το 1943, να θελήσει αντί να υψώσει και να καταδείξει, ένα μήνυμα δικαίωσης και απόδοσης αυτής τόσο στους απογόνους των θυμάτων, όσο και στην ελληνική πολιτεία με το ζήτημα ξεκάθαρα των γερμανικών οφειλών και αποζημιώσεων να θελήσει να στρογγυλέψει απλά κάποια ψυχογραφική διάσταση;

Η δικαίωση, η αποκατάσταση, οι γερμανικές οφειλές και η ιστορική μνήμη είναι το μήνυμα που χάσατε αγαπητοί δημιουργοί… Και όχι ο αστικός μύθος όπως και οι κρυφές πτυχές της ιστορίας που και εμείς ως πολιτεία και ως κράτος δεν επιθυμούμε να αναφέρουμε και να αναδείξουμε… Άραγε οι Ναζί μπήκαν στα Καλάβρυτα το 1943 μόνοι τους ή με την συνοδεία κάποιων Ταγμάτων Ασφαλείας στελεχωμένα από Έλληνες δωσίλογους, οι οποίοι πριν μπουν στα Καλάβρυτα την κρίσιμη ημέρα είχαν επισκεφθεί άπειρες φορές τις γύρω περιοχές για την συλλογή με βίαιο τρόπο σιτηρών και τροφίμων για τις ανάγκες του Γερμανικού στρατού; ήρεμα ρωτάω…Γιατί φοβόμαστε να μιλήσουμε όχι μόνο για το μαύρο αλλά και για το γκρίζο;