Ευχόμαστε στον εαυτό μας «Καλή Χρονιά», αλλά δεν καταδεχόμαστε να τον κάνουμε καλύτερο.
Ευχόμαστε στον αδελφό μας «Ευτυχισμένο το Νέο Έτος», αλλά ποτέ δεν προλαβαίνουμε να του συμπαρασταθούμε στην δυσκολία του.
Ευχόμαστε στον γείτονά μας «Ευτυχισμένη Χρονιά», αλλά ποτέ δεν έχουμε χρόνο να τον βοηθήσουμε στην ταλαιπωρία του.
Ευχόμαστε «Υγεία», αλλά υποκρινόμαστε ότι δεν γνωρίζουμε πως να βοηθήσουμε έναν ανάπηρο, έναν ασθενή, έναν ηλικιωμένο.
Ευχόμαστε «Ειρήνη», αλλά με θράσος σέρνουμε τον πιο αδύνατο στα δικαστήρια.
Ευχόμαστε «Αγάπη», αλλά αγαπούμε μόνον όσους χρειαζόμαστε.
Ευχόμαστε «Χρόνια Πολλά», αλλά αδιαφορούμε γιά τις αναποδιές που βάναυσα χτυπούν τους συνανθρώπους μας.
Ευχόμαστε «Χρόνια Καλά», αλλά έχουμε πρόχειρη την δικαιολογία προκειμένου να αποδυναμώσουμε έναν άνθρωπο, μία κοινωνία, έναν λαό.
Συγχαίρουμε τον ηρωικό επαγγελματία, αλλά αποφεύγουμε να υποστηρίξουμε την προσπάθειά του.
Συγχαίρουμε τον αγωνιστή καλλιτέχνη, αλλά αδιαφορούμε γιά τις κακοτοπιές που συναντά.
Συγχαίρουμε τον ηρωικό επιστήμονα, αλλά δεν θυμόμαστε ούτε καν το όνομά του.
Ευχόμαστε «Καλή Δύναμη» και συγχαίρουμε τον δάσκαλο, τον στρατιωτικό, τον πυροσβέστη, τον λιμενικό, τον νοσηλευτή, αλλά διαρκώς απέχουμε από την έμπρακτη υποστήριξή τους όταν αδικούνται.
«Ὃμοιοι τοῖς τοὺς λύχνους προμύττουσιν, ἔλαιον δὲ μὴ ἐγχέουσιν…» [Ίδιοι μ’ εκείνους που καθαρίζουν τα φυτίλια των λυχναριών, αλλά δεν ρίχνουν μέσα λάδι] (Πλούταρχος, «Πολιτικὰ παραγγέλματα», 1).
Δεν βαριέσαι… «Εμείς» (;) να ’μαστε καλά…
