maryleria@gmail.com
Καταρχάς με το που ακούω τη λέξη γιο-γιο το μυαλό μου πηγαίνει κατευθείαν σε εκείνο το καταπληκτικό παιχνίδι της δεκαετίας του 80! Το θυμάσαι έτσι ; Αν είσαι παιδί των 80ς αποκλείεται να μην πέρασες καλοκαιρινά απογεύματα με το γιο-γιο πάνω κάτω να προσπαθήσεις να το κρατήσεις στον αέρα όσο περισσότερο χρόνο μπορείς! Τα περισσότερα γιο-γιο είχαν <εξώφυλλο > το αγαπημένο αναψυκτικό της εποχής.! Πορτοκαλάδα ή τύπου κόλα.
Στην ενήλικη πορεία μου συνειδητοποίησα ότι όλη αυτή η κίνηση του παιχνιδιού, δηλαδή σπρώχνω, αφήνω και ξανατραβάω πίσω και ξανά από την αρχή, είναι μια ιστορία που πολλές φορές επαναλαμβάνεται σε σχέσεις. Όχι απαραίτητα ερωτικές. Το φαινόμενο γιο -γιο παρουσιάζεται και σε σχέσεις φιλικές ή κοινωνικές. Κυρίως όμως σε σχέσεις που έχεις επενδύσει συναισθηματικά . Το πιο πιθανό είναι να έχεις βρεθεί σε μια τέτοιας μορφή σχέση τουλάχιστον μια φορά στη ζωή σου. Σχέση ερωτική γιο- γιο. Χωρίζεις. Χτυπιέσαι στα πατώματα. Κλαις. Νιώθεις ότι έχει τελειώσει η ζωή σου και ότι δεν θα ξαναερωτευτείς ποτέ ξανά. Καταναλώνεις λοιπόν 1,5 κιλό παγωτό με την αγαπημένη σου γεύση μαζί με πατατάκια, σοκοφρέτες και πιτόγυρα. Έτσι είναι ο σωστός ο χωρισμός! Και αφού διανύσεις ένα μήνα που χειρότερος νιώθεις ότι δεν υπάρχει, τα ξανά βρίσκεις με τον αγαπημένο ή την αγαπημένη σου . Πλέεις σε πελάγη ευτυχίας , χαμογελάς σαν ηλίθιο….. μέχρι που μετά από κανένα δίμηνο ξαναχωρίζεται. Και ξανά από την αρχή. Τα ξαναβρίσκετε. Ξαναχωρίζετε. Σου ακούγετε γνώριμο ; Σου φέρνει στο μυαλό κάποιο δικό σου άτομο ε ; Κάποιον πρώην ; Κάποια πρώην ή νυν ; Σου το είπα, το έχεις ζήσει. Ίσως και περισσότερες από μία φορές. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το βασικό. Οι σχέσεις γιο-γιο είναι τοξικές. Ίσως δεν το αντιλαμβάνεσαι στην αρχή (ο έρωτας είναι τυφλός ) και δεν νιώθεις την όποια τοξικότητα. Είναι και ο έρωτας στη μέση μαζί με τη συνήθεια (άτιμη συνήθεια) που να ξαναρχίσω άλλη σχέση σκέφτεσαι…..Ε! Και κάπου εκεί την πατάς. Το μπρος -πίσω γίνεται πλέον βίωμα και αποδεκτή κατάσταση. Την συνηθίζεις και την αποδέχεσαι. Στο σημείο αυτό γίνεται το ζητούμενο κλικ. Η τα βρίσκεις μια και καλή ή έχεις ξενερώσει σε ανυπέρβλητο βαθμό και αποφασίζεις να το τερματίσεις. Δύσκολο. Εσύ να προσπαθείς να φύγεις με αξιοπρέπεια και το κεφάλι ψηλά και ο άλλος να προσπαθεί να σε κρατήσει. Όχι απαραίτητα πάντα από ερωτική διάθεση . Είναι και ο εγωισμός στη μέση. Αν δεν σε έχω εγώ, δεν θα σε έχει καμία σκέφτεσαι. Είναι και η ψευδαίσθηση της σιγουριάς. Σιγά μην βρει καλύτερο σκέφτεται ο άλλος .
Προσωπικά εκτιμώ ότι οι σχέσεις γιο-γιο μοιάζουν με μια τραμπάλα. Ναι! Από αυτές στην παιδική χαρά. Πάνω ο άλλος. Κάτω εσύ. Πρέπει να έχεις τα κότσια συνειδητά να κατέβεις από την τραμπάλα, να φύγεις και να αφήσεις τον άλλο να χτυπιέται μόνος του ! Χωρίς να σκεφτείς αν θα χτυπήσει. Ειδάλλως το υπόλοιπο της ερωτικής σου ζωής ενδέχεται να σε βρει να χτυπιέσαι άνευ λόγου και αιτίας σε μια συναισθηματική τοξική τραμπάλα στη παιδική χαρά της ψυχής σου. Υπάρχει βέβαια και η εκδοχή της σχέσης γιο-γιο που δεν είναι ούτε ερωτική με τη σχέση της σεξουαλικής ολοκλήρωσης αλλά ούτε και φιλική. Η κάποια σχέση που μπορεί να ξεκινήσει με τη μορφή φλερτ ή της σεξουαλικής συνεύρεσης της μιας νύχτας. Μια από τα ίδια και πάλι. Εμφανίζομαι, φλερτάρω, τάζω τον ουρανό με τα άστρα, δίνω χώρο και ασφάλεια στον άλλο για να δεθεί συναισθηματικά ….και μόλις συμβούν όλα αυτά αφήνω, σπρώχνω, απομακρύνομαι και ξαναεπιστρέφω. Και ξανά από την αρχή. Κάτι σαν τη μέρα της μαρμότας. Στη προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει συναίσθημα. Δεν υπάρχει κάτι που αισθηματικά μπορεί να δικαιολογήσει αυτή τη συμπεριφορά. Υπάρχει όμως ανασφάλεια. Ανασφάλεια εκ γενετής (Ναι!κληρονομείται στο DNA) η ανασφάλεια από προσωπικές προδοσίες και απογοητεύσεις. Θα μου πεις (και σωστά θα μου πεις ) τι μου φταίει ο άλλος. Δεν σου φταίει. Αν το καταλάβαινες δεν θα το έπραττες. Φταίει και ο άλλος όμως . Που σου επιτρέπει να το συνεχίζεις.
Σκέφτομαι για πόσες τέτοιες σχέσεις γιο-γιο έχω ακούσει.
Και αναρωτιέσαι… Μα καλά γιατί δεν το σταματάει.
Μέχρι που σου τυχαίνει και καταλαβαίνεις τους λόγους.
Κάποια στιγμή βάζεις τελεία. Απλά ο χρόνος διαφοροποιείται ως προς τον άνθρωπο και τη κατάσταση . Λογικό θα μου πεις.
Δεν ξέρω σε τι φάση συναισθηματική σε πετυχαίνω αυτή τη περίοδο.
Στο τέλος ενός ιδιόρρυθμου καλοκαιριού.
Απλά θα σου πω ότι όλα θέλουν το χρόνο τους. Να κυοφορήσουν . Νομοτέλεια λέγεται. Και όλα με το χρόνο στο τέλος τακτοποιούνται….
Απλά κάποιες φορές αργούν.
Αν χρειαστεί λοιπόν μείνε στη τραμπάλα λίγο παραπάνω.
Ίσως το τελευταίο πάνω-κάτω χτύπημα να είναι αρκετά δυνατό και το γιο-γιο γλιστρήσει από τα χέρια σου από μόνο του….
