anstamatopoulos@yahoo.gr
Οι μαζικοί διωγμοί κατά των γυναικών κυρίως «μαγισσών» τον Μεσαίωνα στην Ευρώπη , στην Αγγλία, τη Γαλλία και την Ισπανία αποτυπώνουν την πρόθεση της Καθολικής Εκκλησίας να επιβληθεί πάνω στην εναπομείνασα κληρονομιά των παγανιστικών θρησκειών. Πίσω από αυτούς τους διωγμούς ελλοχεύει ο φόβος της πατριαρχικής φεουδαρχικής κοινωνίας που αρνείται με κάθε τρόπο οποιαδήποτε υποχώρηση από τα κεκτημένα της , την ώρα που η διαστρωμάτωση της κοινωνίας αλλάζει καθώς οι βιομηχανικές πόλεις αναπτύσσονται.
Οι γυναίκες που εργάζονται και διεκδικούν ρόλο και αμοιβή σε μια κοινωνία ανυποχώρητη , καίγονται στην πυρά και το κυνήγι των μαγισσών τον Μεσαίωνα είναι μια ακόμη γυναικοκτονία, σύμφωνα με ορισμένους.
Πέρα όμως απ όλα αυτά η μαγεία κρύβει την ασίγαστη ανάγκη του ανθρώπου να υπερβεί τα όρια του κόσμου, της πραγματικότητας που ζει και του ίδιου του του εαυτού…
«Οι ψυχές στο χρόνο» (εκΠηγή) της Sylvia Macray είναι ένα βιβλίο που μας μυεί σε έναν κόσμο μαγικό. Στην εποχή του Μεσαίωνα που οι μάγισσες –και κυρίως η γυναικεία φύση- ήταν υπό διωγμό, σε μια πραγματικότητα που υπάρχει παράλληλα με την δική μας, σε δυνατότητες πέρα από τον συμβατικό χρόνο και τις συμβατικές ιδιότητες αυτών που είναι απλώς άνθρωποι και κυρίως σε μια ιστορία αγάπης που ξεπερνά κάθε εμπόδιο για να συνεχίσει να υπάρχει στο χρόνο.
Όλοι λίγο πολύ μέσα μας κρύβουμε ή θέλουμε να κρύβουμε μια μάγισσα ή έναν μάγο και όπως λέει η συγγραφέας «η ανάγκη των ανθρώπων να διαφέρουν, ωθεί τους περισσότερους να ονειρεύονται πως θα ήταν εάν είχαν μια εξωπραγματική δύναμη. Από την άλλη , το μυστήριο γύρω από αυτό το θέμα, ελκύει πάρα πολλούς, ώστε να το εξερευνήσουν ακόμη και να εμπλακούν με διάφορα. Κατά τη γνώμη μου όμως κάποια πράγματα καλό είναι να παραμένουν μυστήρια και να μην τα σκαλίζουμε
Κάθε παραμύθι έχει τη δική του κατάρα
«Έμαθες κάτι;» Βρέθηκα σχεδόν μια ανάσα μακριά από το πρόσωπό της για να την κάνω να με κοιτάξει.
«Ναι», είπε και κοίταξε για λίγο πίσω της. «Όταν μου είπες ότι το παλικάρι αρρώστησε, κατάλαβα αμέσως ότι δεν είναι ένας από εμάς…»απάντησε στο ερωτηματικό μου βλέμμα και ο λαιμός μου γέμισε αγκάθια απότομα.
«Άρα;Τι είναι;»
«Δεν ξέρω…Μοιάζε περισσότερο με κάποιο είδος μαγείας που κολλάει στην ψυχή του ανθρώπου που τη δέχεται, δεν ξέρω. Πάντως του έχουν γίνει μάγια, αυτό είναι το μόνο σίγουρο και αυτό που νιώθεις είναι το κατάλοιπο ή το ίδιο το ξόρκι-αν υπάρχει ακόμη μέσα του».
«Τι μάγια; Τι λες;» φώναξα με δυσκολία για να μ ακούσει πάνω από τη μουσική.
«Το καράβι που μου είπες ότι επέβαινε;»
Ένευσα ξεροκαταπίνοντας. Δεν μου άρεσε το ύφος της.
«Το καράβι αυτό, Γαλάτεια, χάθηκε στη Βόρεια Θάλασσα στις 20 Ιουνίου του 1368. Διακόσια πενήντα χρόνια πριν. Είναι απίθανο να βρισκόταν σε αυτό το καράβι.» Τα πόδια μου λύγισαν και με κράτησε.
«Σου είπε ψέματα καλή μου. Και όχι μόνο γι αυτό…»*
Στο βιβλίο της Sylvia Macray «Ψυχές στο χρόνο» , οι γυναίκες έχουν τους βασικούς ρόλους. Και στη λαϊκή παράδοση πολλών λαών οι μάγισσες είναι γυναίκες συχνά επικίνδυνες γι αυτό στο τέλος εξοντώνονται
«Οι γυναίκες που θεωρούνται επικίνδυνες ήταν πάντα εκείνες που κατείχαν περισσότερη γνώση απ ότι τους ήταν επιτρεπτό να έχουν για ορισμένα θέματα. Για παράδειγμα ήταν αδιανόητο μια γυναίκα να γνωρίζει πώς να θεραπεύει, να έχει άποψη επί δικαίου και αδίκου , όπως επίσης , γυναίκες που έμεναν χήρες από άντρες που είχαν υψηλό αξίωμα ή κομπόδεμα, ήταν απαγορευμένο σχεδόν , να παραμείνουν μόνες. Ή θα παντρεύονταν ξανά κάποιον τσιφλικά ή Λόρδο, ή , με κάποιον εντελώς παράδοξο τρόπο, θα είχαν συμμετάσχει σε κάποιον ανεξήγητο θάνατο-αρρώστια . Αυτή ήταν και η βαθύτερη αιτία για τον διωγμό των μαγισσών. Οι δεισιδαιμονίες και οι πεποιθήσεις των ανθρώπων. Η εκκλησία και η ανάγκη της για χειραγώγηση του λαού. Ένας ιδιαίτερα ευφάνταστος και τραγικός τρόπος, να χαλιναγωγηθεί η γυναικεία υπόσταση και να κρυφτούν υψηλά ιστάμενα πρόσωπα πίσω από στημένες κακοτοπιές. Οι λόγοι πραγματικά πολλοί και αυτό που με λυπεί είναι, ότι δεν πάψαμε ποτέ να κουβαλάμε ένα κομμάτι εκείνων των καιρών μέσα μας.
Τα παραδείγματα πολλά και καθημερινά. Όπως αναφέρω στο βιβλίο μου:
«Οι άνθρωποι είναι και πρόθυμοι και ανυπόμονοι να πιστέψουν το χειρότερο. Και όσο μεγαλύτερο το χειρότερο, τόσο το καλύτερο».
