maryleria@gmail.com
Δεν ξέρω πόσο μακρινό φαντάζει για εσένα το Πάσχα του 2019. Δυο χρόνια πίσω αν το θέσεις χρονικά. Μεγάλο χρονικά διάστημα δεν το λες. Αν και είναι υποκειμενικό και προσδιορίζεται από το πως ορίζει ο καθένας το θέμα χρόνος.
Πάσχα 2019. Εκεί όπου οι λέξεις-έννοιες covid19, πανδημία, lock down και click away ήταν παντελώς άγνωστες και δεν επαναπροσδιοριζόσουν με αυτοαπομόνωση και ίσως φόβο στην ρουτινιάρικη καθημερινότητά σου. Αν λοιπόν τότε έβλεπες κάποιον στον δρόμο να φοράει μάσκα θα του έριχνες περίεργες γεμάτες απορία και καχυποψία ματιές. Για κάποιους θα ήταν αδικαιολόγητο το να συναντήσουν φίλο, γνωστό η συγγενή και να μην ανταλλάξουν αγκαλιές και φιλιά. Αυτό πάντως με συναντήσεις άνευ φιλιού, αγκαλιάς κλπ, με γνωστούς, προσωπικά θα το διατηρήσω και μετά covid. Δεν με ρώτησες αλλά άποψη είναι, βιωματικό το άρθρο, να μην το μοιραστώ μαζί σου;
Δεύτερο Πάσχα λοιπόν παρέα με τον covid.
Θυμάμαι τόσο έντονα την περσινή Ανάσταση , το βράδυ του Μ. Σαββάτου. Στα μπαλκόνια, παρέα με τους απέναντι (πρώτη φορά τους έβλεπα) να έχουμε αναμμένες λαμπάδες και να τραγουδάμε όσο πιο δυνατά μπορούμε το Χριστός Ανέστη…. Μια γλυκιά θλίψη παρέα με ανάμικτα συναισθήματά και ερωτήματα.
Τι έγινε ρε παιδιά; Πριν από χρόνια μπορούσαμε να πάμε στην εκκλησία για Ανάσταση και κάποιες φορές μπορεί να επιλέγαμε να μην πάμε; Και τώρα που θέλουμε να πάμε δεν μπορούμε; Είναι απίστευτο τελικά το πως μπορεί να δράσει η απαγόρευση. Μπορεί να δημιουργήσει το αίσθημα της στέρησης και το ρήμα <θέλω> σε κάτι που μέχρι πρότινος θεωρούσες δεδομένο. Πότε συμβαίνει αυτό; Όταν τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα.
Απλό, λιτό, σκληρό και απόλυτο. Το μυαλό μου ταξιδεύει στην δεκαετία του 80. Παρεξηγημένη ως προς το αισθητικό κομμάτι. Τι βάτα και μπλε-μωβ, βιώσαμε σε ρούχα και μακιγιάζ θεέ μου; Αλλά πόσο ασφάλεια νιώσαμε ως παιδιά; Κινητά δεν υπήρχαν.
Ούτε webex για τηλε-μαθήματα. Περίμενες να έρθει αυτή η εβδομάδα για να κλείσουν τα σχολεία. Εντωμεταξύ είχες ήδη πάρει βαθμούς και εσύ και η Ελληνίδα μάνα σου. Δημοτικό μεν άγχος δε. Που να ήξερες τότε ότι θα ακολουθήσουν πολλές αναμετρήσεις με βαθμούς και σχολικές-φοιτητικές αποδόσεις. Διότι αν το ήξερες δεν θα αγχωνόσουν. Μ. Τετάρτη ετοιμαζόμασταν οικογενειακώς και ξεκινούσαμε για το χωριό της γιαγιάς. Αλιστράτη Σερρών. Ο καιρός ήταν στα φυσιολογικά του και όχι αυτό που βιώνεις τώρα. Ξυπνάς και δεν ξέρεις αν είναι άνοιξη η φθινόπωρο. Εγώ πάντως (κρυουλιάρα από τότε) το βράδυ σκεπαζόμουν με χειροποίητη κουβέρτα της γιαγιάς Μαρίας. Ούτε καταλάβαινα το κρύο. Δεν με ένοιαζε. Με ένοιαζε να βάλω τα καλά μου ρούχα. Αυτά που είχα ετοιμάσει από Θεσσαλονίκη.
