lamprospapades@gmail.com
Όταν πήγα στην σχολή Δημοσιογραφίας πριν αρκετά χρόνια, την πρώτη μέρα στο πρώτο μου μάθημα, ο καθηγητής μου τότε, ένας εξαίρετος Δημοσιογράφος και άνθρωπος το πρώτο που μας είπε ήταν ότι: “Ό Πραγματικός Δημοσιογράφος στην Ελλάδα από την στιγμή που θα βάλει το ονοματεπώνυμο και την υπογραφή του, κάτω από ένα άρθρο του ή κάτω από ένα ρεπορτάζ, τότε είναι με το μισό πόδι στη φυλακή…”.
Αυτό ήταν το πρώτο μου μάθημα και ίσως το πρώτο μου συμβολικό βάπτισμα του πυρός, για κάτι που για χρόνια αργότερα και μέχρι σήμερα θα το έκανα με την προϋπόθεση ότι θα κάνω και μια άλλη δουλειά για τους εξής δύο λόγους… Πρώτον για να ζήσω γιατί δεν ζεις από την Δημοσιογραφία, όταν υπάρχουν στην πιάτσα τέτοια βαρβάτα και παχυλά μισθολόγια που βραβεύονται κιόλας και δεύτερον για να μπορώ να γράφω και να δημοσιεύω αυτό που θέλω και κρίνω… Να παίρνω το κόστος και να έχω και ήσυχη την συνείδηση μου, χωρίς εξαρτήσεις και κυρίως με την πολυτέλεια της αντισυμβατικότητας.
Είχε μιλήσει βαθιά μέσα μου από την αρχή η διδαχή και η σοφία του Τζορτζ Όργουελ που είχε γράψει χαρακτηριστικά: “Δημοσιογραφία θα πει να δημοσιεύεις όσα ενοχλούν τους άλλους και δεν θέλουν να μαθευτούν…Όλα τα άλλα είναι δημόσιες σχέσεις”. Μακριά από μένα λοιπόν οι εξαρτήσεις των δημοσίων σχέσεων και οι φιέστες των δημοσιογραφικών βραβείων του Ιδρύματος “Μπότση”, σε μια εποχή που βγάζει κραυγές, που η κοινωνία είναι στα κάγκελα, που ληστεύεται και λιμοκτονεί, που η καταστολή και βαρβαρότητα θυμίζουν τις αρχές της δεκαετίας του 70′ και μάλιστα την ώρα που διεθνείς δημοσιογραφικές οργανώσεις, ενώσεις και ανεξάρτητες ευρωπαϊκές αρχές του τύπου και της ενημέρωσης, με επίσημες εκθέσεις τους μιλούν για την καταβαράθρωση της ενημέρωσης στην Ελλάδα και στα ελληνικά ΜΜΕ, για την λογοκρισία του τύπου και την κυβερνητική χειραγώγηση της ενημέρωσης, μέσω διαπλοκής των κυβερνητικών μοχλών με τους μεγαλοεκδότες και καναλάρχες στην χώρα…
Σε μια εποχή που οι λίστες Πέτσα αποτελούν όχι μόνο την παροχή οξυγόνου σε αυτό το σάπιο και σαθρό σύστημα ενημέρωσης, αλλά και συντηρούν έναν εργασιακό μεσαίωνα εξάρτησης και εξαπάτησης, όπου για τους μαχητικούς, φιλαλήθεις, έντιμους και εργατικούς δημοσιογράφους της έρευνας υπάρχει μόνο η ανεργία και η εθελοντική εργασία και από την άλλη για τους λίγους δημοσιοσχετίστες, υπάρχουν οι παχυλοί μισθοί και τα συμβόλαια, η βιτρίνα του σαχλού Lifestyle και η αποκλειστικότητα της αυθεντίας, μέσα από τέτοια επικοινωνιακά πανηγυράκια στο Ζάππειο.
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ήταν από τους ανθρώπους που αρνήθηκε κάθε τέτοια βράβευση, γιατί πίστευε ότι αποτελεί ένα είδος συστημικού φραγμού στο εκάστοτε έργο και κυρίως στο δημοσιογραφικό… Μια βράβευση απλά σου βάζει ένα ταβάνι και το ερώτημα το οποίο σου θέτει είναι ποιος σε βραβεύει; μερικοί τύποι που θεωρούν και θέλουν να επιδείξουν απλά ότι είναι καλύτεροι από σένα και σε βάζουν σε ένα χαμηλότερο σκαλοπάτι δίπλα τους;
Η πραγματική βράβευση στην ελληνική δημοσιογραφία φίλοι μου δεν είναι αυτά τα πανηγυράκια της τουαλέτας, της γραβάτας, του ταγέρ και του χαρτογιακά… Η πραγματική βράβευση για τον Δημοσιογράφο και Αρθρογράφο ερευνητή δεν έρχεται πραγματικά ποτέ… Τα μόνα του παράσημα είναι οι μηνύσεις που δέχεται, οι απειλές, οι απολύσεις, οι απειλές για απόλυση, η ανεργία, οι παραπομπές στα πειθαρχικά των ενώσεων και καμιά φορά η διαγραφή του και ο επαγγελματικός του αποκλεισμός… Όλα αυτά τα αλλά είναι απλά δημόσιες σχέσεις….
Γιατί άλλο να είσαι Δημοσιογράφος και άλλο να είσαι επιχειρηματίας της Δημοσιογραφίας… Όταν το ζήτημα του ταμείου, των οικονομικών αναγκών και του επιχειρηματικού πλάνου μπει στην μέση, τότε η αλήθεια γίνεται σχετική, η πληροφορία γίνεται μη αναγκαία κάποιες φορές, η κριτική γίνεται γιαούρτι light με 0% λιπαρά και τότε κυνηγάς απλά την δημοσιότητα και όχι την αλήθεια στο δημοσίευμα.
”Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ’ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο «υπείροχον έμμεναι άλλων», που μας άφησαν οι Αρχαίοι…Είμαι εναντίον των βραβείων, γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου -και κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά -και κάποτε θα πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από τη ζωή μας.
Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους. Όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες -όλες το ίδιο σκατό…”.
του Ντίνου Χριστιανόπουλου.
Περιοδικό «Διαγώνιος» (Τεύχος 1, Ιανουάριος-Απρίλιος, 1979)
Διαβάστε επίσης :
Το Ιράν ανακοίνωσε κυρώσεις κατά της Ελλάδας και η απάντηση του ΥΠΕΞ
Ένοπλοι κατέλαβαν ελληνικό πλοίο ή πλοία στον Περσικό Κόλπο
Περί διαπραγματεύσεων «Αλά Τούρκα» – Του Αντώνη Κρυζαλιώτη
Δείτε επίσης :
