ktsakitzian@gmail.com
Το τελευταίο διάστημα έχουμε γίνει μάρτυρες μιας πρωτοφανούς βιαιότητας, που όμοιά της σε σκληρότητα και συχνότητα, δεν έχουμε συναντήσει στο παρελθόν. Πληρωμένα συμβόλαια θανάτου, αλλεπάλληλοι βιασμοί, αυτοκτονίες και οικογενειακά εγκλήματα.
Δεν είναι μόνο τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος, ούτε και οι επιπτώσεις από τον παρατεταμένο εγκλεισμό μας για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Σύμφωνα με την άποψη του γιατρού και συγγραφέα Διονύση Βαλιανάτου, οι λόγοι που εμφανίζονται όλα αυτά σε υπερθετικό βαθμό, είναι αποτέλεσμα κι άλλων παραγόντων. Όπως η έλλειψη παιδείας και κουλτούρας της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.
Όταν ανοίγεις την ελληνική τηλεόραση βλέπεις μόνο ταινίες μίσους και δολοφονιών. Σε κάθε μια ταινία βλέπεις ακραίας μορφής εγκλήματα και τίποτε άλλο, όπου η ανθρώπινη ζωή έχει μηδενική αξία.
Έχουν πάψει να προβάλλονται ρομαντικά έργα ή κωμωδίες. Αυτό δημιουργεί μια κουλτούρα και φτιάχνει λάθος πρότυπα στη νεολαία, γι’ αυτό και βλέπεις πλέον να δρουν συμμορίες πιτσιρικάδων, όπου σχεδόν όλοι τους κουβαλάνε πάνω τους κι από ένα μαχαίρι και είναι έτοιμοι να το χρησιμοποιήσουν και να αφαιρέσουν ανθρώπινη ζωή, κάτι που δεν γινόταν παλιά. Ακόμη και οι μεταξύ τους συγκρούσεις είναι ιδιαίτερα βίαιες, με χτυπήματα θανατηφόρα.
Παλιά οι τσακωμοί των παιδιών από γειτονιά σε γειτονιά, είχαν σαν απολογισμό στη χειρότερη περίπτωση κανένα σκισμένο πουκάμισο και οι απώλειες περιορίζονταν σε μερικά ξηλωμένα κουμπιά και τίποτα γρατσουνιές στο πρόσωπο. Σήμερα τα παιδιά αντιγράφουν τα όσα είδαν στις ταινίες. Βία, αίμα, θάνατο.
Από την άλλη οι χαλαροί νόμοι του κράτους, με τους οποίους ένας δολοφόνος αποφυλακίζεται ακόμη και σε πέντε με έξι χρόνια, έχει σαν αποτέλεσμα να μην υπολογίζουν οι δολοφόνοι το κόστος των πράξεών τους, γιατί ξέρουν πως σύντομα μπορεί να είναι και πάλι ελεύθεροι και να κάνουν και πάλι τα ίδια.
Σοκαρίστηκε όλη η χώρα με το τελευταίο σκηνοθετημένο αποτρόπαιο έγκλημα του συζυγοκτόνου που δολοφόνησε την εικοσάχρονη Καρολάϊν στα Γλυκά Νερά.
Στο τελευταίο του βιβλίο ο γιατρός και συγγραφέας Διονύσης Βαλιανάτος, με τίτλο “Όταν ο Νάρκισσος συνάντησε τη Διαστροφή… Διαστροφική νοημοσύνη” ξεκαθαρίζει τα πράγματα και είναι σαν να το έγραψε για τη συγκεκριμένη περίπτωση. Κι αυτό, γιατί αναφέρεται σε ένα σύγχρονο φαινόμενο όπως η περίπτωση του Μπάμπη του φονιά, που δεν μοναδικό.
Συγκεκριμένα γράφει μεταξύ άλλων:
Πολύ συχνά, αντικοινωνικά άτομα παρουσιάζουν ποικιλομορφία στη συμπεριφορά τους, με έντονα συναισθήματα και τείνουν να αντιδρούν με τρόπο ασταθή, απρόβλεπτο, αλλοπρόσαλλο και απαιτητικό, αποζητώντας έτσι και διεκδικώντας την προσοχή των άλλων.
Αυτή η διαστροφική σχέση χαρακτηρίζεται πλέον ως…μίσος της αγάπης ή για άλλους ως αδιαφορία για την αγάπη. Στην ίδια κοινωνία βλέπουμε επίσης και το απόκρυφο μίσος του εκάστοτε θύτη, επειδή δεν παίρνει από το θύμα του – τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας- όλα όσα θα ήθελε. Αυτό το μίσος συνοδεύεται πάντα από μια επιθυμία πλήρους εξόντωσης και ολικής εκμηδένισης του άλλου, παρότι τα κίνητρα αυτού του μίσους είναι ακατανόητα για τους περισσότερους από εμάς.
Δεν πρόκειται για αγάπη που μετατρέπεται σε μίσος, αλλά για ζήλια που μετατρέπεται σε μίσος, μέχρι την “άρνηση διαλόγου” που είναι ένας τρόπος για να πει κανείς – χωρίς να το εκφράσει βέβαια με λόγια- ότι ο άλλος δεν τον ενδιαφέρει ή ακόμη κάτι ότι…δεν υπάρχει!
Τη νοσηρή πορεία των πραγμάτων ακολουθεί ακόμη και η μουσική. Βλέπουμε ότι κυριαρχούν στις πρώτες θέσεις των προτιμήσεων, μικρών και μεγάλων, τραγούδια στα οποία οι τραγουδιστές βρίζουν ασύστολα. Μόνο αυτά γίνονται αμέσως επιτυχίες, τα λεγόμενα viral. Όταν κάποιος γράψει βρισιές για το κοινωνικό σύστημα, τον πολιτικό κόσμο. Απαξιώσει τους θεσμούς. Βρίσει την πατρίδα και τα σύμβολά της. Τη θρησκεία και τους εκπροσώπους της. Τότε γίνεται ανάρπαστο το τραγούδι και διάσημος ο τραγουδιστής του. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να θεωρείται επαναστατική πράξη. Επαναστατική πράξη ήταν τα τραγούδια του Μίκη σε στίχους του Κώστα Βίρβου και του Γιάννη Ρίτσου κι όχι αυτό που σέρνει τα εξ αμάξης στο άπαν σύμπαν. Αυτό είναι απλά μια νοσηρή κατάσταση που έχει επικρατήσει και δηλητηριάζει την νεολαία υποσκάπτοντας τα θεμέλια της κοινωνίας.
Φαίνεται πως ο δρόμος που έχουμε πάρει είναι χωρίς επιστροφή και πάμε ολοταχώς σε σύγκρουση με τον τοίχο.
