2010-2020. Δέκα χρόνια στη διάρκεια των οποίων η χώρα έγινε περίγελως και φτωχότερη —όχι μόνον οικονομικά, αλλά και πνευματικά, εφόσον ένα τμήμα του νεότερου και ποιοτικότερου δυναμικού της έχει εγκατασταθεί (ίσως μονίμως για τους περισσότερους εξ αυτών) στην αλλοδαπή.
Αλήθεια, όμως, τι έγινε αντιληπτό από τους συνέλληνες στη διάρκεια αυτής της δεκαετίας; Καταλάβαμε ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις; Ότι δεν υπάρχει κανείς να βοηθήσει εκτός από εμάς τους ίδιους; Ότι δεν φταίνε (μόνον και αποκλειστικώς) οι ξένοι, οι οποίοι εν πάση περιπτώσει τη δουλειά τους κάνουν: επιδιώκουν κέρδος! Ότι για να ανακάμψουμε πρέπει να βοηθήσουμε την επιχειρηματικότητα να «ανθίσει», δημιουργώντας ένα καινούργιο, ευέλικτο και εύκολο πλαίσιο; Ότι πρέπει να πάψουμε να ψηφίζουμε για «εθνοπατέρες» ανθρώπους που είτε δεν «κόλλησαν ένσημα» ποτέ στη ζωή τους είτε εξασφάλισαν την «αναγνωρισιμότητα», άρα και την εκλεξιμότητα, μέσω τηλεόρασης για αμφίβολης ποιότητας «κατορθώματα»;
Ο απολογισμός, ωστόσο, δεν φαίνεται να είναι θετικός: πέρα από κάποιες θετικές αλλαγές που έγιναν στους κανόνες λειτουργίας των τραπεζών —τις οποίες ο ελληνικός λαός πλήρωσε και εξακολουθεί να πληρώνει χρυσά!—τα δομικά προβλήματα της χώρας παραμένουν: η δημόσια διοίκηση εξακολουθεί να είναι το ίδιο αναποτελεσματική, η Δικαιοσύνη παραμένει δυσλειτουργική, τα «μεγάλα συμφέροντα» —όπως τα λέει ο λαός—«κάνουν παιχνίδι», η αναξιοκρατία βασιλεύει, και οι «βάρβαροι» κατά Καβάφη, οι επενδύσεις δηλαδή, πεισματικά δεν έρχονται· και ο ιδιωτικός τομέας, ο οποίος βεβαίως δεν είναι καθόλου αθώος για ό,τι έκανε –ή δεν έκανε– στο παρελθόν, ασφυκτιά από τα δεσμά του κόστους και των φόρων, ενώ είναι αυτός που μπορεί να δημιουργήσει πλούτο για τη χώρα.
Φαίνεται, λοιπόν, να διδαχθήκαμε κάτι από αυτήν την πολύ δύσκολη δεκαετία; Ωριμάσαμε; Αντιληφθήκαμε ότι από την πολιτική ελίτ που μας οδήγησε σε αυτό το σημείο είναι παράλογο να περιμένουμε σωτηρία; Αρχίσαμε να ψάχνουμε το καινούργιο ή ασκήσαμε τον εαυτό μας να το αναγνωρίζει, όταν το δει; Ό,τι προαναφέρθηκε, δύσκολα θα δικαιολογούσε καταφατική απάντηση. Είναι στο χέρι μας, ωστόσο, να αποκτήσουμε ένα νέο Όραμα, το οποίο έχει απόλυτη ανάγκη η χώρα μας, προκειμένου να καλύψουμε την χαμένη απόσταση και να βρεθούμε στην πρωτοπορία των τεχνολογικών εξελίξεων, γεγονός που θα μας επιτρέψει να καταφέρουμε να πετύχουμε την πολυπόθητη οικονομική ανάκαμψη. Να διευρύνουμε τους δημοκρατικούς ορίζοντες μέσα από έναν εθνικό σχεδιασμό, στον οποίο θα προβλέπονται όλες οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο κράτος, την οικονομία, στον ιδιωτικό τομέα, στην παιδεία και την έρευνα. Να πετύχουμε, πραγματικά, υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και να αντιστρέψουμε έτσι την αιμορραγία του brain drain.
Τελικά, κανείς δεν μπορεί να σε αλλάξει, εάν δεν το θέλεις εσύ!
