maryleria@gmail.com
Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες ένα δώρο σε σένα; Όχι απαραίτητα κάτι που προσδιορίζεται με την υλική υπόσταση που έχει ένα δώρο. Με την μορφή αντικειμένου δηλαδή όπως μία τσάντα ή ένα ρούχο. Πότε σου έκανες δώρο κάτι που θα σου προσφέρει ευχαρίστηση και θα είναι κάτι επιπλέον στην καθημερινότητά σου;
Αυτό το Extra. Εκεί βρίσκεται η χαρά. Στα επιπλέον. Σε αυτά που δεν είναι πάντα απαραίτητα και χρήσιμα. Σε αυτά που και εάν σου λείψουν δεν θα αλλάξει κάτι δραστικά στην ζωή σου. Σε αυτά που λειτουργούν σαν μια ανάσα, ένα θετικό και κυρίως ευχάριστο διάλειμμα ενάντια στην βαρετή ίσως καθημερινότητά σου.
Είναι σαν τους πίνακες ζωγραφικής στον τοίχο ενός σπιτιού. Σαν τα διακοσμητικά κεραμικά βάζα στο τραπεζάκι του σαλονιού. Δεν τα χρειάζεσαι αλλά υπάρχουν για να ομορφαίνουν τον χώρο. Έτσι συμβαίνει και με ένα τρίωρο στο αγαπημένο σου spa ή μια περιποίηση ομορφιάς στο λατρεμένο σου ινστιτούτο αισθητικής.
Έτσι συμβαίνει με ένα χαλαρωτικό μασάζ, ένα γεύμα στο αγαπημένο σου εστιατόριο παρέα με την κολλητή, τον κολλητό ή τον αγαπημένο σου.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που σε συγχωρέσες; Που δεν ήσουν ενοχικός και που δεν μεταμορφώθηκες στον πιο σκληρό κριτή του εαυτού σου; Πότε ήταν η τελευταία φορά που δεν προσπάθησες να δικαιολογήσεις τους άλλους που σε αδίκησαν ή σε πρόσβαλαν; Πότε ήταν η τελευταία φορά που με απόλυτο μεγαλείο ψυχής και αγάπης προς εσένα, με αγαπησιάρικη εγωιστική διάθεση, παραδέχτηκες ότι τελικά οι άλλοι φταίνε.
Δεν φταις εσύ. Πότε ήταν η τελευταία φορά που «αγκάλιασες» τα θέλω σου και έσπρωξες παραπέρα τα πρέπει και τα θέλω των άλλων; Χωρίς τύψεις και ενοχές; Πότε ήταν η τελευταία φορά που αποφάσισες εσύ για σένα; Που σε πήγες μια χαλαρή βόλτα να απολαύσεις το ηλιοβασίλεμα δίχως έννοια και άγχος. Με σκέψεις ανέμελες. Ναι από αυτές που έχουν να σε επισκεφτούν χρόοονια τώρα. Να σε προσέχεις. Ωραίο ακούγεται.
Ε! Λοιπόν κάποιοι αυτό το «να σε προσέχεις» το κουβαλούν στο συναισθηματικό τους dna, άλλα σε μια extra εγωιστική εκδοχή.
Είναι η έκδοση του «παρτάκια». Έκδοση γνωστή, καθόλου δημοφιλή και ίσως γραφική. Αυτό το για πάρτη μου λοιπόν, το έχω ζηλέψει αρκετές (όχι πολλές) φορές στη ζωή μου. Άλλες φορές πάλι το μίσησα. Ενίοτε μου προκάλεσε αποστροφή και ίσως λύπη για αυτόν που κουβαλούσε το περίφημο «για πάρτη μου» που σε ελεύθερη μετάφραση το λες και «να σε προσέχεις». Τώρα που το καλοσκέφτομαι λοιπόν, διαπιστώνω πόσο ευτυχισμένοι μπορεί να νιώθουν όλοι αυτοί που αγαπούν τόσο τον εαυτό τους μέσω μιας ναρκισσιστικής εγωιστικής (ξεκάθαρα) διάθεσης. Το λες και άγνοια κινδύνου. Διότι ο παρτάκιας είναι σαν τον αγενή, τον εγωιστή και τον κακότροπο. Δεν υπεραναλύει.
