lamprospapades@gmail.com
Ήταν κάπου στο μακρινό 2007, όταν πέρασα την πόρτα της σχολής Θεολογίας του ΑΠΘ για να γραφτώ… Λίγα λεπτά μετά συνάντησα τον Αργύρη, έναν συμμαθητή μου από το φροντιστήριο έναν χρόνο μεγαλύτερο να στέκεται πίσω από κάτι τραπεζάκια και να με πλησιάζει.
-Που είσαι ρε μεγάλε; μου λέει.
-Όλα καλά, να ήρθα να γραφτώ στο Θεολογικό…
Αμέσως ξεσκίστηκε να με βοηθήσει, να συμπληρώσω αιτήσεις, χαρτιά, που θα τα πάω και να μου δείξει την σχολή, τους χώρους, τις αίθουσες και την βιβλιοθήκη… Λίγη ώρα μετά την ολοκλήρωση της εγγραφής πήγαμε για έναν καφέ απέναντι από την σχολή και σχεδόν αμέσως μετά τα νέα μας, άρχισε το ψηστήρι για να γραφτώ στην ΔΑΠ ενώ λίγη ώρα μετά σκάει μύτη και ένας άλλος φίλος του ΔΑΠίτης μέσα στην χαρούμενη, εξωστρεφή και φιλική διάθεση και αρχίζει να μας λέει: “Που είναι οι παίκτες μου; και έλεγα όλη μέρα που είναι οι παίκτες μου; νάτες οι παικτούρες μου.” και συνέχισε μετά και ο ίδιος το ψηστήρι με τα καταλυτικά επιχειρήματα για τις παρτάρες που κάνουν, τα μπουκαλάκια που ανοίγουν, τις εκδρομάρες που πηγαίνουν, τα μαθήματα που περνούν με σβηστές μηχανές και τις πολύ ωραίες κοπέλες, που είναι γραμμένες στην ΔΑΠ-ΝΔΦΚ της σχολής.
Ο υποφαινόμενος δεν γράφτηκε στην φοιτητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας και ο λόγος ήταν ότι ήμουν ακόμα φρέσκος από τα δικά μου προσωπικά διαβάσματα του λυκείου για τον Μαρξ, τον Λένιν και τα συγγράμματα του Νικηφόρου Μανδηλαρά και επίσης αρκετά από την ποίηση του Ρίτσου και του Βάρναλη. Έτσι ήταν μοιραίο 6 μήνες μετά να γραφτώ στην ΚΝΕ, από την οποία και έφυγα 2 χρόνια αργότερα.
Η παραπάνω στιχομυθία και ιστορία ήταν ένα σύνηθες ψηστήρι στους φοιτητικούς διαδρόμους όλης της χώρας για τρεις δεκαετίες και πλέον, μεταξύ πρωτοετών φοιτητών και συντονιστικών της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ σε όλη την χώρα… Αυτό όμως που έγινε τα 3 τελευταία χρόνια ήταν αρκετό για να καταρρίψει έναν σπουδαστικό πολιτικό μύθο, ένα πολιτικό γίγαντα με πήλινα πόδια που απλά δεν στηριζόταν σε κανένα αφήγημα, έργο και ιδεολογία αλλά στηριζόταν σε ένα δικό της εργοστάσιο εξυπηρετήσεων, παρεοκρατίας και κλικών με αποτέλεσμα μόλις η πανδημία έβαλε λουκέτο για 3 χρόνια στις κλαμπάρες, τις μπουζουκάρες, τις ποτάρες, τις καφεδάρες και τις εκδρομάρες χάθηκε αμέσως και το πολιτικό κοινό των εξυπηρετήσεων και της φάμπρικας, στα ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας.
Η νίκη της “Πανσπουδαστικής” στις φοιτητικές εκλογές κατά 80% στις σχολές της χώρας, μπορεί να φαίνεται σαν κάτι που η κυβέρνηση της φοιτητικές εκλογές. και τα Media της ολιγαρχίας περνούν τώρα στο ντούκου, αλλά τους ανησυχεί και τους πονάει, γιατί ξέρουν καλά ότι από τα τέλη της δεκαετίας του 70′ οι φοιτητικές εκλογές στην Ελλάδα έβγαζαν κυβερνήσεις πλειοψηφίας, οι ίδιες οι οποίες το 2017 έφεραν και την ΝΔ σε αυτήν την θέση και πιο πριν ακόμα… Τους ανησυχεί το μαζικό αίτημα της Νεολαίας να φύγει η Δεξιά, τους τρομάζει η βαρύτητα και η ψήφος της μεγάλης εκλογικής βεντάλιας της φοιτητικής Νεολαίας και των νέων της χώρας μας, που η Δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη τους έταξε καλύτερες ημέρες και 3 χρόνια τώρα τους βούλιαξε αυτούς, τις οικογένειες τους και τα όνειρα τους στην ανεργία, την ανασφάλεια, το brain drain, την αναξιοκρατία, την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, της αστυνομοκρατίας στα πανεπιστήμια και της ταξικής σάρωσης του εκπαιδευτικού πλαισίου αξιολόγησης.
Αυτό τους τρομάζει και ας μην το λένε τα φερέφωνα τους και οι μεγαλοαστοί του ΣΚΑΙ… Αντ’ αυτού τρέχουν να αλλάξουν όλο το νομικό πλαίσιο διεξαγωγής και ύπαρξης ακόμα των φοιτητικών εκλογών και των φοιτητικών παρατάξεων στην χώρα και στα πανεπιστήμια, αφού ξέρουν ότι μια ακόμα εκλογική συντριβή της Νεολαίας των “Αρίστων” σε φοιτητικές εκλογές, θα καταστήσει την νεολαία της Νέας Δημοκρατίας αδύναμη πολιτικά και την ΔΑΠ-ΝΔΦΚ από φοιτητική δύναμη σε μια λέσχη για πάρτυ και εκδρομές.
Ίσως τελικά ταιριάζει πανηγυρικά στην περίπτωση αλλαγής του πολιτικού χάρτη στα ελληνικά πανεπιστήμια, αυτό που είχε γράψει κάποτε ο Γερμανός Συγγραφέας και Ποιητής Σίλερ (1759-1805).
“Είδες την αδυναμία τους και αυτό δεν θα σου το συγχωρήσουν ποτέ.”.
