maryleria@gmail.com
Μαθητικές παρελάσεις. Πόσο πίσω λοιπόν μπορεί να σε ταξιδέψει ο χρόνος; Θέλεις δεν θέλεις. Αυτή είναι εξάλλου και μια από τις βασικές ασχολίες του. Κάπου εκεί, στις πιο έντονες αναμνήσεις των παιδικών αλλά και εφηβικών μαθητικών μας χρόνων. Εκεί θα με πάει. Οικειοθελώς.
Μαθητικές παρελάσεις που έχουν περάσει δια πυρός και σιδήρου τις τελευταίες δεκαετίες. Από ακυρώσεις λόγω κορωνοϊού μέχρι αμφισβήτηση και υποβίβαση ίσως κάποιες φορές (προ κορωνοϊού) της πατριωτικής αυτής εκδήλωσης στο κοινωνικό -προσωπικό μας υποσυνείδητο.
Παρέλαση μαθητική που στα 80ς αλλά και νωρίτερα, φάνταζε ως ζητούμενο και ως επιβράβευση. Τι άλλαξε άραγε τόσο πολύ στην κοινωνική αντίληψη, που τα δεδομένα έγιναν σταδιακά ζητούμενα;
Χαμένες αξίες και ιδανικά που θεωρούνταν δεδομένα πριν από κάποιες δεκαετίες, ταξίδεψαν στο χρόνο, αφήνοντας πίσω κάτι από την αίγλη και τη λάμψη τους.
Ακόμη θυμάμαι την έντονη λαχτάρα με την οποία περίμενα την συμμετοχή μου στην πρώτη μου μαθητική παρέλαση.
28η Οκτωβρίου. Διπλή γιορτή για την πόλη. Γιόρταζε ο πολιούχος της Θεσσαλονίκης, Άγιος Δημήτριος, γιόρταζε η πόλη μας, γιόρταζε η Ελλάδα. Ένα ηρωικό ΟΧΙ που καταγράφηκε στο εθνικό μας υποσυνείδητο, συντροφιά με θαρραλέους ήρωες. Και το ένιωθες όλο αυτό το εορταστικό κλίμα! Αρχικά στο Δημοτικό σχολείο με σημαιοστολισμούς στις τάξεις, στο προαύλιο, στην είσοδο, με αυτές τις σειρές από τα χάρτινα, τόσο όμορφα, γαλανόλευκα σημαιάκια.
Γιορτή στην μεγάλη αίθουσα του σχολείου και λαχτάρα αν θα τα καταφέρεις στην απαγγελία του ποιήματος που σου δόθηκε. Και πόσο άγχος τελικά, για το αν θα είσαι από τους τυχερούς που θα έχουν ποίημα στη γιορτή του σχολείου.
Η αποκορύφωση όμως ερχόταν με την παρέλαση στο κεντρικό δρόμο της συνοικίας που διέμενες και το χειροκρότημα που εισέπραττες από τους γονείς. Τους γονείς που φρόντιζαν να πιάσουν την καλύτερη θέση, πάντα, μπροστά μπροστά. Να καμαρώσουν με περηφάνια.
Η ματιά μου, ως μαθήτρια Δημοτικού, πάντα ήταν στα παιδιά του γυμνασίου. Και αυτό το Γυμνασιόπαιδα φάνταζε τόσο λαμπερό και μεγαλοπρεπές, που ανυπομονούσες να βρεθείς στη πρώτη γυμνασίου, μόνο και μόνο για να συμμετέχεις στη παρέλαση και να σε αποκαλέσουν γυμνασιόπαιδο! Και όταν ερχόταν αυτή η στιγμή, ξεχνούσες τις όποιες δυσκολίες αντιμετώπιζες ως πρωτάκι στο γυμνάσιο σε μαθήματα, αλλαγή σχολικής καθημερινότητας, διάβασμα.
Δεν υπήρχε χώρος και χρόνος για να σκεφτείς τις οποίες δυσκολίες.
Είχες να σκεφτείς την πρώτη σου παρέλαση ως γυμνασιοκόριτσο! Αυτό ήταν το γεγονός.
