maryleria@gmail.com
Πότε τελείωσαν τα Χριστούγεννα, πότε ξεκίνησε το τριώδιο …. Ε! λοιπόν πραγματικά δεν το κατάλαβα. Χαμπάρι δεν πήρα! Τι έγινε ρε παιδιά; που θα έλεγε και ο χαρακτήρας του Σπύρου στους λατρεμένους <απαράδεκτους>. Το ότι μπορεί να τρέχει τόσο γρήγορα ο χρόνος, όπου εγώ δεν αντιλαμβάνομαι γιορτές και στιγμές να το εκλάβω ως καλό, του τύπου <τι καλά που περνάμε;> ή να υποθέσω ότι λόγω του ότι δεν ζούμε ουσιαστικά και χαλαρά (Θεσσαλονίκη, αγάπη μου) γιορτές και στιγμές ο χρόνος τρέχει τόσο γρήγορα; Σιγά μην πάρω απάντηση. Παρόλο που και στις δύο περιπτώσεις το γεγονός χρονικά δεν αλλάζει.
Βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής από την Τσικνοπέμπτη. Τσικνοπέμπτη εορταστική, μυρωδάτη, μασκαρεμένη, αποκριάτικη και χωρίς διατροφικούς περιορισμούς. Κάτω οι δίαιτες! Τσικνοπέμπτη του κρέατος δηλαδή, με την τσίκνα να κυριαρχεί στον αέρα της πόλης από νωρίς το μεσημέρι. Ευκαιρία για χαλάρωση, συγκεντρώσεις, τραπεζώματα, τραγούδια, και πολλά παρεΐστικα στην <υγεία μας>μετά συνοδείας ψημένων κρεατικών. Το λες και γιορτή της πρωτεΐνης αν εξαιρέσεις (δύσκολο αυτό!)τα συνοδευτικά όπως πατάτες, αλοιφές ( λατρεμένος ταραμάς), ψωμάκια, παστέλια, χαλβάδες κτλ. Το λες όμως και μέρα πικραμένη, που ξημερώνει για τους απανταχού vegan που εκφράζουν έντονα τη δυσαρέσκεια τους(και όχι μόνο την συγκεκριμένη μέρα)τα τελευταία χρόνια για το εθιμοτυπικό φαγοπότι της Τσικνοπέμπτης.
Μια Τσικνοπέμπτη που πέρασε δια πυρός και σιδήρου τις τελευταίες δεκαετίες. Φαντασμαγορική με γλέντια και εορτασμούς στα 80s/90s που ξεκινούσαν το μεσημέρι και τέλειωναν αργά το βράδυ με μασκαράδες και χαρούμενους ξενύχτηδες. Τι και αν όλο αυτό από φολκλόρ παραδοσιακό έθιμο, κατέληξε ουκ ολίγες φορές να προσδιορίζεται μέσα από κιτς κοινωνικές συμπεριφορές; Εξάλλου δεν έφταιγε η Τσικνοπέμπτη, μωρέ, ως μέρα, αλλά η δεκαετία του 80 που άνετα θα χαρακτηριζόταν βασίλισσα του κιτς σε μια άτυπη αναμέτρηση με όλες σχεδόν τις υπόλοιπες δεκαετίες του περασμένου αιώνα. Περασμένου αιώνα; Το λες και τρομακτικό. Να ! Κάτι τέτοιες αναφορές με κάνουν να σκέφτομαι ότι μεγάλωσα. Θα πρέπει να τις σταματήσω οπωσδήποτε. Επί του θέματος όμως…Αν λοιπόν τότε κάποιος ορκισμένος χορτοφάγος ή vegan σε κατηγορούσε για το άδικο ψήσιμο όλων αυτών των κρεάτων θα τον κοιτούσες περίεργα, θα χαμογελούσες απορημένος και θα πίστευες ότι πρόκειται για κάποιου είδους φάρσα. Κάτι το οποίο επίσης θα θεωρούσες αν κάποιος σου έλεγε ότι εν έτη 2020 θα τσίκνιζες μεν, με χρήση ιατρικής μάσκας δε.
Άλλαξαν τα δεδομένα και έγιναν ζητούμενα. Κρεατοφάγο δεν με λες. Όχι εκ πεποιθήσεως λόγω νοοτροπίας ενός vegan, αλλά λόγω διατροφικής διάθεσης με προτίμηση σε φρούτα και λαχανικά και αποστροφής σε ότι μαγειρεμένο έχει πρόσωπο. Η δε μυρωδιά της τσίκνας, που σου προσφέρεται απλόχερα την Τσικνοπέμπτη, όχι μόνο δεν με ενοχλεί αλλά με παρασύρει, εύθυμα σχεδόν, σε μονοπάτια εθιμοτυπικά και νοσταλγικά.
