Αυτές οι εκλογές, μέσα από τις εκπλήξεις που επεφύλαξαν, βοηθούν να καταλήξουμε σε κάποια συγκεκριμένα συμπεράσματα:
1ον. Στη Βουλή μπαίνουν και άγνωστοι. Το απόλυτο παράδειγμα οι Σπαρτιάτες. Στις εκλογές του Μαΐου δεν υπήρχαν και στις εκλογές της 25ης Ιουνίου μπήκαν με 4,64% (!), ωστόσο μόνον ύστερα από δημόσια δήλωση στήριξης του Κασιδιάρη προς το εν λόγω κόμμα. Ήταν προφανώς αυτή η στήριξη το «προωθητικό καύσιμο», όπως είπε χαρακτηριστικά ο Βασίλης Στίγκας «ευχαριστώντας» τον έγκλειστο στις φυλακές Δομοκού. Ασφαλώς και η Χρυσή Αυγή δεν παύει να έχει κάποια δύναμη, να έχει κάποια μέλη, να έχει κάποια οργάνωση, αλλά 4,64% σε περίπου 4 εβδομάδες χωρίς καμία τηλεοπτική παρουσία, ούτε καν διαδικτυακή κάλυψη! Μάλιστα, σήμερα Δευτέρα, οι δημοσιογράφοι έψαχναν να βρουν τα γραφεία του κόμματος τα οποία δεν υπάρχουν και μας ενημέρωσαν ότι η δήλωση που έκανε χθες ο επικεφαλής Στίγκας έγινε από χώρο που ανήκει σε μέλος του κόμματος και παραχωρήθηκε ειδικά για αυτήν την περίσταση!
Δεύτερο παράδειγμα, η Νίκη. Μπορεί ο Δημήτρης Νατσιός να έχει κάνει βιντεάκια και ομιλίες, όπως και πάρα πολλοί άλλοι, μπορεί να προσπάθησε να οργανώσει το κόμμα από το 2019, αλλά ποιος ήξερε τη Νίκη —πέραν ενδεχομένως του πατριωτικού χώρου— ώστε να κερδίσει 3,7% περίπου; Ασφαλώς, από πίσω, όπως λέγεται αλλά και φαίνεται, βρίσκεται η Εκκλησία και όχι απλώς η Εκκλησία αλλά ένα ιδιαίτερα μαχητικό κομμάτι της, το αγιορείτικο, που κινητοποίησε ένα συγκεκριμένο τμήμα των ψηφοφόρων. Από την άλλη μεριά, θα μπορούσε να γίνει η σκέψη ότι η Νέα Δημοκρατία, αν δεν μπορούσε να το σταματήσει, το ανέχθηκε, προκειμένου, εν ευθέτω χρόνω, να χρησιμοποιήσει ως δεκανίκι αυτό το κόμμα το οποίο πήρε ψήφους που δεν θα μπορούσε αυτήν τη στιγμή να πάρει αυτή, αλλά που βρίσκονται σε πολύ στενή ιδεολογική σχέση με το κυβερνών κόμμα.
2ον. Οι πολίτες μάλλον ψηφίζουν κάποια πρόσωπα δίχως να τους ενδιαφέρει πώς λειτουργούν αυτά τα πρόσωπα. Τρανταχτό παράδειγμα η Πλεύση Δημοκρατίας. Υπήρξαν τέσσερις καταγγελίες, σε βάρος της Ζωής Κωνσταντοπούλου, από ανθρώπους που τους εκμεταλλεύτηκε στις πρώτες εκλογές, τους έβαλε να τρέξουν, πρώτευσαν και στις δεύτερες εκλογές τους έβαλε στην άκρη και τοποθέτησε δικά της άτομα. Προφανώς οι πολίτες θα έπρεπε να τιμωρήσουν αυτήν την ανήθικη και αντιδημοκρατική ενέργεια της Κωνσταντοπούλου, η οποία ασφαλώς και δεν θα μπορούσε να καλυφθεί με το γνωστό επιχείρημα του «προπονητή». Αν και αυτό ισχύει στην ποδοσφαιρική πραγματικότητα, με όλους τους παίκτες ωστόσο να έχουν προπονηθεί και να έχουν αποδείξει το πόσο ικανοί είναι για την ομάδα στο γήπεδο, στην περίπτωση της Πλεύσης όσοι τοποθετήθηκαν δεν είχαν «προπονηθεί», δεν είχαν συμμετάσχει στις εκλογές, ήταν «φυτευτοί»! Επομένως, πως γνώριζε η Κωνσταντοπούλου ποιοι είναι οι καλύτεροι, εφόσον δεν είχαν δοκιμαστεί στα «μαρμαρένια αλώνια» των εκλογών; Δεν χρειαζόταν … ήταν απλώς οι «δικοί» της!
