lenakyropoulos@gmail.com
Καλησπέρα σας! Σήμερα, το P.E.R.SO.N.A.L.I.T.I.E.S ταξιδεύει στην Αθήνα για να συναντήσει τον αποψινό του καλεσμένο τον κ. Sherif Francis. Με τον κ. Sherif Francis γνωριζόμαστε εδώ και μία 5ετία περίπου. Ο λόγος ήταν κάποια γυρίσματα στο εξωτερικό. Γνώρισα έναν τετραπέρατο άνθρωπο, που σε κάθε πρόβλημα κοιτούσε την πιο πρακτική λύση, όσο αντίξοες και να ήταν οι συνθήκες (π.χ. να προσγειωθείς σε άλλη χώρα από την προκαθορισμένη που είναι το γύρισμα). Γνώστης του αντικειμένου του, λάτρης της ποιότητας και ριζοσπαστικός στον τρόπο απόδοσης της ιδέας του… Έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής δισκογραφίας, αλλά πάντα για τους φίλους παραμένει ένας άνθρωπος γλυκός και ιδιαίτερων, αλλά όχι χαμηλών, ήρεμων τόνων! Κάθε φορά με εξέπλητε ευχάριστα. Τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ την ωριμότητά του σε αρκετά θέματα του δημόσιου βίου, που λίγο ή πολύ μας αφορούν όλους! Κάποιος με ρώτησε χθες, έχει σημασία αν θα λέγεσαι άνεργος υπάλληλος γραφείου, άνεργος υδραυλικός ή άνεργος καλλιτέχνης; Και του απαντώ, έχει τεράστια σημασία η οιδοποιός διαφορά. Κι αυτό μου έδωσε να το καταλάβω καλύτερα ο κ. Francis κατά τη χθεσινή μας τηλεφωνική κουβέντα.
Αυτός ο Covid-19 μας έβαλε φωτιά στα φρένα και μας έμεινε το γκάζι, και τώρα που καλούμαστε να πατήσουμε χειρόφρενο…ζοριζόμαστε πολύ στην ανηφόρα του… Πολύ όμως!
Καλησπέρα Sherif. Είδα την ανάρτησή σου και ειλικρινά με προβλημάτισε θετικά. Έτσι ακριβώς είναι αρκετά πράγματα στο χώρο και συγχαρητήρια για την ειλικρινή σου τοποθέτηση. Σας παραθέτω αυτούσιο το απόσπασμα από την ανάρτησή του και επανερχόμαστε στη συζήτησή μας.
Καλησπέρα Sherif μου! Τι κάνεις ; Πώς τα περνάς; (Αφού είπαμε τα δικά μας, εστιάσαμε και στο θέμα των ημερών, ο τρόπος που αντιμετωπίζεται ολόκληρος ο καλλιτεχνικός κλάδος, τόσο από κυβερνητικές πολιτικές, όσο και από μας τους ίδιους).
Καλησπέρα Λένα μου!Εγώ εδώ, καραντίνα κλασσικά.
Είδα την ανάρτησή σου και ειλικρινά προβληματίστικα. Τόσες δυσκολίες έχει αυτός ο χώρος, και τώρα με τα νέα μέτρα θα είναι ακόμη πιο δυσοίωνα τα πράγματα.
Ο χώρος μας θα δεχθεί πολύ μεγάλο πλήγμα, είναι μία αλυσιδωτή κατάσταση που επηρεάζει ταυτόγχρονα πολύπλερα τον καλλιτεχνικό χώρο. Με καθαρά ψυχρή λογική αν το δεις … Κάποιος καλλιτέχνης, ένας τραγουδιστής, που θέλει να κάνει ένα μουσικό video-clip για να προβάλει το νέο του project, πρέπει να κάνει εμφανίσεις. Ο επιχειρηματίας του κέντρου για να μπορέσει να τον πληρώσει και με τη σειρά του να έχει κι αυτός την αγοραστική δύναμη να κάνει το video-clip και να πληρωθώ κι εγώ, πρέπει να έχει δουλειά, άρα ο επιχειρηματίας χρειάζεται τον κόσμο που θα πληρώσει για να ψυχαγωγηθεί. Αν εσύ κι εγώ δεν έχουμε χρήματα για να πάμε,αυτό θα φέρει την ανατροπή. Ακόμη και το μέτρο με τα μειωμένα τραπεζοκαθίσματα στους χώρους της τέχνης. Καταρρέει ένα ολόκληρο σύστημα, όπου σημαντικό μέρος του πληθυσμού εκπροσωπείται από καλλιτέχνες, τεχνικούς και άλλους αφανείς ήρωες και θά έχει πέραν από οικονομικές, άλλο τόσο και ψυχοκοινωνικές επεκτάσεις!