Για το βράδυ της Ανάστασης στην εκκλησιά του Αγ. Αθανάσιου με το χαρακτηριστικό καμπαναριό κοντά στο ιερό του χωριού.
Κόσμος ,συγγενείς, ξαδέρφια και προσοχή στις λαμπάδες! Ακόμη θυμάμαι το παρανάλωμα στα μαλλιά της αδελφής μου από ένα ανιδιοτελές χριστός Ανέστη από τον θείο Γιάγκο.
Σγουρομάλλα φυσική η αδελφή μου, φυσικό και το φως από την λαμπάδα μετά το Χριστός Ανέστη. Πάλευα με απανωτά χτυπήματα στο κεφάλι της για να μην μείνει καραφλή. Μαγειρίτσα, τζιεροσαρμάδες και κάθε λογής γαστρονομικά καλούδια να συμπληρώνουν το τραπέζι το βράδυ μετά την Ανάσταση, σε ένα σπίτι που μετρούσε δεκαετίες. Και ύπνο νωρίς…Ούτε τηλεόραση, ούτε internet, ούτε instastories. Και όμως εγώ κοιμόμουν νωρίς και κυρίως χαρούμενη για να ξυπνήσω την επόμενη να φορέσω τα καλά μου ρούχα και να πάω στη 2η ανάσταση. Εννοείται ότι είχα συνεννοηθεί, άνευ τηλεφώνου, με τις φίλες μου Πασχαλιά και Σοφία για να πάμε μαζί. Βασικά δεν χρειαζόσουν τηλέφωνο. Θα περνούσε η φίλη από το σπίτι ή θα πήγαινες εσύ. Τα χρόνια περνούσαν αλλά εγώ πάντα επέλεγα αυτό το Πάσχα.
Θυμάμαι στο Λύκειο να κουβαλάω μαζί μου και τα βιβλία (χαρακτηριστικό<φυτό>)και να διαβάζω. Αλλά το βράδυ είχε έξοδο. Στην ντισκοτέκ του χωριού που παρέμενε η ίδια και αναλλοίωτη σε πείσμα των νεοφερμένων clubs στα 90ς. Ακόμη και αργότερα…ενήλικη πια εκεί! Πάσχα στο χωριό της γιαγιάς και έξω από νωρίς. Στα <νεοσύστατα >καφέ μπαράκια με την αδελφή μου και με dresscode υπερπαραγωγή ( Θεσσαλονικές γαρ) να περιμέναμε την Ανάσταση παρέα με τον ξάδελφό μας τον Παναγιώτη. Τσουγκρίσματα, χρόνια πολλά, Χριστός Ανέστη και η αδελφή μου να κρατάει με το ένα της χέρι τα μαλλιά της και με το άλλο την λαμπάδα. Της είχε μείνει ο φόβος από εκείνο το Πάσχα που μια αναμμένη λαμπάδα παραλίγο να της στοιχίσει την πλούσια καστανόξανθη κόμη της. Χριστός Ανέστη σε μια εκκλησία με κοσμοπλημμύρα, όπου ο ένας ακουμπούσε τον άλλο.
Γνωστούς και αγνώστους.
Χωρίς μάσκες. Με αγκαλιές και φιλιά. Με ανιδιοτέλεια και πολύ πολύ αγάπη.
Θέλω ένα Πάσχα σαν αυτό.
Ένα Πάσχα ουσιαστικό και ταξιδιάρικο ….
Καλή Μ. Εβδομάδα .
Καλό Πάσχα.
Με υγεία αγάπη και πίστη στις ψυχές μας.
