maryleria@gmail.com
Καταρχάς όταν ξεκινάει να βρέχει και μάλιστα πολύ σημαίνει ότι το καλοκαίρι έχει τελειώσει, βρίσκεσαι στον Οκτώβρη (τον μήνα δίχως <μη>) και ετοιμάζεσαι να υποδεχτείς το χειμώνα.
Από το singin’ in the rain με τον Τζιν Κέλι, μέχρι το βρέχει στο κέντρο της πόλης που ζεις, μεσολαβεί μια απόσταση …Μεγάλη!
Αφενός υπολογίσιμη και αφετέρου ρεαλιστική ως προς αυτό που ζεις ως κάτοικος πόλης και όχι ως πρωταγωνιστής αμερικανικής ταινίας της δεκαετίας του ’50. Όχι ότι δεν μπορείς να τραγουδήσεις στη βροχή….Φυσικά και μπορείς!
Και αν είσαι ρομαντικός εκ φύσεως και πεποιθήσεως, σου βγαίνει και δίχως πιέσεις, αλλά όταν βρέχει, ψιλοβρέχει ή ρίχνει καρέκλες, ο όποιος ρομαντισμός σου ταξιδεύει παρέα με τις σταγόνες της βροχής. Όταν βρέχει λοιπόν και είσαι πεζός η ομπρέλα κρίνεται απαραίτητο αξεσουάρ, τόσο δικό σου, όσο και των άλλων. Κάτι που αποδεικνύεται δύσκολο και στις δύο περιπτώσεις. Να είσαι φορτωμένη με τσάντα, τσαντάκια, σακούλες, το κασκόλ στο λαιμό, να κρατάς ομπρέλα και να χτυπάει το κινητό! Πόσο πιο δυσκίνητο; Προσωπικά απεχθάνομαι την ομπρέλα, μην με βλέπεις στη φώτο που σου ποζάρω.
Αναγκάστηκα.
Δεν χρησιμοποιώ ομπρέλα αλλά καπέλα. Φροντίζω να εφοδιάζω την γκαρνταρόμπα μου με καπέλα κάθε χρονιά.
Μικρά, μεγαλύτερα, 70ς, τύπου τζόκεϊ, μπερέδες και ότι άλλο υπάρχει. Όσο πιο μεγάλο το καπέλο, τόσο πιο αποδοτικό ως προς την χρησιμότητα του. Δεν βρέχομαι. Ίσως λίγο τα μαλλιά μου…αλλά who cares;
Στην αρχή είχα την αίσθηση ότι με κοιτούσαν λίγο περίεργα λόγω της καπελαδούρας.. αλλά στην πορεία αποφάσισα να μην πτοηθώ. Συνέχισα λοιπόν φορώντας καπέλα. Όπως αντιλαμβάνεσαι φροντίζω να περπατάω κάτω από υπόστεγα για να προστατεύομαι από την βροχή. Κάτι όμως που τελικά αποδεικνύεται επικίνδυνο για την σωματική μου ακεραιότητα. Διότι κάτω από το υπόστεγο περπατάς και εσύ γλυκιά μου, άγνωστη κυρία, με ανοιγμένη την τεράστια ομπρέλα της γιαγιάς και έτσι όπως έρχεσαι κατά πάνω μου νιώθω ότι έχεις βάλει σκοπό της βροχερής αυτής ημέρας, να μου βγάλεις το μάτι. Δεν θυμάμαι πραγματικά πόσες φορές έχω σιγομουρμουρίσει, βρίζοντας, μέσα από τα δόντια μου σε περαστικούς με ανοιχτές ομπρέλες. Δεν πτοούνται. Δεν νιώθουν. Δεν αντιλαμβάνονται . Όχι όλοι. Αλλά οι περισσότεροι. Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και αυτοί οι οδηγοί που περνούν από δίπλα σου κολλητά και χωρίς να κόψουν ταχύτητα σε ξαναλούζουν δίχως να σε ρωτήσουν αν θέλεις ή χρειάζεσαι λούσιμο. Εκεί είναι που δεν προλαβαίνεις να αντιδράσεις. Τουλάχιστον την ομπρέλα μπορείς να την δεις, να την αποφύγεις. Στο λούσιμο με βρομόνερα μένεις άφωνη και κυρίως απαθής. Δεν ξέρεις από που σου ήρθε. Ψυχρολουσία κυριολεκτικά και με βρωμιά. Δεν θέλω να σκεφτώ τι αίσθηση αφήνουν τα λασπόνερα πάνω σε καθαρό, στεγνό μαλλί.
Όταν βρέχει, λοιπόν…..έχε το νου σου.
Σε ανοιχτές ομπρέλες,
απλωμένες μπουγάδες,
παρτάκιδες οδηγούς, περαστικούς, λακκούβες.
Όταν βρέχει και ενώ έχεις αποφύγει όλα τα παραπάνω, μπορείς να δεις και την ρομαντική πλευρά της ιστορίας και να χαλαρώσεις παρέα με ένα φλιτζάνι μυρωδάτου ζεστού καφέ…
Α! Και μην ξεχάσεις το σχετικό story στο instagram.
Διαβάστε επίσης :
Σημαντική Έρευνα της Μονάδας Δικαστικής Ανθρωπολογίας της Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ
