Αρχή της διαπραγμάτευσης είναι «σου δίνω για να δώσεις» ή αλλιώς «πέντε πάνω, πέντε κάτω… και τα βρίσκουμε». Το εγχώριο πολιτικό σύστημα μέχρι τώρα καθοδηγούνταν από αυτή τη λογική. Φυσικά, ως τώρα, ο ταραχοποιός γείτονας δεν έπαψε να ζητά, αλλά λέγαμε «άστον να ζητάει, θα κάνουμε κάποιες συζητήσεις, θα ροκανίσουμε τον χρόνο … κι έχει ο Θεός!». Τώρα, όμως, που ξέφυγε η κατάσταση από κάθε έλεγχο, με την Τουρκία σοβαρά να έχει στήσει ένα δίκτυο/παγίδα ολόγυρά μας, η λογική αυτή απλώς «δεν βγαίνει».
Η κυβέρνηση, βεβαίως, διατείνεται ότι θα συζητήσει μόνον περί ΑΟΖ. Ο Τούρκος, στο μεταξύ, συνομιλεί με όλους —εμείς όχι—, προσβάλλει ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο, εφαρμόζοντας την πρακτική του πορθητή, και ο πλούσιος, παντοδύναμος και «πολιτισμένος» αυτός κόσμος… απλώς «κάνει την πάπια». Τι να σκεφτεί, κατόπιν αυτού, άραγε ο Τούρκος που θυμάται —και το διαλαλεί— την εισβολή σε αυτόν τον κόσμο πριν από 1000 χρόνια; Του «βγήκε» τότε, του «βγαίνει» και τώρα! Γιατί να κάνει πίσω;
—Δηλαδή, να κάνουμε πόλεμο;
—Ποιος τον θέλει; Κανένας, από τον λαό φυσικά! Τι θα γίνει, όμως, εάν ο Τούρκος —και φαίνεται δυστυχώς αποφασισμένος— οδηγήσει τα πράγματα έως εκεί; Τι είναι καλύτερο, να δείξεις εμπράκτως ότι δεν ανέχεσαι πλέον το νταηλίκι ή να «καθίσεις στ’ αυγά σου», πράγμα που σημαίνει, σίγουρα, απώλεια· και τι θα γίνει εάν δεν σταματήσει εκεί —και ασφαλώς αυτό είναι το μόνο βέβαιο! Με τις ΗΠΑ να έχουν έναν πρόεδρο που συνομιλεί κάθε τρεις και λίγο με τον Τούρκο και που μπαίνουν σε προεκλογική περίοδο, άρα ουσιαστικά είναι άφαντες, με μια ευρωπαϊκή ένωση —που μόνον τέτοια βεβαίως δεν είναι— που η εξωτερική πολιτική της είναι τόσο «πολυδιάστατη» όσο και οι χώρες που την συναποτελούν (!) και μια Ρωσία που είναι «μια στο καρφί και μια στο πέταλο», είναι προφανές ότι ο Τούρκος «αλωνίζει». Πώς διαπραγματεύεσαι, λοιπόν, με αυτόν, εφόσον πρέπει μόνο να δώσεις, μιας και αυτός δεν θα δώσει τίποτε, ούτε και έχει, εκτός από το να προσφέρει τη συγκατάθεσή του ως προς τις προβλέψεις του διεθνούς δικαίου της θάλασσας, προοπτική ασφαλώς που θα μπορούσε να υπάρξει ΜΟΝΟΝ σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας!;
Υπάρχει και η άποψη πως δεν είναι κακό να προχωρήσεις σε συνομιλίες, και μάλιστα έχοντας δίπλα σου και τρίτους, ώστε να φανεί η κακοπιστία του Τούρκου! Πράγματι, δεν είναι απαραίτητα κακό να κάνεις κάτι τέτοιο. Όχι, όμως, στην περίπτωση αυτή και ειδικά τώρα. Ο Τσαβούσογλου, άλλωστε, το χρησιμοποίησε —σχετικά με την Αγία Σοφία, όταν υπήρξε γαλλο-γερμανική μεσολάβηση σε ελληνοτουρκική συζήτηση— λέγοντας «γιατί κάνουν τόσο θόρυβο, αφού το συζητάν μαζί μας;».
