Πριν από μερικές ημέρες, στις 17 Μαΐου, μιλώντας στην κοινή σύνοδο της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, ο Κ. Μητσοτάκης εμφάνισε το προφίλ παγκόσμιου ηγέτη. Ιδιαίτερα όταν ο λόγος οδηγήθηκε στην υπεράσπιση των αδύναμων και του διεθνούς δικαίου, ήταν καταπέλτης αναφερόμενος στην παρέμβαση της Ρωσίας στη Συρία και την προσάρτηση της Κριμαίας· ακόμη κι αν δήλωσε ότι «δεν διακατεχόμαστε από εχθρότητα προς τον ρωσικό λαό, με τον οποίον άλλωστε μας συνδέουν δεσμοί», διατράνωσε την αποφασιστικότητά του να μη μείνουμε αδιάφοροι απέναντι στον αγώνα της Ουκρανίας, που μοιάζει τόσο πολύ με τον δικό μας, δηλαδή εκείνου της ελληνικής επανάστασης —και τότε ήταν που σύσσωμο το Κογκρέσο όρθιο τον καταχειροκρότησε. Διεμήνυσε, μάλιστα, στην Ουκρανία «βάστα και θα νικήσεις» (!), μιας και θα έρθει βοήθεια από τους συμμάχους. Συνέχισε δε καθιστώντας σαφές ότι «ναι, η Ελλάδα επιλέγει πλέον ξεκάθαρα: στεκόμαστε στο πλευρό της Ουκρανίας εναντίον της επιθετικότητας του Πούτιν» — και πάλι καταχειροκροτούμενος από σύσσωμο το Κογκρέσο όρθιο. Αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Επιμένοντας στην προβολή του παγκόσμιου διαμετρήματος της εξωτερικής πολιτικής του, βασισμένης στην ισχύ και στα συμφέροντα της Ελλάδας, αναφέρθηκε και πάλι ονομαστικά στον Πούτιν κατακρίνοντάς τον, επειδή προσπαθεί να δημιουργήσει έναν κόσμο στον οποίο η δύναμη εργαλειοποιείται από το ισχυρότερο κράτος σε βάρος του μικρότερου, και οι εδαφικές αξιώσεις εδράζονται σε ιστορικές φαντασιώσεις και επιβάλλονται με πόλεμο παρά με συνθήκες ειρήνης· έναν κόσμο στον οποίο ο στρατός και όχι οι διπλωμάτες θα διευθετούν τις διαφορές.
«Δεν θα πετύχει, δεν πρέπει να πετύχει», βροντοφώναξε, θυμίζοντας λίγο τον «πρωθυπουργό της νίκης» όταν μιλούσε στο BBC στα σκοτεινά χρόνια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου —και πάλι σύσσωμο το Κογκρέσο όρθιο τον καταχειροκρότησε. Για να αποδείξει δε τον ρόλο του ως παγκόσμιος ηγέτης, συμπλήρωσε με νόημα «δεν πρέπει να πετύχει [ο Πούτιν] όχι μόνο για χάρη της Ουκρανίας, αλλά επίσης για να σταλεί το μήνυμα σε όλους τους άλλους αυταρχικούς ηγέτες ότι ο ιστορικός αναθεωρητισμός και οι πράξεις ανοικτής επιθετικότητας που παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο δεν θα γίνουν ανεκτές από την παγκόσμια κοινότητα των δημοκρατικών κρατών» —και πάλι σύσσωμο το Κογκρέσο όρθιο τον καταχειροκρότησε.
Αφού κατακεραύνωσε την επιθετικότητα και την αυταρχικότητα του Πούτιν, αντικαθιστώντας επάξια τον Αμερικανό πρόεδρο στο ρόλο του παγκόσμιου τιμητή, ζήτησε από τα μέλη του Κογκρέσου, μιας και αναφέρθηκε σε σαφή ενέργεια επιθετικότητας, να μην ξεχάσουν την εισβολή στην Κύπρο — δεν ανέφερε τον δράστη—, ένα πρόβλημα που παραμένει άλυτο εδώ και 48 χρόνια. Αφού τόνισε ότι βασιζόμαστε πάντα στο διεθνές δίκαιο, βάσει του οποίου πρέπει να λυθούν τα όποια περιφερειακά προβλήματα έχουμε, ζήτησε να σταματήσει η επιθετικότητα που αντιμετωπίζουμε και η οποία παραβιάζει την κυριαρχία μας, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στις υπερπτήσεις πάνω από τα νησιά μας.
Εκτός, πάντως, από το μάθημα ιστορίας περί αρχαίας δημοκρατίας, την άτεγκτη στάση της Ελλάδας έναντι του αυταρχικού Πούτιν, η οποία με το παγκόσμιο βάρος της ρίχνει την πλάστιγγα υπέρ του Ελεύθερου Κόσμου, και την υπογράμμιση των θερμότατων σχέσεων μεταξύ Ελλάδας-ΗΠΑ, υπήρξε έστω η συντομότατη αναφορά στα προαναφερθέντα καυτά εθνικά θέματα (2 λεπτά και 10 δευτερόλεπτα, μαζί με τα χειροκροτήματα, από τα 45 λεπτά της ομιλίας).
