Σήμερα στο στόμα όλων μας βρίσκεται όχι απλώς το ζήτημα της διαρκώς αυξανόμενης ακρίβειας αλλά εκείνο της καυτής τιμής των καυσίμων. Είναι αλήθεια, βεβαίως, ότι η τιμή του αργού πετρελαίου ανέβηκε σε σχέση με το άμεσο μόλις παρελθόν, αλλά κι άλλες φορές η τιμή του είχε ανέβει και μάλιστα περισσότερο —να θυμηθούμε το 2012 που το αργό είχε φτάσει στα 200 δολάρια το βαρέλι!—, δίχως ωστόσο να έχουν υπάρξει οι εξωφρενικές τιμές που βλέπουμε τώρα.
Χθες, 14 Ιουνίου, στον ιστότοπο του υπουργείου Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας, και συγκεκριμένα στο Παρατηρητήριο Τιμών Υγρών Καυσίμων για το νομό Θεσσαλονίκης, μπορούσε κανείς να διαπιστώσει τα εξής: από 8 ή 9 έως και 14 Ιουνίου οι δηλωμένες τιμές της αμόλυβδης βενζίνης κυμαίνονταν από 2,3 έως 2,618 ευρώ, με σχεδόν το 1/3 της κατάστασης που συμπεριελάμβανε το σύνολο των πρατηρίων υγρών καυσίμων στο νομό Θεσσαλονίκης, δηλαδή 532, να αφορούν τιμές από 2,4 έως 2,5 ευρώ!
Στην ερώτηση, τι κάνουμε γι’ αυτό, έρχεται η απάντηση από πολλούς: «Ε, τι να κάνουμε; Η ακρίβεια έρχεται από έξω, εμείς δεν μπορούμε να παρέμβουμε», επαναλαμβάνοντας έτσι ουσιαστικά τη θέση της κυβέρνησης. Σε αυτή την απάντηση, η παρατήρηση θα ήταν «και ναι και όχι». Ναι, όσον αφορά το ακριβότερο αργό στις διεθνείς αγορές, όχι όσον αφορά την τελική τιμή στην ελληνική αγορά. Και λέμε «όχι», γιατί, εάν οφειλόταν η εξωφρενική αυτή τιμή μόνον στο κόστος αγοράς του αργού, τότε στην Κύπρο η τιμή της βενζίνης δεν θα ήταν στο 1,78, στη Γερμανία στο 1,96, στην Ιταλία στο 1,98 στην Πορτογαλία στο 2,07 κ.ο.κ.
Η ερώτηση, λοιπόν, έρχεται αυθόρμητα: Τότε πού οφείλεται αυτήν η «καυτή» τιμή; Η απάντηση είναι απλή και, δυστυχώς, καθόλου ευχάριστη: οφείλεται στους φόρους, άρα είναι προϊόν επιλογής (!) και όχι (τόσο) επιβολής. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν το κρύβει: η επιβάρυνση των φόρων στην τελική τιμή της βενζίνης για την Ελλάδα είναι 50%. Σε πολλές χώρες της ΕΕ η επιβάρυνση αυτή κυμαίνεται από 40-43% με εξαίρεση το Λουξεμβούργο, τη Βουλγαρία και τη Ρουμάνια όπου η επιβάρυνση αυτή είναι κάτω από 40% με 37, 38 και 39% αντίστοιχα —στη Γαλλία, πάντως, η επιβάρυνση είναι η ίδια (50%), αν και η τιμή στην αντλία είναι 24 λεπτά λιγότερα για τους Γάλλους (!), και στη Μάλτα είναι 56% με την τιμή στην αντλία, ωστόσο, να είναι μόλις στο 1,35!
Εδώ είναι που αρχίζει η παράθεση των «λογικών» επιχειρημάτων: «Εάν δεν επιβληθεί φόρος, με τι θα πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, πού θα βρίσκει το κράτος χρήματα να ασκεί κοινωνική πολιτική» κτλ, κτλ, κτλ. Σε αυτό, βεβαίως, με μια φωνή θα απαντούσαμε όλοι: «Προφανώς, και συμφωνούμε. Ποιος θα έλεγε το αντίθετο! Αυτό, όμως, δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι πρέπει να ανέβει σε τέτοιο επίπεδο ο έμμεσος φόρος στα καύσιμα»!
Και εδώ είναι που βρίσκεται το πρόβλημα, το οποίο δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ από το εγχώριο πολιτικό σύστημα έως τώρα, γι’ αυτό και διογκώθηκε. Και το πρόβλημα είναι η τεράστια ανισορροπία μεταξύ άμεσων και έμμεσων φόρων. Και με τον όρο «ανισορροπία», εννοείται «αδικία». Γιατί ο έμμεσος φόρος πληρώνεται το ίδιο από φτωχούς και πλούσιους. Όσο περισσότεροι είναι οι έμμεσοι σε σχέση με τους άμεσους φόρους τόσο πιο άδικο είναι ένα φορολογικό σύστημα. Γιατί το δίκαιο είναι να πληρώνει ο καθένας με βάση αυτό που έχει και όχι να ξεζουμίζεται να πληρώνει έχει δεν έχει.
