maryleria@gmail.com
Προσωπικά την 21η Μαΐου, χρόνια τώρα, δεκαετίες δηλαδή (πάνω από 3 για να σου λύσω τυχόν απορίες) την αντιλαμβάνομαι ως ανεπίσημη έναρξη του καλοκαιριού.
Αυτό που θυμάμαι λοιπόν, έντονα, ήταν πάντα αυτή η αίσθηση ότι με το που ερχόταν η γιορτή Κωνσταντίνου και Ελένης φορούσαμε καλοκαιρινά και μετρούσαμε πλέον αντίστροφα για την έναρξη των καλοκαιρινών διακοπών.
Ήταν και αγαπημένη γιορτή για το σπιτικό μας. Γιόρταζε η μαμά μου, Ελένη γαρ και το σπίτι άνοιγε για να υποδεχθεί τους επισκέπτες. Τότε, στα 80s, δεν τηλεφωνούσες για να πας σε κάποιον εορτάζοντα επίσκεψη.
Γιόρταζε κάποιος και το σπίτι του ήταν ανοιχτό για φίλους και συγγενείς από το απόγευμα και μετά. Η μαμά μου ήδη αγόραζε από την προηγούμενη γλυκά ψυγείου από το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς. Εννοείται ότι υπήρχε ρητή εντολή να μην τα ακουμπήσουμε, με την αδελφή μου. Και δικαιολογημένη για τη μαμά μας <Μην φάτε από τα γλυκά ! Θα ρθει κανένας και δεν θα έχω τι να κεράσω. Ρεζίλι θα γίνω! > . Περιμέναμε λοιπόν και εμείς να κεραστούμε μαζί με τους επισκέπτες. Εκεί στο σαλόνι το καλό. Που το άνοιγαν μόνο στις γιορτές.
Και κάπως έτσι ξεκινούσε η αίσθηση ότι το καλοκαίρι ήρθε, τα σχολεία κλείνουν και οι διακοπές ξεκινούν. Ανεμελιά που μόνο στις τάξεις του Δημοτικού σχολείου μπορείς να συναντήσεις. Εξακριβωμένο. Διότι τι να τις κάνεις τις καλοκαιρινές διακοπές αν έχεις διάβασμα, φροντιστήριο ή εργάζεσαι; Ερωτώ. Και σου απαντώ με το χέρι στη καρδιά ότι η ανεμελιά προσδιορίζεται αποκλειστικά από ελευθερία κινήσεων και απεριόριστες ώρες χαλάρωσης χωρίς ψυχαναγκασμούς και <πρέπει>.
Τα μισώ τα <πρέπει>. Ανέμελα παιδικά καλοκαίρια που τα εκτιμάς ακόμη περισσότερο με το πέρασμα των χρόνων. Τότε συνειδητοποιείς ότι είναι ή μάλλον ότι ήταν σημαντικά.
Όταν από δεδομένα γίνονται ζητούμενα.
Κάτι το οποίο, αντιλαμβάνεσαι σαφώς ότι δεν ισχύει μόνο για τα καλοκαίρια σου … αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Σε επόμενο άρθρο. Κωνσταντίνου και Ελένης λοιπόν, αγαπημένη εορτή (αγαπημένο και το σήριαλ παρεμπιπτόντως) που μόλις πέρασε και άρχισε αυτή η απρόσμενη καλοδιάθετη αίσθηση ότι μύρισε καλοκαίρι. Κάτι που η θερμοκρασία ανεβαίνει, κάτι που οι βόλτες επιβάλλονται και οι βραδιές ομορφαίνουν ε, δεν θέλεις και πολύ.
Τώρα βέβαια αν σε όλο αυτό προσθέσεις και το 6μηνο και βάλε lock down παρέα με περιορισμούς και covid και την πρόσφατη επανένταξη στην όποια κανονικότατα δεν χρειάζεσαι και δικαιολογία.
Το μύρισε καλοκαίρι είναι ολόκληρη ιδέα. Είναι στάση ζωής. Είναι πολλά και απλά καθημερινά πράγματα. Η μήπως λίγα και ξεχωριστά για τον καθένα; Το μύρισε καλοκαίρι σου φέρνει την μυρωδιά από το ψημένο καλαμπόκι και το ζαχαρωμένο μαλλί της γριάς μετά από μια κυριακάτικη βόλτα στη παραλία της Θεσσαλονίκης μας.
Μύρισε καλοκαίρι με μυρωδιές από τον βασιλικό στη γλάστρα και το γιασεμί στην αυλή του γείτονα. Μύρισε καλοκαίρι με ηλιόλουστα απογεύματα και παγωμένους φραπέδες. Με μεταφυτεύσεις και αυτοσχέδιες εργασίες κηπουρικής για να χαλαρώσεις. Με παγωμένο τσίπουρο στην αγαπημένη σου παραθαλάσσια ταβέρνα συντροφιά με φίλους. Μύρισε καλοκαίρι με φρούτα, χωριάτικη σαλάτα και γρανίτα φράουλα (λατρεύω τις φράουλες). Με σχέδια για διακοπές και αναζητήσεις ελληνικών νησιών που φαντάζουν ιδανικοί καλοκαιρινοί προορισμοί. Με αισιοδοξία και χαμόγελα. Με διάθεση και πεποίθηση ότι αυτό το καλοκαίρι θα είναι καλύτερο από το προηγούμενο.
Πιο φωτεινό. Πιο ανέμελο. Πιο χαλαρό. Χωρίς περιορισμούς και ανασφάλειες. Χωρίς φόβο και απαισιοδοξία .
Ένα καλοκαίρι δροσερό, γλυκό, μυρωδάτο..
Σαν μια φέτα καρπούζι.
Χμμ…
Σαν να μύρισε καλοκαίρι…
Τι λες;
