maryleria@gmail.com
Ένα εορταστικό τριήμερο ξεκινάει. Πάει και ο Φεβρουάριος σκέφτομαι ενώ κατηφορίζω στην Εθνικής Αμύνης και στρίβω προς Τσιμισκή. Παρασκευή κιόλας. Αυτό όλο, το ότι αρκετά συχνά δεν παίρνω χαμπάρι πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός, τελικά το λες καλό ή κακό; Τριήμερο Καθαράς Δευτέρας στην πόλη, με την απαραίτητη extra κίνηση της Παρασκευής. Αναμενόμενο και λογικό. Τριήμερο στην πόλη που για κάποιους φαντάζει απόλυτα φυσιολογικό. Που να τρέχουμε τώρα; θα σκεφτούν κάποιοι. Και θα αράξουν σπίτι. Οι υπόλοιποι, αποφασισμένοι θα σκεφτούν ότι πρέπει να αλλάξουν παραστάσεις και θα εκδράμουν. Και πολύ καλά θα κάνετε δηλαδή. Αν δεν εκδράμεις το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, τότε πότε; Και εφόσον τα δεδομένα σου, οικονομικά και χρονικά σου το επιτρέπουν γιατί να μην ξεφύγεις από την καθημερινότητά της πόλης; Είναι από αυτές τις περιπτώσεις αποδράσεων -εκδρομών που περισσότερη σημασία έχει το με ποιους θα είσαι παρά το που θα είσαι. Μπορεί δηλαδή να βρίσκεσαι στο χωριό της μαμάς ή της γιαγιάς για 35η φορά αλλά με τόσο καλή παρέα που και θα χαρείς και θα καλοπεράσεις και θα καταφέρεις να αποφορτιστείς από το άγχος της καθημερινότητας, που είναι το ζητούμενο. Α! και θα καλοφάς! Ε! λοιπόν πάντοτε πίστευα ότι σημασία δεν έχει το «που» αλλά το με «ποιόν».
Τέλος αποκριάς αυτή την Κυριακή με αποκορύφωμα την Καθαρά Δευτέρα. Την πιο όμορφη ίσως Δευτέρα του χρόνου. Εκτός και αν είσαι φούρναρης και έχεις ξυπνήσει από τις 4 τα χαράματα για να δημιουργήσεις αρτοποιήματα εις το όνομα της παραδοσιακής λαγάνας που έχει την τιμητική της. Τέλος αποκριάς και υπερκατανάλωσης κρέατος και ξεκίνημα Σαρακοστής με θαλασσινά, χαλβάδες και νηστεία ως είθισται εθιμοτυπικά. Όταν ήμουν μικρή η ημέρα αυτή μου έφερνε μια μικρή μελαγχολία. Ξέρεις αυτή την γλυκιά μελαγχολία που νιώθεις όταν κάτι, κυρίως ιδιαίτερα ευχάριστο, τελειώνει.
Η αλήθεια είναι ότι ήμουν από εκείνα τα παιδιά που λάτρευαν τις Απόκριες. Ίσως γιατί έτσι έβρισκα δικαιολογημένη αφορμή να διαφοροποιηθώ ενδυματολογικά από τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου αλλά και να μακιγιαριστώ ως μικρή δεσποινίδα. Λάτρευα το μακιγιάζ. Από τότε και συνεχίζω ακάθεκτη και σήμερα. Σενάρια ζωής. Όταν είμαστε μικροί βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε, να υιοθετήσουμε dress code και συμπεριφορές μεγαλύτερων ηλικιών, ακόμη και να προσθέσουμε ένα -δύο χρόνια στην ηλικία μας. Όταν επιτέλους μεγαλώσουμε τότε αποζητάμε την ανεμελιά που είχαμε τότε και ενίοτε κρύβουμε και ένα δυο χρόνια. Είστε βέβαια και εσείς που κρύβετε (χωρίς επιτυχία)μέχρι και δεκαετία. Επί του θέματος όμως (παρασύρομαι) την Καθαρά Δευτέρα, τα κούλουμα δηλαδή δεν τα έχω συνδυάσει με το πέταγμα του χαρταετού. Μάλλον γιατί δεν έχω ζήσει και πολλές τέτοιες υπαίθριες Καθαρές Δευτέρας. Ο μπαμπάς μου το βαριόταν απίστευτα όλο αυτό το τελετουργικό με το πέταγμα του χαρταετού κάπου σε ένα λόφο ή απλά στην εξοχή. Το βαριόταν και τον εκνεύριζε η όλη διαδικασία που πολύ εύκολα μπορούσε να οδηγήσει σε παταγώδη αποτυχία. Ότι έχω να θυμηθώ από πέταγμα χαρταετού αφορά σε