Δεν είναι καινούργια η άποψη ότι η ανάπτυξη φέρνει οικολογική καταστροφή· και αυτό γιατί η επιδίωξη μεγιστοποίησης του κέρδους οδηγεί στη μη τήρηση κανόνων προστασίας του περιβάλλοντος. Δεν γνωρίζουν όσοι αποψιλώνουν τα δάση του Αμαζονίου ότι αφαιρούν οξυγόνο από τον πλανήτη; Δεν γνωρίζουν όσοι ρυπαίνουν και μολύνουν τα ποτάμια, λιμναία και θαλάσσια ύδατα ότι δηλητηριάζουν τον παγκόσμιο πληθυσμό; —και δεν αναφερόμαστε μόνο στους ανθρώπους. Ασφαλώς! Μπροστά, όμως, στο κέρδος δεν ορρωδούν προ ουδενός· ούτε και αυτής της καταστροφής του «παγκόσμιου χωριού» μας.
Το κέρδος, βεβαίως, πηγαίνει «χέρι χέρι» με την κυριαρχία· και η αντίληψη που έχει παγιωθεί στην ανθρώπινη κοινωνία είναι εκείνη που ταυτίζει την κυριαρχία του ανθρώπου επάνω στη φύση με τον «πολιτισμό». Η φύση θεωρήθηκε σκληρή, εχθρική· έθετε «όρια» στον άνθρωπο, όρια που είχαν να κάνουν με το «βασίλειο της αναγκαιότητας» στο οποίο ζούσε αυτός εξαιτίας της. Για να ξεφύγει από αυτό και να αναπτύξει πολιτισμό και ελευθερία, θα έπρεπε πρώτα να την καθυποτάξει. Δεν είναι δύσκολο, με την ύστερη γνώση που αποκτήσαμε μέχρι σήμερα, να κατανοήσουμε ότι ο συνδυασμός αυτών των δύο αντιλήψεων —εκείνη του κέρδους αποτελεί αναντίρρητα επικίνδυνη εμμονή— είναι καταστροφικός για το περιβάλλον.
Οι οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού διατείνονται ότι η περαιτέρω απελευθέρωση των παγκόσμιων αγορών θα επιλύσει τελικώς το προβλήματα τόσο της φτώχειας όσο και του περιβάλλοντος: καθώς θα παράγεται παγκοσμίως περισσότερος πλούτος, κάποιο ποσοστό του μοιραία θα «ξεφεύγει» και θα διαχέεται προς τους «κάτω». Γινόμενες, λοιπόν, «νομοτελειακά», οι φτωχές χώρες πλουσιότερες, θα είναι ικανές να αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τα περιβαλλοντικά προβλήματα —όπως έκανε η Δύση χρησιμοποιώντας την τεχνολογία. Συνεπώς, κατά το επιχείρημα αυτό, η περαιτέρω απελευθέρωση των παγκόσμιων αγορών θα οδηγήσει σε έναν πιο «πράσινο» κόσμο. Είναι περιττό, ασφαλώς, να ειπωθεί ότι οι αγορές, όπου και όποτε αφέθηκαν να λειτουργήσουν με τη δική τους λογική, δημιούργησαν μη αποδεκτές μορφές ανισότητας, άρα ακραία φτώχεια· λογικά, αυτήν η στάση λίγο θα συνέβαλε σε έναν πιο «πράσινο» κόσμο!
Το καίριο ερώτημα στην περίπτωση θα ήταν: τελικά, υπάρχει τρόπος να δημιουργήσουμε μια θετική προοπτική; Αν δεχτούμε πως υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ κοινωνίας και φύσης, ναι. Αν δεχτούμε πως υπηρετώντας ο ένας τον άλλο προστατεύουμε ο ένας τον άλλο, ναι! Αν όσα έχουν εκπονηθεί ήδη, όπως λένε, και αποτελούν μέρος της αναπτυξιακής στρατηγικής της χώρας, δηλαδή το Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα για το 2030, καθώς και η Εθνική Στρατηγική για την Κυκλική Οικονομία, δεν μείνουν στα χαρτιά —όπως γίνεται σχεδόν σε κάθε περίπτωση—, ναι! Αν η παράμετρος «περιβαλλοντική βιωσιμότητα» αρχίσει να αποτελεί βασικό κριτήριο για τις δημόσιες δαπάνες, αλλά και για την επιλεξιμότητα ιδιωτικών προγραμμάτων από τον τραπεζικό τομέα, ναι! Αν όλοι οι Έλληνες ενωθούμε σε αυτόν τον κοινό σκοπό —ειλικρινά, είναι τόσο μεγάλο το διακύβευμα που δεν έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε διχασμένοι—, αν όλοι είμαστε ένα, ναι! Αν διευρύνουμε τους δημοκρατικούς ορίζοντές μας, ναι!
Διαβάστε επίσης :
Δημοσκοπήσεις, κυβερνητικής προπαγάνδας – Του Κρικόρ Τσακιτζιάν
Μωβ μέδουσες: Νέα έξαρση πληθυσμών στις θάλασσές μας
Εξάρχεια: Καγκελόπορτα έπεσε πάνω σε 5χρονο σε παιδική χαρά
Περί διαπραγματεύσεων «Αλά Τούρκα» – Του Αντώνη Κρυζαλιώτη
Δείτε επίσης :