Στο σημείο αυτό, ωστόσο, κάποιος θα μπορούσε να διερωτηθεί: ποιο ελληνικό συμφέρον εξυπηρέτησε αυτήν η «ανοιχτή» επίθεση εναντίον της Ρωσίας του Πούτιν; Ήταν η θέση του πρωθυπουργού της Ελλάδας, μιας χώρας ήσσονος σημασίας, αλλά με συμφέροντα και προς τη μεριά της Ρωσίας, να εκτεθεί με τέτοιο τρόπο; Πού θα βρει συνομιλητές, όταν θα θελήσει να υπερασπιστεί την ελληνική μειονότητα στις ουκρανικές περιοχές που κατέχει η Ρωσία; Πώς θα εξασφαλίσει υποστήριξη σε ζητήματα που είναι πολύ πιθανό να φτάσουν στον ΟΗΕ και πρέπει να «περάσουν» από το Συμβούλιο των Μονίμων Μελών; Δεν θα γίνει λόγος για τον αποκλεισμό των ελληνικών προϊόντων από τη ρωσική αγορά ούτε την εγγραφή της χώρας μας στη μαύρη λίστα αναφορικά με τον ρωσικό τουρισμό. Η πρόθεση δεν είναι να αναφερθούν εδώ όλες οι αρνητικές συνέπειες που ενδέχεται να υπάρξουν για την Ελλάδα από την ελάχιστα σώφρονα και τελικά ελάχιστα επωφελή στάση του πρωθυπουργού. Άλλωστε, ενδεχομένως στο μέλλον οι επιπτώσεις να αποδειχθούν χειρότερες από τις αναμενόμενες —πράγμα που απευχόμαστε, ωστόσο, για το καλό της χώρας μας.
Αυτό που κάνει εντύπωση είναι που ο πρωθυπουργός μίλησε για εργαλειοποίηση της ισχύος του δυνατότερου σε βάρος του ασθενέστερου και ταύτισε τις εδαφικές αξιώσεις με ιστορικές φαντασιώσεις αναφερόμενος στον Πούτιν, ξεχνώντας τον γείτονα που από το 1995 μας απειλεί με πόλεμο, εάν ασκήσουμε το δικαίωμα που μας δίνει το διεθνές δίκαιο (!). Μίλησε για τον κόσμο που θέλει να επιβάλλει ο Πούτιν, όπου ο στρατός και όχι οι διπλωμάτες θα διευθετούν τις διαφορές, ξεχνώντας και πάλι τον γείτονα ο οποίος πολλές φορές διά στόματος Ακάρ επικαλείται την ισχύ του τουρκικού στρατού που θα «βάλει στη θέση» του τον αλαζόνα και αχόρταγο Έλληνα! Πότε άλλοτε θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερο βήμα για να παρουσιαστούν αυτά στο κέντρο —όπως θεωρείται— της παγκόσμιας ισχύος;
Επιλήσμων εφωράθη ο πρωθυπουργός επί του τι συμβαίνει στην παγκόσμια πολιτική κονίστρα, όπου η ισχύς και όχι το δίκαιο είναι που καθορίζει ανέκαθεν τις τύχες των λαών. Σε έκθεση ιδεών μπορεί και να δικαιολογείται αυτή η «ελαφριά» αντιμετώπιση· όχι, όμως, από πρωθυπουργό μιας χώρας που απειλείται καθαρά η κυριαρχία της. Τα φλας και τα χειροκροτήματα ισχύουν μόνο για τη στιγμή εκείνη. Τα συμφέροντα, ωστόσο, της χώρας, εξαιτίας τέτοιας στάσης που ξεκάθαρα φαίνεται να προωθεί αλλότρια συμφέροντα, θα συνεχίσουν να πλήττονται πολύ καιρό αφού τα χειροκροτήματα έχουν σταματήσει! Και εδώ δεν ενδιαφέρει εάν αυτή η επιζήμια στάση έρχεται απλώς ως αποτέλεσμα μιας «ρηχής» εξωτερικής πολιτικής διαμορφωμένης από υψηλές ιδέες περί δικαίου και πίστης σε συμμαχίες —παρεμπιπτόντως, έως τώρα τίποτα από τα δύο δεν μας βοήθησαν, ούτε οδήγησαν τους συμμάχους μας να μας υποστηρίξουν έναντι της «εξ Ανατολών» επιβουλής.
Αυτό που πρέπει να ενδιαφέρει είναι πόσο ακόμη πρέπει να εμπιστευόμαστε αυτούς που αποδεικνύουν με σαφέστατο τρόπο ότι τελικά δεν υπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα. Πόσο ακόμη μέχρι να δώσουμε την ευκαιρία σε εκείνους που αντιπροσωπεύουν τον απλό πολίτη, και ως εκ τούτου το καινούργιο, το άφθαρτο, το πραγματικό, και μοιράζονται με αυτόν τους ίδιους δημοκρατικούς ορίζοντες και το ίδιο όραμα, να υπηρετήσουν το εθνικό συμφέρον;
Διαβάστε επίσης :
Τουρκία: Εντείνει τις προκλήσεις κατά της Ελλάδας – Του Κρικόρ Τσακιτζιάν
Εξιχνιάστηκε η δολοφονία της Qiu Yun Lin που είχε βρεθεί νεκρή μέσα σε βαλίτσα στα Βίλια
Κυπελλούχος Ελλάδας ο Παναθηναϊκός με τον Μακέντα να τραγουδάει Αργυρό (ΒΙΝΤΕΟ)
Δείτε επίσης :