κάποιες εκδρομές οικογενειακά με ξαδέρφια και συγγενείς. Αν και τις περισσότερες φορές ο καιρός δεν βοηθούσε. Έχω να θυμηθώ πολλές, μα πολλές Καθαρές Δευτέρες με κρύο, χαμηλές θερμοκρασίες, αέρα και βροχή. Όπως επίσης έχω να θυμηθώ και πολλές Καθαρές Δευτέρες με χαρούμενα φαγοπότια σε ταβέρνες. Αυτές τις κλασικές, αγαπημένες, λατρεμένες μην σου πω ταβέρνες της Ελληνικής υπαίθρου που διατηρούν την αυθεντικότητα τους μέσω ενός βουκολικού χαρακτήρα κόντρα σε γαστρονομικές γκουρμέ δημιουργίες. Ταραμάς. Αυτή η γεύση μου έρχεται στην γλώσσα με το που θυμάμαι Καθαρά Δευτέρα. Ταραμάς και στις δυο αποχρώσεις -εκδοχές του. Και ροζ και λευκός. Ταραμάς με λαγάνα. Τότε που δεν ανησυχούσες για θερμίδες και βάρος. Και να ζύγιζες παραπάνω, σου έλεγαν ένα «Θα ψηλώσεις μωρέ. Μπόι θα γίνει» και σε καθησύχαζαν σε περίπτωση που ανησυχούσες για τα όποια παραπανίσια κιλά μπορεί να είχες στα 10 σου χρόνια. Οπότε συνέχιζες και εσύ να τρως όσο ταραμά ήθελες . Πραγματικά αδυνατώ να θυμηθώ πόοοοσο ταραμά έχω φάει σαν παιδί. Διότι ως ενήλικη έχω χρόνια να καταναλώσω. Όχι. Δεν τον σιχάθηκα ούτε τον βαρέθηκα. Αλλά λόγω λαιμαργίας είμαι σίγουρη ότι αν ξεκινήσω να δοκιμάσω μια πιρουνιά δεν θα σταματήσω μέχρι να το καταναλώσω όλο.
Οπότε κρατιέμαι ή μάλλον συγκρατιέμαι με την στοιχειώδη αυτοκυριαρχία μου. Ως φοιτήτρια θυμάμαι ωραίες Καθαρές Δευτέρες χωρίς χαρταετό αλλά με τσιπουράκι και ταραμά (δεν κόβονται οι συνήθειες) σε κάποια παραλιακή ταβέρνα της Περαίας. Είχαμε και αυτές τις Καθαρές Δευτέρες. Με ήλιο και με θάλασσα.
Ανοιξιάτικες και αλμυρές από την γεύση των θαλασσινών.
Τσιπουράκι γαρ. Και φυσικά το αξεπέραστο hangover της επόμενης όπου για 60η φορά ορκιζόσουν στον εαυτό σου ότι … Δεν θα ξαναπιείς. Εννοείται ότι κρατούσες την υπόσχεση σου για 3-4 ημέρες μέχρι την επόμενη συνάντηση δηλαδή με την παρέα για μια ακόμη φοιτητική τσιπουροκατάσταση. Αν κάποιος τότε μου έλεγε ότι θα ερχόταν μια Καθαρά Δευτέρα χωρίς διάθεση για ταραμά και τσίπουρο δεν θα τον πίστευα…..
Όπως και δεν πιστεύω ότι όλη αυτή η μετάβαση γίνεται έτσι αβίαστα , ασυναίσθητα και κυρίως αθόρυβα. Δεν ξυπνάς δηλαδή ένα πρωινό μετά την πρώτη νιότη σου και λες «Αυτό ήταν ! Δεν ξανακραιπαλιάζω». Όχι! Κάθε χρόνο και από λίγο. Ύπουλα….
Δεν το καταλαβαίνεις.
Όταν το αντιληφθείς έχει πλέον εγκατασταθεί στο συναισθηματικό σου DNA και είναι αργά. Καθαρά Δευτέρα και φέτος.
Καταρχάς να ξεκινήσω από τα βασικά. Φέτος θα φάω ταραμά. Είμαι αποφασισμένη. Με σχετικό μέτρο και αυτοσυγκράτηση. Όσο μπορώ. Θα τιμήσω την παράδοση γαστρονομικά με λαγάνα, θαλασσινά, χαλβά και ότι άλλο ευχάριστα επιβάλει το σαρακοστιανό τραπέζι.
Για τσιπουράκι…θα το δω. Μια φορά τον χρόνο έχουμε Καθαρά Δευτέρα .Μια ζωή την έχουμε και άλλα τέτοια εμψυχωτικά προκειμένου να δικαιολογήσω τις extra θερμίδες. Βλέπεις και να μου πει τώρα κάποιος «Φάε !Θα γίνει μπόι» δεν υπάρχει περίπτωση να τον πιστέψω. Να, σε ενημερώσω επίσης ότι ούτε και φέτος θα πετάξουμε χαρταετό .Κυριολεκτικά. Αλλά πραγματικά ζηλεύω όλους εσάς που πετάτε χαρταετό μεταφορικά μέσω μιας ανιδιοτελούς καθημερινής τρέλας και πολύ θα ήθελα να μάθω … Πως το κάνετε;
Καλά κούλουμα!