Η πολιτική ελίτ όλα τα χρόνια μάς κουνάει το δάχτυλο λέγοντάς μας ότι πρέπει να μάθουμε να λειτουργούμε όπως στην ΕΕ. Αλλά, γιατί έως τώρα δεν ακολούθησε αυτή το παράδειγμα πολλών από τους εταίρους μας; Λόγου χάριν, στη Γερμανία οι άμεσοι φόροι αντιπροσωπεύουν το 13,5% και οι έμμεσοι 10,9% του ΑΕΠ. Στο Βέλγιο οι άμεσοι φόροι είναι το 16,5% και οι έμμεσοι το 13,8% του ΑΕΠ της χώρας, στη Φιλανδία οι άμεσοι φόροι είναι το 16,3% και οι έμμεσοι το 14,2%, για να μην αναφερθεί η Δανία όπου οι άμεσοι φόροι είναι το 30,6% και οι έμμεσοι του 15,4% του ΑΕΠ!
Ωστόσο, ακόμη και αν αφήσουμε κατά μέρος τα κράτη της ΒΔ Ευρώπης, διαπιστώνουμε ότι και σε εκείνα της Ν. Ευρώπης η κατάσταση είναι διαφορετική από εμάς: στην Ιταλία, λοιπόν, οι άμεσοι φόροι αντιπροσωπεύουν το 14,4% και οι έμμεσοι το 14,6% του ΑΕΠ, στη Μάλτα οι άμεσοι είναι το 13,8% και οι έμμεσοι το 12,2% και στην Ισπανία οι άμεσοι είναι το 10,5% και οι έμμεσοι 11,7% του ΑΕΠ. Στην Πορτογαλία δε που η σχέση άμεσων-έμμεσων είναι περισσότερο αρνητική, δεν «ξεφεύγει» τόσο μιας και η αντιστοιχία βρίσκεται στο 9,8% (άμεσοι) με 15,2% (έμμεσοι).
Στην Ελλάδα ποια είναι η σχέση; Απελπιστική! Οι άμεσοι φόροι αντιπροσωπεύουν το 9,9% και οι έμμεσοι το 17,5% του ΑΕΠ της χώρας, δηλαδή 88,4% περισσότερο, παραλίγο δηλαδή διπλάσιοι!
Τελικά, είναι να απορεί κανείς. Στις ημέρες μας κάνουμε σχεδόν τα πάντα από τον υπολογιστή και από το κινητό μας, με το GPS εντοπίζεται ό,τι θέλουμε, αλλά η πολιτική ελίτ δεν κατάφερε ακόμη να … βάλει χέρι στο λαθρεμπόριο καυσίμων και να μειώσει έστω τη φοροδιαφυγή και την παραοικονομία. Δεν μπόρεσε να βρει τρόπο να μαντρώσει τη «συμπαθή» τάξη των ελεύθερων επαγγελματιών. Και επειδή δεν έχει κάνει όλα τα προηγούμενα, τι κάνει τελικά; Προσφεύγει αναγκαστικά στην επιβολή των άδικων έμμεσων φόρων, όπως αυτών στα καύσιμα, για να γεμίσει τα άδεια ταμεία.
Αλλά έτσι κι αλλιώς με αυτοκίνητο κυκλοφορούν μόνον οι πλούσιοι, όπως είπε πολύ γνωστός δημοσιογράφος του ΣΚΑΙ. Άρα κανένα πρόβλημα! Δεν πλήττονται οι φτωχοί, μιας και το κράτος τα παίρνει από τους «έχοντες και κατέχοντες»!!!
Μήπως θα έπρεπε να τα σκεφτόμαστε αυτά… εκλογές που έρχονται;! Μήπως θα έπρεπε να γυρίσουμε την πλάτη σε όλους αυτούς που έχουν αποδείξει ότι δεν προτίθενται να υπηρετήσουν το συμφέρον του μέσου Έλληνα; Μήπως θα έπρεπε να ενωθούμε όλοι με τους Δημοκρατικούς Ορίζοντες με ένα νέο, κοινό, όραμα, το οποίο έχει ανάγκη η πατρίδα, προκειμένου να τη βγάλουμε από τη στενωπό καταφέρνοντας να πετύχουμε την αναγκαία οικονομική ανάκαμψη; Μήπως θα έπρεπε να δώσουμε την ευκαιρία σε εκείνους που μοιράζονται τους ίδιους δημοκρατικούς ορίζοντες και το ίδιο όραμα με εμάς, τους απλούς πολίτες, δηλαδή το όραμα της ανάπτυξης και της δημιουργίας και όχι το όραμα των μεσαζόντων και της «αρπαχτής», να δημιουργήσουν (επιτέλους) ένα κίνημα προόδου, παραγωγής και ανάπτυξης;
Διαβάστε επίσης :
Με την Τουρκία σε εθνικιστικό παραλήρημα, η Ελλάδα αντιμέωπη με την ιστορία – Του Κρικόρ Τσακιτζιάν
Αν ήταν κι άλλοι πατριώτες σαν τον Καρατζαφέρη τι θα κάναμε; – Του Παναγιώτη Αποστόλου