3ον. Λέμε ότι οι πολίτες ψηφίζουν με βάση την τσέπη τους. Οι εκλογές αυτές όμως, έδειξαν ότι ενδεχομένως δεν ισχύει, τουλάχιστον στο βαθμό που θα επηρέαζε με αποφασιστικό τρόπο τις εκλογές. Στον ALPHA, στη συζήτηση που γινόταν το βράδυ μετά τις εκλογές, ένας δημοσιογράφος παρουσίασε δύο αποδείξεις μεταξύ των δύο αναμετρήσεων. Επρόκειτο για τα ίδια προϊόντα για τα οποία μέσα σε ένα μήνα υπήρξε αύξηση 3 ευρώ! Αυτό σίγουρα θα έπρεπε να παίξει μείζονα ρόλο στον τρόπο με τον οποίο οι πολίτες θα ψήφιζαν. Ως απάντηση σε αυτό, ο ερωτηθείς Μάκης Βορίδης χρησιμοποίησε προσφυώς τον όρο «ζόφος», λέγοντας ότι το αποτέλεσμα των εκλογών απέδειξε πως ο ζόφος, η ακρίβεια δηλαδή, που παρουσιάζεται πως υπάρχει —και από τον ερωτώντα τη στιγμή εκείνη δημοσιογράφο— δεν υπάρχει τελικά ή τουλάχιστον δεν είναι κάτι τόσο σημαντικό για τους Έλληνες, γι’ αυτό και ο λαός έδωσε νωπή εντολή στη Νέα Δημοκρατία να συνεχίσει το πρόγραμμά της. Οι εκλογές, λοιπόν, έγιναν η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την κυβέρνηση, η οποία μπορεί πια να επιφέρει αύξηση πολύ μεγαλύτερη από τα 3 ευρώ, γιατί έτσι θέλησε ο λαός! Ο λαός εξακολουθεί πιστεύει το παραμύθι ότι οι αυξήσεις έρχονται απέξω, το οποίο μπορεί να ίσχυε τον πρώτο καιρό μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία· μετά, όμως, η κατάσταση σταθεροποιήθηκε και οι αυξήσεις δεν έρχονται πλέον απέξω αλλά δημιουργούνται από μέσα! Δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτές οι αυξήσεις ουσιαστικά χρηματοδοτούν την «αναιμική» επιδοματική πολιτική της κυβέρνησης μέσα από την είσπραξη του αυξημένου ΦΠΑ.
4ον. Όλοι λένε «ενωθείτε και κάνετε κάτι καινούργιο». Τελικώς, ήταν πολλοί όσοι ενώθηκαν, αλλά τα ποσοστά τους κινήθηκαν … στο 0 και κάτι%! Εν τέλει, αποδίδει η ένωση; Προφανώς, θα ήταν η απάντηση. Άλλωστε, και οι αρχαίοι έλεγαν «η ισχύς εν τη ενώσει». Όχι όμως τέτοια ένωση και όχι σε τέτοια περίπτωση. Ο λαός μπορεί να θέλει ένωση, αλλά θέλει αυτή να έχει χαρακτηριστικά στιβαρότητας και να αποπνέει πραγματικά την αίσθηση της ενότητας. Τι σημαίνει αυτό; Ενωνόμαστε, αλλά δεν φαινόμαστε ως συλλογικότητες που απλώς βρέθηκαν για την «καρέκλα» κάτω από μία κοινή ομπρέλα. Υπάρχει ένα(ς) που εκφράζει τα πάντα και βγαίνει προς τα έξω ως μονάδα. Δεν φαίνεται, λοιπόν, ένα ψηφιδωτό, ένα μπάλωμα —συνονθύλευμα κάποιοι θα το έλεγαν—, αλλά αντιθέτως μία οντότητα ενός χρώματος, ενός σχήματος, ενός μεγέθους, μεγάλου ωστόσο αυτή τη φορά. Αυτό, λοιπόν, δεν έγινε κατανοητό. Ο κόσμος θέλει το καινούργιο, αλλά αυτό το καινούργιο δεν πρέπει να δείχνει τα παλιά του υλικά. Πρέπει να είναι (και να δείχνει) καινούργιο και μεγάλο, για να μπορέσει να εντυπωσιάσει και να προσελκύσει την ψήφο των πολιτών.
5ον. Όταν κάτι δεν μας βολεύει, το βαφτίζουμε «κάπως», έτσι ώστε να το καλύψουμε. Ακούστηκε από πολιτευτή της Νέας Δημοκρατίας ότι το ποσοστό της αποχής δηλώνει το «αίσθημα της χαλάρωσης» στους πολίτες· όχι την αίσθηση της αηδίας και της απογοήτευσης! «Βαφτίζουμε το κοτόπουλο ελιά», γιατί έτσι μας βολεύει —και κυρίως μας καλύπτει— και προχωρούμε παρακάτω, σα να μη συμβαίνει τίποτα!
Αρκετά, όμως, με τα συμπεράσματα. Σειρά έχει το προαίσθημα: τα χειρότερα έρχονται, με τη ΝΔ να αισθάνεται «δικαιωμένη» έχοντας εξασφαλίσει τέτοια νωπή εντολή.
