Εικοσιένας (21) ακριβοπληρωμένοι εκπρόσωποι του «έθνους» ή, με πολιτικά ορθότερο λόγο, του «λαού» ή, περισσότερο σοσιαλιστικά, των «πολιτών», αποτελούν την εικόνα του σύγχρονου ελληνισμού στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Όταν άπαντες είναι παρόντες στο εν λόγω κοινοβούλιο, τον εκπροσωπούν σε ποσοστό εκατό τοις εκατό (100%). Και κάνουν και εικοσιμία (21), αριθμός που θεωρείται κατ’ εξοχήν τυχερός από κάθε αξιοπρεπή τζογαδόρο. Όταν, όμως, σημειώνονται απουσίες;
Με βάση μία εντελώς πρόχειρη έρευνα, τρεις (3) από τους εξοχότατους έχουν ήδη «εκπροσωπήσει» τον ελληνισμό σε εισαγγελίες της Αθήνας και των Βρυξελλών. Τρεις (3) στους εικοσιένα (21) δεν είναι και άσχημα. Πρόκειται σχεδόν για το δεκαπέντε τοις εκατό (15%). Και μας μένει καβάντζα και ένα ογδονταπέντε τοις εκατό (85%).
Από τους προηγούμενους τρεις (3), οι δύο (2) «εκπροσωπούν» ήδη τον ελληνισμό μέσα σε φυλακές της Αθήνας και των Βρυξελλών. Δηλαδή, σχεδόν το δέκα τοις εκατό (10%). Καλό ποσοστό. Αξιοπρεπές. Κανένας έμπειρος τζογαδόρος δεν θα «τραβούσε» από το δεκαεννέα (19). Θα υπήρχε κίνδυνος να καεί. Κάθεται, λοιπόν, και περιμένει.
Σε γενικές γραμμές, η «εκπροσώπηση» του ελληνισμού στον υψηλότερο «θεσμό» της ευρωπαϊκής ένωσης, αλλά και στους άλλους «θεσμούς», δηλαδή τις εισαγγελίες και τις φυλακές, θα μπορούσε να κριθεί ως «συμπαθητική». Ακόμη και αν ποτέ και πουθενά και με κανένα τρόπο δεν εξυπηρετεί την επίλυση των βασικών βιοποριστικών προβλημάτων του φτωχοποιημένου και εξαθλιωμένου και πεινασμένου Νεοέλληνα, τουλάχιστον εκπροσωπεί ικανοποιητικά τα πατροπαράδοτα ήθη, τις αθάνατες αξίες, τον απαράμιλλο πολιτισμό και την αδιαμφισβήτητη αξιοπρέπειά του. Αποτελεί την εικόνα του στην Ευρώπη. Είναι η δημοκρατική επιλογή του. Αλλά δικαιολογεί και την γνώμη των λοιπών Ευρωπαίων για τον Νεοέλληνα…
«Εσύ κάνεις σαν τον γιατρό ο οποίος, επειδή αδυνατεί να θεραπεύσει το έλκος, απαιτεί από τον ασθενή, που υποφέρει από τους πόνους, να μην αναστενάζει […]. Εάν, ωστόσο, η νόσος προχωρά και το κακό αυξάνεται συνεχώς και αν το παρελθόν θεωρείται ασήμαντο σε σχέση με το παρόν και αν τα φαύλα θεωρούνται πολύτιμα και τα καλύτερα θεωρούνται άτιμα, τότε γιατί με αναγκάζεις να εγκωμιάζω την διαφθορά;» (Λιβάνιος, «Πρὸς τοὺς βαρύν αὐτόν καλέσαντας», 63-64).