Θυμάμαι Τσικνοπέμπτες οικογενειακές ως παιδί. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται λέει ο σοφός ελληνικός λαός, δικαίως Ε! Κάπως έτσι ξεκινούσε και η δική μου μέρα. Γιορτή και περιορισμένες ώρες μαθήματος στο Δημοτικό σχολείο, όπου έφθανες φορώντας την αποκριάτικη στολή σου και έχοντας στην σάκα σου σαρμπατίνες και στρογγυλά (πόσο σκληρά, ήταν Θεέ μου) παστέλια με το κερασάκι στη μέση που σου είχε εξασφαλίσει η μαμά σου. Το ίδιο απόγευμα της ημέρας, αυτή η μαμά (σαν την Ελληνίδα μάνα καμία)αν και κουρασμένη, έβαζε στο αστικό λεωφορείο εσένα και δύο φίλες σου για να σας οδηγήσει στον τελευταίο όροφο του πολυκαταστήματος <Κλαουδάτος> για ένα super δωρεάν πάρτι που είχε οργανωθεί για τα παιδιά! Χορός, τραγούδια και τα κομφετί να έχουν την τιμητική τους. Όλα αυτά ενώ εσύ γκρινιάζεις που έπρεπε να φορέσεις φανελάκι κάτω από την στολή. Μην τυχόν και ιδρώσεις. Επιστροφή στο σπίτι.
Εννοείται ότι δεν βγάζεις την αποκριάτικη στολή. Βραδάκι Τσικνοπέμπτης. Κάποιες φορές σπίτι, οικογενειακά, παρέα με γλυκό χύμα κόκκινο κρασί. Τα μάγουλα της γιαγιάς να κοκκινίζουν, εσένα να βουτάς το δάκτυλο για να δοκιμάσεις ( πότης από τότε)και παραδοσιακά νόστιμα εδέσματα από την κουζίνα της μαμάς. Και κάποιες άλλες χρονιές με βραδινές εξόδους στις γειτονικές ταβέρνες, κάτι που λάτρευε ο πατέρας μου ως εκ φύσεως κοινωνικός και επικοινωνιακός!
Τελευταία έντονη ανάμνηση μου από Τσικνοπέμπτη βρίσκεται στην χρονιά του 2020. Λίγο πριν την είσοδο του covid στην ζωή μας και κάποιες μέρες πριν το 1ο lockdown. Που φτάσαμε Θεέ μου; Να μετράμε αναμνήσεις με γνώμονα τον covid; Τσικνοπέμπτη στο Δημοτικό σχολείο του γιου μου και εγώ σε ρόλο Προέδρου του Συλλόγου Γονέων κ Κηδεμόνων να ψήνουμε σουβλάκια παρέα με άλλους γονείς και να τα μοιράζουμε συνοδεία με ένα μπριοσάκι σε όλα τα παιδάκια που περίμεναν αγνώριστα λόγω μασκαρέματος.. Αλλάξαν οι εποχές. Τότε ντυνόμασταν Βασίλισσες της νύχτας, τώρα ντύνονται νύφες ζόμπι. Ασήμαντη μεν η λεπτομέρεια, μπροστά στην ουσιαστική έννοια της ημέρας. Να χαίρονται τα παιδιά. Και να θυμούνται. Να αποθηκεύουν αναμνήσεις. Να έχουν να μεταφέρουν σε φίλους. Στα παιδιά τους. Στα εγγόνια τους. Να θυμούνται την φορά που ζήτησαν και 3ο σουβλάκι και είπαν ψέματα ότι το το 2ο τους το είχε ρίξει κάτω ένας συμμαθητής τους στο προαύλιο. Δεν είναι υπέροχο πως σαν γονέας ξαναζείς όλα αυτά που έζησες σαν παιδί και φοβάσαι να ομολογήσεις ότι σου λείπουν; Τσικνοπέμπτη λοιπόν. Απέχω από την ( μυρωδάτη κατά τα άλλα) τσίκνα του κρέατος ως προς την επιλογή τροφής, αλλά συμμετέχω σε όλα τα υπόλοιπα που δημιουργούν την ημέρα. Μια ημέρα ευκαιρίας για γιορτή. Για αλλαγή παραστάσεων. Για ανάπαυλες. Για γέμισμα συναισθηματικών μπαταριών.
Εξάλλου δεν είναι τα μεγάλα και σπουδαία που κάνουν την διαφορά στη ζωή μας αλλά τα μικρά και καθημερινά που κάνουν την ζωή μας σπουδαία.
Να μην στα πολυλογώ, έχω κλείσει τραπέζι για Τσικνοπέμπτη. Παρέα με αγαπημένους.
Γιατί έτσι θέλω.
Έτσι πρέπει.
Καλή Τσικνοπέμπτη!
Καλή Τσικνοπέμπτη!