Πώς, άλλωστε, είναι δυνατό να διαπραγματεύεσαι, όταν αρχίζουν να «κυκλοφορούν στον αέρα» σενάρια περί «απώλειας νησιωτικής επικράτειας και αλλαγών στη Συνθήκη της Λωζάννης»; Το Global Security Forum, λοιπόν, που ιδρύθηκε το 2018 και αποτελεί ένα ιδιότυπο think tank, αυτοπεριγράφεται ως ετήσια συνεύρεση αυτών που συζητούν τα καυτά ζητήματα του πλανήτη, σε μια έκθεση 18 σελίδων λέει πολλά και ενδιαφέροντα, όπως αυτά που προαναφέρθηκαν προηγουμένως περί «απώλειας» και «αλλαγών» στη Συνθήκη της Λωζάννης. Λέει, όμως, κι άλλα, όπως περί Καστελλόριζου, Ρω και Στρογγύλης που τα χαρακτηρίζει [τα νησιά αυτά] ως το «κλειδί» για την ανατολική Μεσόγειο· όπως περί αδυναμίας του ελληνικού ναυτικού και της αεροπορίας και ότι κανείς δεν θα βοηθήσει την Ελλάδα. «Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά», θα σπεύσουν ίσως να πουν πολλοί. Αν ψάξει κανείς ποιος κρύβεται, ουσιαστικά, πίσω από το Global Security Forum, θα διαπιστώσει ότι είναι το Κατάρ, ο σύμμαχος και χρηματοδότης του Τούρκου. Γνωρίζουν κάτι περισσότερο; Προετοιμάζουν το έδαφος, υποβάλλοντας τη λογική της αυτοεκπληρούμενης προφητείας; Δύσκολο να πει κανείς. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι το παιχνίδι «χόντρυνε» πολύ και δεν μπορεί —ούτε και πρέπει— να παιχτεί, εκ μέρους μας, με τον έως τώρα γνωστό τρόπο.
Το εγχώριο πολιτικό σύστημα, όμως, μπορεί να παίξει ένα τέτοιο παιχνίδι; Φαίνονται σοβαροί, θα πουν πολλοί. «Κάνουν κινήσεις», «το παλεύουν»! Αρκεί, ωστόσο, αυτό; Όλα αυτά είναι καλά, είναι όμως αρκετά; Δείχνει η κυβέρνηση, έστω και την ύστατη στιγμή, να επιδιώκει να μπει στη διαδικασία για αξιοποίηση τόσο της τρέχουσας τεχνολογίας όσο και των δυνατοτήτων που θα της έδιναν τόσα «μυαλά» που θα μπορούσαν να προσφέρουν απίστευτα πολλά σε αυτό που εσχάτως έγινε γνωστό ως «έξυπνα όπλα»; Δεν είναι απαραίτητο να είναι ακριβά, είναι όμως απαραίτητο να είναι ό,τι ταιριάζει στην περίπτωσή μας: στη θαλάσσια επικράτεια, στις αποστάσεις
μεταξύ των νησιών και της ενδοχώρας, όπως και τις αποστάσεις από τα νησιά προς την Τουρκία ή από την ενδοχώρα προς την τελευταία.
Εφόσον, λοιπόν, είναι παραπάνω από φανερό ότι φοβούνται ή, προκειμένου να εξασφαλιστούν οι μίζες από πανάκριβα εξοπλιστικά προγράμματα, δεν προτιμούν την φθηνή η οποία είναι ταυτοχρόνως αποτελεσματική και περισσότερο ταιριαστή στην περίπτωσή μας λύση, να πάψουμε να τους περιβάλλουμε με την εμπιστοσύνη μας, μιας και με ό,τι κάνουν δεν υπηρετούν το εθνικό συμφέρον! Να ταυτιστούμε με εκείνους που μοιράζονται τους ίδιους δημοκρατικούς ορίζοντες και το ίδιο όραμα με μας, τους απλούς πολίτες, ένα νέο, κοινό, όραμα, το οποίο έχει ανάγκη η πατρίδα.
Διαβάστε επίσης :
H επιστολή της Ελλάδας στον ΟΗΕ που απορρίπτει τις αιτιάσεις της Άγκυρας για τα νησιά (ΒΙΝΤΕΟ)
Ντρέπεται και η ντροπή – Του Παναγιώτη Αποστόλου
ΕΟΦ: Επικίνδυνο προϊόν Energy Drink στα σούπερ μάρκετ
Δείτε επίσης :
