maryleria@gmail.com
Μάνα, μητέρα, μαμά. Η όποια περιγραφή σε προφορικό ή γραπτό λόγου αποδεικνύεται ελάχιστη έως μηδαμινή προκειμένου να περιγράψει πρακτικά το ουσιαστικό νόημα αυτής της λέξης. Να περιγράψει την δύναμη, το μεγαλείο και την ανιδιοτέλεια της μητρικής αγάπης. Μάνα είναι μόνο μία!
Στην επιτυχημένη λοιπόν λαϊκή αυτή ρήση θα μπορούσε να προστεθεί και το …Ελληνίδα μάνα είναι μόνο μία! Αθάνατη Ελληνίδα μάνα που στέκεται πάντα βράχος στα δύσκολα και διαφοροποιείται κατά πολύ από τις υπόλοιπες μητέρες της υφηλίου, κατά την προσωπική μου (ταπεινή) εκτίμηση. Η οποία διαφοροποίηση έχω να σου πω δεν προσδιορίζεται μόνο από την ανιδιοτελή, μέχρι βαθμό αυτοθυσίας κάποιες φορές, αγάπη αλλά και από τις γνωστές, δημοφιλείς και ιδιαίτερα αγαπητές ατάκες της Ελληνίδας μάνας. Διότι σαν τις ατάκες της Ελληνίδας μάνας, πουθενά! Από το all time classic «Ζακέτα να πάρεις», στο αξεπέραστο, «Σου τα έλεγα εγώ, δεν σου τα έλεγα;»
Με αφορμή λοιπόν την γιορτή της μητέρας αύριο Κυριακή, σκέφτηκα να εναποθέσω ένα ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτές τις ατάκες της μαμάς που όλοι, σχεδόν, έχουμε ακούσει κατά καιρούς. Και που εμείς ως γονείς ξεστομίσαμε στα παιδιά μας, όσο και αν υποσχεθήκαμε ότι ποτέ, μα ποτέ, δεν θα γίνουμε σαν την μαμά μας!
«Φάε κάτι! Πετσί και κόκκαλο έχεις γίνει!» Ατάκα χιλιοειπωμένη που στόχο έχει να σου υπενθυμίσει ότι βρίσκεσαι σε χώρα Μεσογείου και οι καμπύλες είναι must. Τι τις θέλεις τις δίαιτες; Στις ατάκες φαγητού (ναι! είναι αυτόνομη κατηγορία) συμπεριλαμβάνεται και το «Γιατί να φας έξω; Φαγητό δεν έχουμε σπίτι; Για ποιόν μαγειρεύω εγώ;»
Επίσης το αντιφατικό..: «Να σου κάνω κάτι να φας; Όχι; Καλά! Εγώ θα σου κάνω και άμα θέλεις μην τρως!» Τελικά τρως. Όπως τρως χωρίς δεύτερη κουβέντα στην ατάκα «Φάε το φαγητό σου! Θα κρυώσει. Άντε να το ξαναζεστάνω μετά! Αυτή την δουλειά θα κάνω εγώ;» Στην συγκεκριμένη κατηγορία ατάκα σταθμός: «Τώρα θέλεις να φας; Μόλις κάθισα! Μην με δείτε να κάθομαι μια στιγμή! Τι θέλεις να φας;» Εννοείται ότι στον προφορικό λόγο της Ελληνίδας μάνας πάντα υπάρχουν οι συμπερασματικές, ψυχολογικού-κοινωνικού χαρακτήρα ατάκες.
Πρώτη και με διαφορά: «Στα έλεγα εγώ! Δεν στα έλεγα; Αλλά δεν ακούς την μανούλα!» Είναι η απάντηση σε κάθε μικρή συνήθως απογοήτευση φιλική ή ερωτική που εισπράττεις, διότι η Ελληνίδα μάνα πάντα ξέρει. Αλλά εσύ δεν άκουγες.
Επίσης η «Διάβασε βρε παιδί μου! Να έχεις ένα βραχιόλι στο χέρι σου. Αχ! Θα χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο μετά». Αυτό με το χτύπημα του κεφαλιού στον τοίχο λοιπόν, το έκανα εικόνα στο μυαλό μου ως δωδεκάχρονο και πολύ με άγχωνε, έχω να σου πω. Κάπως έτσι ξεκίνησα να διαβάζω και κατέληξα σε γνωστό «φυτούλα» στο Λύκειο.
