lamprospapades@gmail.com
Σας παραθέτω παρακάτω λίγες σκέψεις μου για το Brexit και τις εξελίξεις σε σχέση με αυτό το 2019 πάνω σε σχετικό μου άρθρο με τίτλο: “Το ΟΧΙ μιας αξιοπρέπειας που δεν εκβιάζεται…”.
Το τελευταίο διάστημα δεν θέλησα να πάρω θέση για τα όσα γίνονται στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις διαδικασίες για το Brexit. Παρατηρώ με βδελυγμία την στάση και την αναπαραγωγή αρνητικών σχολίων από τα διεθνή και εγχώρια ειδησεογραφικά μέσα και τα κέντρα αποφάσεων των Βρυξελλών, σχετικά με το ψήφισμα του Βρετανικού λαού, την στάση της Πρωθυπουργού Μέι στην εφαρμογή της νέας πραγματικότητας αλλά και την ξαφνική ανάγκη για νέο δημοψήφισμα.
Κοινώς θα ψηφίζεται μέχρι να βγει αυτό που θέλουν οι Βρυξέλλες, είναι αυτό που διαμηνύεται από όλα τα μέσα και κέντρα αναφοράς της Ε.Ε. σχετικά με την εφαρμογή του σχεδίου αποχώρησης της Βρετανίας από τον Ευρωπαϊκό πυρήνα και την διακοπή της χαλαρής σχέσης που είχε πάντα με τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς…Και μιας και οι εκβιασμοί περί οικονομικής καταστροφής και τραπεζικής κρίσης δεν πέρασαν στον Βρετανικό λαό απόγονο του λαού εκείνου που ενέπνευσε ο Τσώρτσιλ για να αντέξουν τους βομβαρδισμούς του Λονδίνου από τους Ναζί και να οδηγήσουν την Βρετανία και το Λονδίνο στην μη κατοχή και αργότερα στον Θρίαμβο της Νορμανδίας.
Έπρεπε να επιστρατευτεί το σχέδιο του Ντόμινο και ο φόβος της επέλασης της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, ο φόβος της διάλυσης της Ευρώπης, ο φόβος της αμερικανικής παρέμβασης στα ευρωπαϊκά πράγματα από την κυβέρνηση Τράμπ (Λες και οι προηγούμενοι πρόεδροι δεν επενέβαιναν στις Ευρωπαϊκές πολιτικές και ελευθερίες..) ο φόβος της Ρωσίας που υπήρχε πάντα ως μπαλαντέρ για τα πυροτεχνήματα φόβου στην Ευρώπη και άλλα πολλά που έρχονται και θα συνεχίσουν να έρχονται μιας και οι Άγγλοι δεύτερο δημοψήφισμα δεν πρόκειται να κάνουν και η Μέι δεν έχει να κάνει με έναν λαό που θα δεχτεί το Όχι να γίνει Ναι ή και ίσως…Οπότε οι προβλέψεις από το 2016 των αναλυτών και των Καθηγητών Ευρωπαϊκών επιστημών ετοιμάζονται να πέσουν στο κενό και οι ίδιοι να καταπιούν με ξύδι τις προβλέψεις τους για παραμονή της Βρετανίας και για Ευρώπη δύο ταχυτήτων με έναν σκληρό πυρήνα που άμα και εμείς σαν μέλος συνεχίσουμε να κάνουμε θυσίες θα μείνουμε στον πυρήνα και σε βάθος δεκαετίας αν είμαστε καλά παιδιά θα κουρευτεί το χρέος και θα εκδοθεί ένα πιο ευνοϊκό ομόλογο…
Κλείνοντας τις σκέψεις μου αυτές θα ήθελα να σημειώσω και να παραθέσω δύο ερωτήματα για την Ευρώπη του 2011 και την Ευρώπη του 2019.
1) Άλλη Ευρώπη ήταν εκείνη που έπρεπε να παραδειγματιστούμε για το οικονομικό, δημοσιονομικό και τραπεζικό μοντέλο των χωρών της Ε.Ε. και τώρα είναι άλλη αυτή η κακή Ευρώπη; Άλλη Eυρώπη ήταν εκείνη που έπρεπε άνευ όρων να παραδοθούμε στο τραπεζικό έλεος και άλλη είναι αυτή τώρα που ξαφνικά μετά από 10 χρόνια κρίσης και ενώ το μοντέλο λιτότητας απέτυχε οικτρά και άφησε οικονομικά και κοινωνικά νεκρούς στην ευρωπαϊκή ήπειρο και άλλη ευρώπη είναι αυτή των Πατριωτικών δυνάμεων που αναλαμβάνουν τα κυβερνητικά ηνία σε χώρες της Ε.Ε. και κοινωνίες που μέχρι πριν κάποια χρόνια οι ειδήμονες των τηλεοπτικών παραθύρων μας τους παρουσίαζαν ως πρότυπα και μοντέλα ωριμότητας, που μας χρηματοδοτούσαν εμάς τους φτωχούς τεμπέληδες από την τίμια φορολογία τους…Τώρα ξαφνικά τι έγινε;; η Ιταλία έγινε κακή και οι Ιταλοί τρελάθηκαν; η Ουγγαρία τρελάθηκε, η Αυστρία τρελάθηκε, η Γαλλία με την Ισπανία πάνε να τρελαθούν, η Βρετανία τρελάθηκε; γιατί ξαφνικά χώρες της Ε.Ε. που δεν πέρασαν ούτε τα μισά από όσα περάσαμε ως Ελλάδα κάνουν στροφή στην Πατριωτική Προσέγγιση και ζητούν μια Ευρώπη στα πλαίσια και τις διατάξεις της Παλαιάς Ε.Ο.Κ μια Ευρώπη των Εθνών-Κρατών και του αμοιβαίου σεβασμού στην ελευθερία και την ακεραιότητα;
2) H Βρετανία που διαχρονικά αποτέλεσε στη διεθνή νομική επιστήμη, την πρωτεύουσα της διπλωματίας και της επιστήμης της διαπραγμάτευσης και του συμβιβασμού γιατί βρέθηκε σε τέτοιο αδιέξοδο στις σχέσεις της με την Ε.Ε. και αποφάσισε τόσο ριζοσπαστικές λύσεις όπως αυτές που βιώνουμε τώρα ως Ευρώπη; τι δεν δέχτηκε να παραδώσει αμαχητί το Έθνος της διπλωματίας και της διαπραγμάτευσης;