Στην ανάρτησή σου αναφέρεσαι στη δημιουργία ενός ξεχωριστού φορέα προάσπισης δικαιωμάτων των καλλιτεχνών, αυτό μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση! Δεν υπάρχει κάτι ανάλογο στον καλλιτεχνικό κλάδο;
Όχι δεν υπάρχει. Αναφέρομαι συγκεκριμένα σε ένα φορέα όχι με εμφατικό συνδικαλιστικό χαρακτήρα, αλλά ίσως περισσότερο για μία πλατφόρμα ενημέρωσης. π.χ. Κάποιος είναι κακοπληρωτής στο χώρο και όμως, παραμένει σε καθεστώς ατιμωρησίας με αποτέλεσμα να “βρίσκει” το επόμενο θύμα και να ακολουθεί, είτε η οικονομική του αφαίμαξη ή οιαδήποτε άλλη μορφή άτυπης εκμετάλλευσης. Αν λειτουργούσε ένα τέτοιο σύστημα, που θα απέτρεπε αρκετούς ομότεχνους από παρόμοιες παγίδες, σίγουρα θα προφύλασσε πολύ κόσμο, τεχνικούς, εταιρείες ενοικίασης εξοπλισμού για γυρίσματα, σκηνοθέτες, ηθοποιούς, τραγουδιστές, από επικείμενες παγίδες-κινδύνους που ελοχεύουν καθημερινά από τους επίδοξους “επιχειρηματίες” που δεν ακολουθούν τους νόμους της άτυπης ηθικής δεοντολογίας των αξιών που πρεσβεύει η τέχνη. Έτσι, θα είμασταν “ουσιοκράτες” και θα βοηθούσαμε στην πράξη ο ένας τον άλλον. Ίσως ο επιχειρηματίας, εάν είχε αυτό το ψυχολογικό πλαίσιο του εν δυνάμει “φόβου”, να ήταν πολύ πιο σωστός στη συμπεριφορά του απάναντι στους συναδέλφους, εάν ήθελε φυσικά να παραμείνει στο χώρο με αξιοπρέπεια και αξιώσεις!
Πες μου λίγο τι ένιωσες, όταν άκουσες για τα νέα μέτρα που στην ουσία “καταργούν” πάσης φύσης δραστηριότητα του πολιτισμού; Βάλε με στο συναίσθημά σου.
Πρώτη μέρα δε το περίμενα. Μετά εκνευρίστηκα. Αναρωτήθηκα αρκετές φορές. Γιατί αντέδρασα έτσι; Έπειτα προβληματίστηκα. Ο Μυθιδράτης είχε ποστάρει κάτι πολύ ωραίο, που με ταρακούνησε αρκετά! “Έρχεται η στιγμή που ρωτάς τον απέναντί σου τι επαγγέλεσαι; Και σου απαντάει τα διάφορα συνηθισμένα επαγγέλματα, είμαι λογιστής, είμαι αρτοποιός, έχω συνεργείο αυτοκινήτων. Όταν έρχεται η σειρά σου και τους λες, είμαι μουσικός ή σκηνοθέτης, σχεδόν πάντα συνεχίζει στη δεύτερη ερώτηση: Και τι άλλο κάνεις; (αφήνει να αιωρηθεί η έννοια, πως βιοπορίζεσαι στη ζωή σου);
Εφόσον δε βλέπουν την καλλιτεχνική σου εργασία ως δουλειά, δε σε αντιμετωπίζουν το ίδιο. Λέει π.χ. ο τάδε γυμναστής:” Εντάξει, επειδή κρατάς μία κάμερα και πατάς το rec; Αυτό μπορεί να το κάνει και ο ανιψιός μου. Τι είναι να κάνεις ένα video σήμερα; Πανεύκολο”. Υπάρχει λοιπόν, μία εσφαλμένη κοινωνική αντίληψη που πρέπει να διορθωθεί”. Τώρα θυμηθήκαμε όλοι τη συσπείρωση; … Πού ήταν κάποιοι που όταν εγώ αρνήθηκα ένα εξευτιλιστικό ποσό για την εργασία μου, μερικοί πήγαν και με τα μισά; Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον μέντορα μου και πατέρα μου να λέει..: ” Αν νομίζεις πως ο επαγγελματίας είναι ακριβός, που να δεις πόσο θα σου στοιχίσει ο ερασιτέχνης “!
Πώς προβλέπεις το μέλλον;
Δε ξέρω, απλώς ξέρω πως αν είναι να γίνει κάτι… είναι η κατάλληλη στιγμή να γίνει τώρα! Εφόσον έχουμε φτάσει στο ναδίρ, η πολυκατοικία γκρεμίστηκε, ίσως είναι ευκαιρία να την ξανακτίσουμε με σωστά θεμέλια.