Οι πρόβες ξεκινούσαν ένα μήνα πριν και δεν υπήρχε περίπτωση να μην συμμετέχεις. Πρώτη Γυμνασίου. Σαν τώρα το θυμάμαι. Οι γυμναστές ξέκλεβαν ώρες από άλλα μαθήματα (άλλο που δεν θέλαμε οι μαθητές) για να αφιερωθούν, ψυχή τε και σώματι, στις πρόβες της παρέλασης. Σε μετρούσαν, σε ξαναμετρούσαν, μέχρι να φτιάξουν τη σωστή σειρά από τις πιο ψηλές, στις πιο χαμηλού αναστήματος. Χαρά που την είχα κάθε φορά που βρισκόμουν όλο και πιο μπροστά. Βλέπεις δεν ήμουν και το πρώτο μπόι. Του αντιθέτου. Από τις πιο κοντές. Αν λοιπόν τότε ήξερα ό,τι θα έφτανα το 1,75 στα 19 μου χρόνια, δεν θα αγχωνόμουν για το χαμηλό μου ύψος. Τότε όμως αγχωνόμουν. Και μάλιστα πολύ. Η δε μαμά μου ακόμη περισσότερο. Μην τυχόν και δεν ψηλώσω! Τι άγχος και αυτό. Στον ενθουσιασμό της παρέλασης ερχόταν να προστεθεί και αυτό το ξεχωριστό, λόγω ημέρας, dress code. Άσπρο πουκάμισο, μπλε φούστα, καλσόν στο χρώμα του ποδιού και μαύρες γόβες. Περίμενα πως και πως για να φορέσω αυτές τις γόβες. Αμέτρητες οι πρόβες στο σπίτι. Κυρίως αργά το βράδυ. Μετά το σχόλασμα από το φροντιστήριο αγγλικών.<Πιο σιγά Μαρία με τα τακουνάκια! Κοιμούνται οι από κάτω!> Φώναζε η μαμά μου. Ποτέ δεν συνήθισε το Μαίρη. Ακόμη και τώρα Μαρία με φωνάζει. Τακούνια και γόβες. Βλέπεις στα 80ς ένα 13χρονο κορίτσι είχε τότε την πρώτη του ευκαιρία για ψηλοτάκουνες γόβες.
Άλλα χρόνια. Ούτε instagram, ούτε Tik Τok. Εξάλλου που να τις φορέσεις αλλού τις γόβες; Οι έξοδοι του Σαββατοκύριακου περιοριζόταν σε goody’s με αθλητικά ή στην καλύτερη περίπτωση σε παπούτσια μπαλαρίνες.
Με την παρέλαση όμως είχες την καλύτερη δικαιολογία για στενές φούστες, γόβες και ελαφρύ μακιγιάζ. Άσε που η μία παρέσερνε τη άλλη .Το έκανε η κολλητή σου θα το κάνεις και εσύ. Εδώ ήταν που διεκδικούσες την εφηβική σου εκδίκηση στα απανωτά <Γιατί> της μαμάς σου που είχαν ως μέτρο σύγκρισης μια συμμαθήτρια σου.<Γιατί η Ελένη έχει καλύτερους βαθμούς από εσένα;>. <Γιατί η Βάσω διαβάζει περισσότερο και δεν ξενυχτάει βλέποντας τηλεόραση;>
Εκεί λοιπόν πατούσες πόδι από όλα τα απανωτά συγκρίσιμα <Γιατί >που είχες εισπράξει. Και απαντούσες με το θάρρος μιας έφηβης των 80ς. Η Τασούλα θα μακιγιαριστεί στην παρέλαση. Θα χρησιμοποιήσω μακιγιάζ και εγώ! Άφωνη η μάνα σου. Και σε καμάρωνε στη παρέλαση. Μπροστά μπροστά! Σπρώχνοντας τους διπλανούς της για να καμαρώσει την κόρη της ! Γυμνασιοκόριτσο γαρ.
Τα χρόνια τρέχουν. Δεν περνάνε απλώς. Και έτσι απλά συνειδητοποιείς ότι μεγαλώνοντας κινδυνεύεις να μεταλλαχθείς στην μαμά ( σου) που δεν ήθελες.
Μπορεί κάτι να έχει χαθεί από την αίγλη και την σπουδαιότητα (μπορεί και όχι) των μαθητικών παρελάσεων. Αυτό που παραμένει όμως σταθερή αξία στο Εθνικό χρηματιστήριο της Ελληνικής περηφάνιας, είναι ότι πάντα θα υπάρχουν ενθουσιασμένοι μαθητές σε σχολικές παρελάσεις κρατώντας τον βηματισμό και την γαλανόλευκη να ανεμίζει.
Και πάντα θα υπάρχει η Ελληνίδα, κλασική, παραδοσιακή μάνα, για να καμαρώσει το βλαστάρι της. Στην πρώτη του παρέλαση. Γυμνασιόπαιδο πια. Μια τέτοια είμαι και εγώ….
Υ.Γ. Στην φώτο, σε περίπτωση που αναρωτιέσαι, είναι η αδελφή μου, η Γιούλη.
Δεν έχω ούτε μία φώτο από μαθητικές παρελάσεις όπου πάντα βρισκόμουν στην τελευταία σειρά… λόγω ύψους.
Διαβάστε επίσης :
Αφήστε το Λευτέρη Πετρούνια ήσυχο. Σταματήστε επιτέλους την ανθρωποφαγία – Του Κρικόρ Τσακιτζιάν
