ktsakitzian@gmail.com
Ιδιαίτερα αλγεινή εντύπωση προκαλούν τα νέα ήθη που έχουν επικρατήσει τα τελευταία χρόνια στην τηλεοπτική ειδησεογραφία.
Τα καλοκαίρια, βλέπουμε στα περισσότερα, αν όχι σε όλα τα τηλεοπτικά μέσα, να αντικαθίστανται οι παρουσιαστές των ειδήσεων, όταν εκείνοι παίρνουν τις άδειές τους, από πρόσωπα που δεν είναι παρουσιαστές, ούτε φυσικά έχουν σύμβαση παρουσιαστή ειδήσεων.
Στην πλειοψηφία τους είναι με σύμβαση δημοσιογράφου, συντάκτη γραφείου ή ρεπόρτερ, όπου για τους τελευταίους ισχύει και ένα ιδιότυπο καθεστώς, χωρίς σταθερό ωράριο απασχόλησης και φυσικά με άλλο, χαμηλότερο καθεστώς αμοιβής, από εκείνο των παρουσιαστών ειδήσεων.
Με αυτή τη νέα συνθήκη, παρατηρούμε κάποια παράδοξα να συμβαίνουν. Οι καλοκαιρινοί παρουσιαστές αντικαταστάτες, καθώς πατάνε το πόδι τους στο πλατό των ειδήσεων, φαίνεται πως νιώθουν κυρίαρχοι του σύμπαντος κι ότι έγιναν ξαφνικά τα αφεντικά του τηλεοπτικού χώρου. Απευθυνόμενοι στους συναδέλφους τους ρεπόρτερ, οι οποίοι βρίσκονται στην καρδιά των γεγονότων, αφού τους επιτρέψουν μετ’ εμποδίων τις περισσότερες φορές να ολοκληρώσουν την είδηση, πάντα τους αποχαιρετούν με μια αποφώνηση σε χρόνο προστακτικής.
Έχει γίνει σχεδόν εμμονή σε όλους τους νεόκοπους παρουσιαστές, αρσενικούς και θηλυκούς η εντολή «Σ΄ευχαριστούμε Γιώργο…παραμένεις στο σημείο».
Δηλαδή ο ρεπόρτερ, περίμενε τους παρουσιαστές να του πουν ζωντανά από το δελτίο να παραμείνει στον τόπο του γεγονότος, (εν προκειμένω της πυρκαγιάς), ειδάλλως υπήρχε ο κίνδυνος, μόλις έκλεινε η σύνδεση, να πέταγε τη σκούφια του και να πήγαινε σπίτι του, για ένα μπάνιο και να ξεκουραστεί.
Σαν να μην υπάρχουν σε κάθε κανάλι, το κέντρο συντονισμού ρεπορτάζ, (το λεγόμενο desk ειδήσεων), αρχισυντάκτες, διευθυντής σύνταξης, γενικός διευθυντής ειδήσεων, και πετάγεται ο/η παρουσιαστής/τρια, με ύφος ίδιο με του Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν όταν, διηύθυνε την ορχήστρα του και υποκαθιστώντας όλους τους παραπάνω, σαν να την ψώνισαν άγρια, δίνουν εντολές στους συναδέλφους τους που είναι στην καρδιά των γεγονότων, όχι για να μη φύγουν, γιατί δεν φεύγουν έτσι κι αλλιώς, αλλά για να κάνουν εντύπωση στο τηλεοπτικό κοινό, ότι είναι οι αρχηγοί της ενημέρωσης, έστω και προσωρινά.
Μετά περιμένουν από τον κόσμο να τους πάρει στα σοβαρά και να έχει βαρύτητα ο λόγος τους. Μα οι πράξεις σου και ο τρόπος που άγεσαι και φέρεσαι, προσδιορίζουν και την αξία των λόγων σου και το κύρος που εκπέμπεις.
Η άλλη μόδα που έχει επικρατήσει τελευταία, είναι αυτή η αβροφροσύνη και η “συναδελφική αλληλεγγύη” των δημοσιογράφων που βρίσκονται στα γεγονότα. προς τα πρόσωπα των οπερατέρ.
Από το 1987 που ασχολούμαι με την τηλεόραση, πρώτη φορά αντικρύζω αυτό το σαχλό φαινόμενο, που έχει γίνει μόδα, να είναι πρώτη έννοια του ρεπόρτερ, την ώρα που περιγράφει ζωντανά ένα γεγονός, να μη ξεχάσει να αναφέρει το όνομα του οπερατέρ που κάνει λήψη και μετάδοση εικόνας, λες και είναι ο πρωταγωνιστής της είδησης.
Δεν είναι ο οπερατέρ η είδηση αγαπητοί συνάδελφοι. Το όνομά του και η ιδιότητά του αναγράφονται σε τίτλους την ώρα της σύνδεσης και μέχρι εκεί.
Ούτε στον κινηματογράφο δεν χαίρει τέτοιας τιμής ο οπερατέρ. Σημαντικός συνεργάτης δε λέω, αλλά όχι να έχει ο ρεπόρτερ το νου του μη ξεχάσει πως τον λένε και δεν τον αναφέρει, γιατί μπορεί να υπάρξει ακόμη και παρεξήγηση.
Δυστυχώς εισήχθησαν νέα ήθη και νέα έθιμα στο χώρο της τηλεοπτικής ειδησεογραφίας, γι’ αυτό και χάσαμε την ουσία που είναι η είδηση και μείναμε στο ανούσιο, που είναι η ματαιοδοξία του καθενός.