Δεν σκέφτεται παραπάνω από όσο πρέπει. Παραπάνω από όσο χρειάζεται, δηλαδή με στόχο να προφυλάξει την καλή του διάθεση. Δεν θέλει να στεναχωρηθεί. Δεν χαλάει την ζαχαρένια του, κατά το προσφιλές ρητό του σοφού Ελληνικού λαού. Δεν νοιάζεται. Κοιτάζει μόνο τα θέλω του και το υπερτιμημένο ΕΓΩ του. Το οποίο ΕΓΩ λειτουργεί εις βάρος των άλλων. Τότε λοιπόν το συναίσθημα της όποιας ζήλειας, μπορεί να νιώσω, παραμερίζεται από το συναίσθημα της λύπης. Διότι πόσες σχέσεις ιδιοτελείς έχουμε παρατηρήσει ανάμεσα σε τέτοιους νάρκισσους ή παρτακιδες; Δίπλα μας. Πόσες τέτοιες σχέσεις δεν έχεις συναντήσει; Πολλές. Και αυτό δεν το λες και τύχη και σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε να σου συμβεί σε επίπεδο προσωπικών σχέσεων. Όταν σου λέω να σε προσέχεις δεν έχω στο μυαλό μου μια εγωιστική, ναρκισσιστική συμπεριφορά. Αλλά μια ανθρώπινη συμπεριφορά που σέβεται τους γύρω της απλά έχοντας ως προτεραιότητα το εγώ μας. Και ξέρεις κάτι; Όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο φυσιολογικό μας φαίνεται να επιδιώκουμε αυτό το να μας προσέχουμε και να μας αγαπάμε. Αυτό το self care για το οποίο γίνεται λόγος τα τελευταία χρόνια σε άρθρα και βιβλία αυτοβελτίωσης. Είναι δύσκολο όμως.
Πολύ. Ιδίως αν είσαι καλό παιδί (που μεταφράζεται και σε κορόιδο) από τα γεννοφάσκια σου. Φταίνε και οι γονείς μας όμως. Φταίνε. Ότι φταίνε, φταίνε. Διότι γαλουχηθήκαμε μαθαίνοντας να δείχνουμε ευγένεια και σεβασμό προς τους άλλους. Υπερβολική κάποιες φορές. Μας έμαθαν να λέμε ευχαριστώ, παρακαλώ και συγνώμη. Παραπάνω φορές από όσες χρειάζεται. Αγαπημένε μπαμπά και αγαπημένη μαμά δεν με ενημέρωσες ότι δεν είναι όλοι ευγενικοί επειδή εγώ θα είμαι ευγενική μαζί τους. Διότι αυτή δεν είναι κοινή γραμμή διαπαιδαγώγησης προς όλα τα παιδία από όλους τους γονείς. Κάτι το οποίο αντιλαμβάνεσαι εσύ, μόνος σου, όταν στο σχολείο ο Κωστάκης που δεν έχεις ενοχλήσει ποτέ σε κλωτσάει ή σε κοροϊδεύει. Το αντιλαμβάνεσαι όταν η Αννούλα σε διακόπτει συνέχεια την ώρα που μιλάς χωρίς να σου ζητήσει, ούτε μια φορά συγνώμη. Το αντιλαμβάνεσαι επίσης όταν η Βασιλικούλα δεν σου λέει ευχαριστώ για το σάντουιτς που μοιράστηκες μαζί της. Το θεωρεί δεδομένο. Ο Κωστάκης, η Αννούλα και η Βασιλικούλα είναι πραγματικοί χαρακτήρες και όχι φανταστικοί που συναντάς και στην ενήλικη ζωή σου με άλλα ονόματα και σε άλλους ρόλους. Μπορεί να είναι η συνάδελφος, η σύντροφος, ο κολλητός, η κακότροπη πωλήτρια, ο ερωτικός σου σύντροφος κτλ. Και κάπου εκεί ξεχνάς το εγώ…..Ξεχνάς και να σε προσέχεις. Εκτιμώ ότι ξεκινάμε να μας προσέχουμε όταν σταματάμε να ρίχνουμε ευθύνες στους άλλους για ότι δεν λειτουργεί όπως θα θέλαμε. Όταν επιτέλους αποενοχοποιηθούμε τα θέλω μας. Όταν δικαιολογούμε τις πράξεις μας και συγχωρούμε τα λάθη μας. Τότε αρχίζει το να σε προσέχεις. Να σε αγαπάς. Να σε νοιάζεσαι. Να σε φροντίζεις. Να σου χαμογελάς. Να σε αγκαλιάζεις. Να σε κακομαθαίνεις. Να σε έχεις προτεραιότητα.
Εννοείται ότι πάντα θα υπάρχουν ο «Κωστάκης», η «Αννούλα» και η «Βασιλικούλα». Ευτυχώς. Ναι ευτυχώς. Διότι αν δεν τους συναντούσες, δεν τους αντιπαθούσες και δεν σε εκνεύριζαν τότε ίσως δεν θα ξεκινούσες ποτέ να … ΣΕ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ.
Σαββατοκύριακο ξεκινάει. Ίσως και να εργάζεσαι, όπως εγώ ίσως και όχι.
Λοιπόν ;
Τι έχεις προγραμματίσει για αυτό το weekend;
Για σένα;
Μόνο για σένα.
ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ;