Τις τελευταίες μέρες, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι που σχετίζονται με τον καλλιτεχνικό χώρο βλέπουμε να εμφανίζουν μαύρο φόντο στα χρονολόγιά τους και γενικότερα κινητοποιούν ένα είδος ψηφιακής απεργίας προβολής των έργων τους. Πώς σου φαίνεται αυτό σαν κίνηση; Την επικροτείς;
Προφανώς για να κάνουμε αισθητή την απουσία μας γίνεται αυτό υποθέτω. Όλα αυτά είναι θεμιτές κινήσεις, αλλά παραμένουν στα πλαίσια μίας ρομαντικής προσέγγισης με στόχο την ευαισθητοποίηση του κοινωνικού πολιτισμού. Η παραγματικότητα όμως διαφέρει. Έχει άλλες συντιστώσες αξιολόγησης. π.χ Δεν είναι εφικτό να γίνει κάτι τέτοιο ως μία άτυπη διαδικτυακή απαγόρευση, γιατί το τελικό προιόν είναι τίτλος ιδιοκτησίας της εκάστοτε δισκογραφικής, η οποία έχει συνάψει συμφωνία με τις πλατφόρμες προβολής της επιλογής της. Ας πάμε στις πραγματικές καταστάσεις που χρήζουν μιας σοβαρής αντιμετώπισης και ίσως ενός ουσιαστικότερου νομοθετικού πλαισίου. π.χ. Ενώ, εταιρεία είχε ληξιπρόθεσμες οφειλές απέναντί μου, μου απάντησε … Δεν είναι εφικτή η πληρωμή σας, γιατί δαπανήθηκε τεράστιο ποσό για σύμβαση μεγάλου έργου και δεν υπάρχουν αποθεματικά στο ταμείο. Άλλο παράδειγμα, ως επαγγελματίας, καλείσαι να προπληρώσεις το ΦΠΑ πριν παραδώσεις το έργο, σου ασκείται μία αφόρητη πίεση χρόνου παράδοσης των τιμολογίων… που καλείσαι να εισπράξεις μετά και από μήνες και σίγουρα αν δεν κάνεις σωστές κινήσεις στη διαχείριση, μπορείς πολύ εύκολα να βρεθείς εκτεθειμένος. Αυτό αναπαράγει το σύστημα και αυτό πρέπει να σταματήσει. Να θεσμοτηθεί ένα πλαφόν στη δομή της εκτελεστικής διαδικασίας. π.χ Να υπάρχει μία προκαταβολή και έπειτα να προχωράς να υλοποιήσεις το έργο σου σε προκαθορισμένο χρονικό όριο. Πρέπει να πάψει η κατάσταση της εκούσιας ή ακούσιας εκμετάλλευσης θυμάτων. Ο τραγουδιστής, ο μοντέρ, ο ηχολήπτης, ο δημόσιος υπάλληλος, ο λογιστής, ο σκηνοθέτης, ο ηθοποιός, έχουν ακριβώς το ίδιο δικαίωμα στην εργασία, αλλά και οι εργοδότες τους επίσης, όπως και υποχρεώσεις απέναντι τους. Είναι σαν να πηγαίνω εγώ ως ιδιώτης σε έναν πολιτικό μηχανικό και να του λέω, θέλω 2 διαμερίσματα, διαμπερή, ρετιρέ της τάξεως των 250.000€ έκαστο, αλλά θα σας πληρώσω, όταν τα πουλήσω! Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά! Πρέπει να εξαλειφθούν από το κάδρο της επιχειρηματικής- επαγγελματικής μας συμπεριφοράς.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να προσθέσουμε και ένα τραγούδι πού είναι σημείο αναφοράς, για πολλούς από μας και αποτελεί μία πολύ όμορφη δουλειά του κ. Sherif Francis… Αν είσαι ένα αστέρι λοιπόν από τη μελωδική φωνή του υπέροχου Νίκου Βέρτη.
Έτυχε λοιπόν να έχουμε καθήσει 20 ώρες μέχρι να τελειώσει ένα γύρισμα…Έχει άλλου είδους αξία αυτό από την υπερωρία ή την πίεση ενός άλλου επαγγελματία που εργάζεται υπό συνθήκες αβάσταχτης πίεσης; Όχι φυσικά! Με λίγα λόγια, ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλον αληθινά. Για μας τους καλλιτέχνες έχει κολληθεί μία αόρατη ταμπέλα που είναι συνυφασμένη με την ιδιότητα του διασκεδαστή…κάτι το εύπεπτο για τη διαδικασία της χαλάρωσης, του κεφιού. Δεν είναι έτσι. Αμοιβόμαστε για τις υπηρεσίες που προσφέρουμε, όσο άυλες κι αν είναι. Ας μην περιμένουμε κάτι από καμία κυβέρνηση. Οφείλουμε να σεβαστούμε ο ένας τον άλλο και μαζί να προχωρήσουμε, γιατί, όπως λέμε και στη δουλειά μας, ότι και να γίνει, η δουλειά πρέπει να γίνει!
Η καραντίνα τι σου δίδαξε;
Τι μου δίδαξε; Βρήκα τον εαυτό μου..άλλοι, μπορεί να “καίγονται” όλη μέρα στο ίντερνετ…Εγώ είπα να διαβάσω …Να ανοίξω το μυαλό μου!
Κάτι από την τελευταία σου δουλειά και να κλείσουμε κάπως έτσι; Μουσικά;
Ναι, φυσικά! Νίκος Βέρτης και Αμίρ…” Σ’αγαπώ”
Και μεις Francis μου πολύ!
Την αλήθεια μας
Lena Kyropoulos & Personalities Team