Συνεχίζουμε με ατάκες οικιακές, νοικοκυριού και καθαριότητας. Κλασσική Ελληνίδα μάνα και καθαριότητα είναι κολλητές. Αποδεδειγμένο βιωματικά. Το έχω ζήσει ως κόρη και το ζω ως μάνα. Από τις πιο απειλητικές ατάκες «Αν δεν συμμαζέψεις τα ρούχα σου, θα τα βρεις πεταμένα από το μπαλκόνι» Τι άγχος και αυτό….Στις: «Νομίζεις μια ζωή θα έχεις εμένα να τρέχω από πίσω σού σαν υπηρέτρια; Να δω τι θα κάνεις άμα πάθω κάτι!” Ατάκα που προσδιορίζει και το άλλο πρόσωπο της Ελληνίδας μάνας. Αυτό της drama queen. Στοιχείο που κυριαρχεί στις εξής ανεπανάληπτες ατάκες:
«Αχ! θα κάνεις παιδιά και θα με καταλάβεις», «Θα πεθάνω και θα λες … Αχ! που είσαι μανούλα μου;», «Αχ! Θα γίνεις μάνα και θα σου κάνουν τα ίδια τα παιδιά σου» Εδώ βέβαια υπάρχει και το μεταφυσικό στοιχείο όπου η Ελληνίδα εργαζόμενη νοικοκυρά μάνα διαθέτει και το κληρονομικό χάρισμα. Σαφώς και υπάρχουν οι αποφασιστικές -ρητορικού τύπου ατάκες. Αυτές που δεν σηκώνουν απάντηση. «Είμαι η μάνα σου, θέλω να ξέρω! Αν δεν ξέρω εγώ τότε ποιος θα ξέρει;» Αν τολμάς απάντησε.
Να μην ξεχάσω τις ατάκες που σκοπό έχουν να σε προστατέψουν από ατυχήματα παντός τύπου, διότι η Ελληνίδα μάνα πάντα προβλέπει.
«Στα ρηχά να είσαι! Άκουσες για το παιδάκι που παραλίγο να πνίγει τις προάλλες;» Εντωμεταξύ κανένα παιδάκι δεν έπαθε κάτι τις προάλλες… «Πρόσεχε μην σπάσεις κανένα πόδι, χέρι, κεφάλι! Είδες τι έπαθε ο Κωστάκης απέναντι;» Άσχετο αν ο Κωστάκης έπεσε, χτύπησε και την έβγαλε με μια γρατζουνιά. Η πλέον όμως top ατάκα, όπου μια έκφραση κρύβει φόβο, άγνοια και πολλά ερωτήματα είναι όταν έχεις αργήσει να επιστρέψεις από έξοδο, τηλεφωνείς και εισπράττεις την εξής απάντηση «Έλα σπίτι και θα τα πούμε». Αυτό λοιπόν το τόσο απλό «θα τα πούμε» κρύβει χιλιάδες συναισθήματα (ο καθένας τα δικά του) δίχως πρόσβαση μετάφρασης σε λέξεις . Απλά πανικοβάλλεσαι. Δεν ξέρεις τι ακριβώς σε περιμένει. Ατάκες πολλές και διαφορετικές. Θα μπορούσα να σου αριθμήσω άλλες τόσες. Και εσύ θα συμφωνούσες μαζί μου, πως όσο και αν προσπάθησες να τις αποφύγεις ως μαμά ,τελικά δεν τα κατάφερες. Είναι αυτές οι ατάκες που έχουμε πει στα παιδιά μας και το πιο πιθανό είναι να τις οικειοποιηθούν και αυτά στα δικά τους παιδιά.
Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλες τις μαμάδες. Στις μαμάδες τις υπερπροστατευτικές, τις ψυχαναγκαστικές με την καθαριότητα, στις μαμάδες της καρδιάς, στις ευαίσθητες, στις drama queen, στις μαμάδες που γίνονται και μπαμπάδες, στις αποφασιστικές, στις οργανωτικές, στις μαμάδες που κυοφορούν, σε αυτές που δεν γεννούν αλλά μεγαλώνουν ένα παιδί, στις μαμάδες που είναι χαλαρές.
Χρόνια πολλά στις μαμάδες που αγωνιούν, που ανησυχούν, που δακρύζουν, που ξενυχτάνε στον ερχομό ενός πυρετού, που εργάζονται 8ωρα και επιστρέφουν σπίτι κουρασμένες αλλά με ανοιχτές αγκαλιές, που κλαίνε, που διαβάζουν, που διορθώνουν ορθογραφίες, που καθαρίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο, που εκνευρίζονται, φωνάζουν και καταρρέουν γιατί κάποιες φορές νιώθουν ότι δεν αντέχουν άλλο….Χρόνια πολλά στις μαμάδες που χάνουν το «Εγώ» γιατί θέλουν το «Εμείς».
Και αυτό το ήταν, είναι και θα είναι πάντα η αγκαλιά της μάνας.
Με ανασφάλειες, άγχος, θυσίες προσωπικές, χρόνο και αγάπη…
Απεριόριστη, άνευ όρων και ορίων, αγνή, απροσπέλαστη ανιδιοτελής αγάπη. Ένα βασίλειο αγάπης και ένας θρόνος για το σπλάχνο της.
Και στο τέλος της ημέρας…Να αναρωτιέσαι:
«Ήμουν καλή μάνα σήμερα;»
Η καλύτερη!
Μην επιτρέψεις σε κανένα να σε αμφισβητήσει γιατί μόνο ΕΣΥ ξέρεις τι μάνα είσαι!
Χρόνια μας πολλά λοιπόν!
