maryleria@gmail.com
Καλοκαιρινές διακοπές τέλος! Για φέτος τουλάχιστον και για τους περισσότερους από εμάς και από εσάς. Βέβαια για να μην γκρινιάζω και για να υπάρχει βρε παιδάκι μου μια κοινωνική αξιοκρατία είναι και αυτοί (αρκετοί) που φέτος δεν βίωσαν την χαλάρωση των διακοπών. Σε αυτή την ομάδα λοιπόν ήμουν πέρυσι. Δεν κατάλαβα τίποτα από το καλοκαίρι. Φέτος όμως, δόξα το Θεό και διακοπές έκανα και βολτάρισα και χαλάρωσα και γενικά παράπονο δεν έχω. Ίσως και να παραχαλάρωσα τώρα που το καλοσκέφτομαι. Βλέπεις φέτος επέλεξα κάτι τελείως διαφορετικό ως προς το είδος των καλοκαιρινών διακοπών μου.
Κρουαζιέρα με στάσεις σε αγαπημένα ελληνικά νησιά και φουλ πρόγραμμα διασκέδασης εν πλω. Μια διαρκής γλυκιά κούραση ενώ παράλληλα ένιωθες πως χρειάζεσαι extra ώρες στη διάρκεια της ημέρας, αλλά και της νύχτας. Βόλτες στα σοκάκια της Μυκόνου και στα καλντερίμια της Σαντορίνης, για να καταλήξεις κατάκοπη στο τελευταίο κατάστρωμα του πλοίου με βουτιές στη πισίνα. Κάτι το οποίο αποδείχθηκε χαλαρωτικό 100%. Ήταν όμως και αυτές οι ώρες που ενώ αισθανόσουν ότι δεν έχεις άλλες δυνάμεις, δεν ξέρω πως (μαγικά) γινόταν, αλλά κατέληγες βράδυ για κρασάκι / κοκτέιλ σε ένα από τα μπαρ ή σε κάποιες από τις αίθουσες που φιλοξενούσαν live μουσικό ή θεατρικό πρόγραμμα.
Την αλήθεια θα σου την πω. Δυο φορές όλο και όλο ξύπνησα για να σερβιριστώ πρωινό μετά κόπων και βασάνων. Την πρώτη φορά από περιέργεια και την δεύτερη αναγκαστικά διότι ήταν η μέρα αναχώρησης με check out στις 7.00 το πρωί. Δεν είχα άλλη επιλογή. Όταν όλο το χειμώνα ξυπνάς στις 7.30 εννοείται ότι θα προτιμήσεις να κοιμηθείς παρά να φας. Εξάλλου καφέ μπορείς να πιεις καθ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Πραγματικά αναρωτιέμαι πως ξυπνούσαν κάποιοι στις 8 το πρωί για να σερβιριστούν πρωινό. Το λες και ψυχαναγκαστικό. Κάτι το οποίο δεν συμβαδίζει με τη δική μου κουλτούρα περί διακοπών. Αλλά περί ορέξεως …
Να μην στα πολυλογώ αυτές τις μέρες βιώνω αυτή την περίφημη μετά διακοπών προσαρμογή. Τα πρώτα δυο 24ωρα είχα ακόμη έντονη την αίσθηση του < κουνάει το πλοίο >…. Κάτι το οποίο ένιωθα ενώ βρισκόμουν στο σπίτι μου, ενώ περπατούσα, ενώ καθόμουν, ‘όσο και αν σου ακούγεται περίεργο όλο αυτό. Εννοείται ότι εν πλω μια μικρή ανησυχία (και μεγάλη μην σου πω) την είχα).Με λες και φοβητσιάρα. Επί του θέματος όμως και στην μετά διακοπών προσαρμογή . Αισθάνομαι λοιπόν ένα κενό που δεν μπορώ να σου προσδιορίσω και να σου περιγράψω μόνο με λέξεις. Αισθάνομαι όμως και ευγνωμοσύνη που επιτέλους μπόρεσα να χαλαρώσω κάποιες μέρες, να φορτίσω μπαταρίες και να αποδεσμευτώ από άγχος, στρες και αρνητικές σκέψεις. Σκέψεις και over thinking. Μάλλον φταίει ότι είμαι υπέρ αναλυτική.
Πότε θα σταματήσει αλήθεια όλο αυτό; Με λες και συναισθηματική όμως διότι το αίσθημα της μελαγχολίας με το που τελειώνουν οι καλοκαιρινές διακοπές το κουβαλάω από τα παιδικά μου χρόνια. Το ίδιο ακριβώς αίσθημα. Κάτι που αντιλαμβάνεσαι ότι το καλοκαιράκι τελειώνει, κάτι που ο Αύγουστος σου φάνηκε τόσο μικρός, κάτι που η καθημερινή ρουτίνα ξαναέρχεται. Δεν θέλει και πολύ. Αυτή η ρουτίνα λοιπόν αν και διαφοροποιείται ως προς την ηλικία, τις συνθήκες, τις καταστάσεις, τον τόπο και τις εμπειρίες, παραμένει κοινή ως προς την συναισθηματική έκβαση. Είτε είσαι μαθητής Δημοτικού είτε είσαι εργαζόμενος ενήλικας, νιώθεις το ίδιο. Ότι δηλαδή ήθελες λίγο παραπάνω. Λίγο παραπάνω ήλιο. Λίγο παραπάνω θάλασσα , αλμύρα και βουτιές. Λίγο παραπάνω ανεμελιά και χαλάρωση. Λίγο παραπάνω καλοκαίρι….
Και έναν Αύγουστο που θα έχει…Να! Λίγο παραπάνω διάρκεια.
Αρνούμαι πεισματικά να σου ευχηθώ καλό χειμώνα.
Επίσης αρνούμαι πεισματικά να τακτοποιήσω την βαλίτσα μου στο πάνω ράφι της ντουλάπας. Την έχω αφήσει που λες μισάνοιχτη στην πολυθρόνα του σαλονιού και την κοιτάω. Σκέφτομαι και ονειρεύομαι. Μπας και συμβεί κάτι απρόοπτα όμορφο ως δια μαγείας και ετοιμάσω βαλίτσα για ολιγοήμερη απόδραση.
Εξάλλου έχει ….λίγο ακόμη καλοκαίρι.
Τι όχι;
