maryleria@gmail.com
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αγχώνομαι. Ένα μόνιμο άγχος. Άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο. Άγχος ως παιδί ,ως ενήλικη, ως φοιτήτρια, άγχος ως μαμά, ως σύντροφος, ως φίλη, ως επαγγελματίας. Άγχος για όσα έγιναν και όσα θα γίνουν. Αν το καλοσκεφτείς λοιπόν το μεγαλύτερο ποσοστό του άγχους μας αφορά στο μέλλον. Στο τι θα γίνει. Τι θα συμβεί. Πως θα διαχειριστείς μία δύσκολη κατάσταση όταν και εάν παρουσιαστεί. Και δίχως να το καταλάβεις ξεκινάς αυτή την ανισόρροπη σχέση ανάμεσα σε σένα και σε κάθε μελλοντικό υποθετικό τρελό σενάριο που θα μπορούσε να σε αγχώσει. Η απόλυτη παράνοια δηλαδή τώρα που το σκέφτομαι αποστασιοποιημένη κατά πολύ, από τέτοιου είδους καταστάσεις.
Μα καλά ! Δεν αγχώνεσαι; θα με ρωτήσεις. Αγχώνομαι θα σου απαντήσω με απόλυτη ειλικρίνεια αλλά για αυτά τα οποία αφενός θεωρώ σημαντικά και αφετέρου αφορούν το παρόν. Κάτι το οποίο δεν γίνεται ως δια μαγείας και προϋποθέτει ένα είδος συναισθηματικής διαπραγμάτευσης με τον εαυτό σου. Δεν ξέρω πραγματικά πότε συνέβη αυτό το μαγικό κλικ. Πότε γύρισε ο διακόπτης και συνειδητοποίησα την λάθος πορεία του μυαλού μου μέσα από αγχωτικές, μονόπλευρες παρανοϊκές ιστορίες. Αν και νομίζω ότι αυτό δεν συμβαίνει από την μια μέρα στην άλλη. Ούτε απόλυτα! Ούτε συνειδητοποιείς ποτέ πραγματικά ορίζεται χρονικά το τέλος της τοξικής σχέσης σου με το άγχος. Είναι κάτι που δουλεύεται σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα μέχρι να γίνει η πρώτη ουσιαστική, πρακτικά, αλλαγή. Εννοείται φυσικά ότι δεν έχω απαλλαγεί 100% από κάθε είδους αγχωτική σκέψη που αφορά στο μέλλον.
Χαλαρή δεν με λες.
Εξακολουθώ να αγχώνομαι για καταστάσεις που δεν θα έπρεπε απλά εκείνη τη στιγμή προσπαθώ να μου εξηγήσω ότι δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Κάτι το οποίο δεν το λες και εύκολο. Ξεκίνησα λοιπόν από τα πιο απλά και καθημερινά με στόχο να φτάσω στα πιο δύσκολα . Διότι ανήκω /ανήκα σε αυτή την κατηγορία αγχωτικών που έχω στρεσαριστεί για το τι θα μαγειρέψω μέχρι το να μην προλάβω την πληρωμή ενός λογαριασμού επειδή τον ξέχασα. Έχω αγχωθεί για το αν έχει περάσει χλωρίνη με την οποία καθάριζα πριν από τα χέρια μου στα λαχανικά της σαλάτας. Εννοείται ότι είχα πλύνει σχολαστικά τα χέρια μού αλλά το άγχος παραμένει και παντρεύεται με την ψυχαναγκαστική μου διάθεση. Όπως αντιλαμβάνεσαι για να αποβάλλω το όποιο άγχος καταλήγω να πετάξω τη σαλάτα. Ξαναπλένω χέρια και ετοιμάζω ξανά καινούργια σαλάτα απαλλαγμένη από αγχωτικές ιστορίες. Έχω βιώσει άγχος επειδή δεν ήμουν ευγενική, επειδή έβρισα η πρόσβαλα. Έχω αγχωθεί για καταστάσεις στις οποίες πραγματικά δεν μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο από αυτό που ήδη έκανα. Αλλά συνέχιζα να αγχώνομαι. Έχω αγχωθεί για μούχλα στους τοίχους, για διαρροές σε σωλήνες, για σιδέρωμα (το σιχαίνομαι το σιδέρωμα) για ακαταστασία σπιτιού, για διακοσμητικά διλήμματα, για έρωτες, για τοξικές φιλίες, για <όχι> που δεν είπα και παρέμειναν <ναι>. Έχω αγχωθεί για το φαγητό που κάηκε, για το κέικ που δεν έκανα γιατί ήμουν κουρασμένη και έπρεπε να πετάξω το βιτάμ, για την παρέα φίλων που δεν ήθελα αλλά δέχθηκα, για λογαριασμούς, για την ακόμη μια φορά χαλασμένη μπαταρία του αυτοκινήτου μου.
Έχω αγχωθεί για αλλαγές επαγγελματικές, για μετακομίσεις, για συμβόλαια, για εφορία, για λογιστικά, για το τι θα φορέσω στο πρώτο ραντεβού, για το αν πάχυνα, για το πως θα αδυνατίσω Έχω αγχωθεί γιατί το παράκανα με τα βάρη και τα squats ( αχ! Ρε Kim τι μας κάνεις) και ακούω κάτι περίεργα κρατς στα γόνατα μου. Έχω αγχωθεί για χωρισμούς που θέλησα και δεν τολμησα γιατί αγχώθηκα για το πως θα νιώσει ο άλλος .
Έχω αγχωθεί γιατί τα θέλω μου δεν ήταν ισοδύναμα με αυτά που έπαιρνα. Έχω αγχωθεί που δεν μπόρεσα να κάνω πράξη το <δεν με ενδιαφέρει > γιατί δεν ήθελα να προσβάλω η να πληγώσω.
Όπως αντιλαμβάνεσαι έχω αγχωθεί για τα πάντα….
Ίσως όπως και εσύ.
Μάλλον όμως έπρεπε να συμβεί όλο αυτό για να συνειδητοποιήσεις ότι είναι ελάχιστα αυτά για τα οποία αξίζει να αγχώνεσαι η να στεναχωριέσαι.
“Να αγχώνεσαι και να στεναχωριέσαι μόνο για αυτά που δεν διορθώνονται με χρήματα..“έλεγε ο μπαμπάς μου. Για να καταλήξει στο αγαπημένο: ” Κάνε αυτό που είναι να κάνεις και θα γίνει αυτό που είναι να γίνει”.
Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να προσπαθήσω να το κάνω πράξη. Να σταματήσω να αγχώνομαι.
Και κάπως έτσι ξεκίνησε η διαδρομή του…<<όταν σταμάτησα να αγχώνομαι>>
Είχες δίκιο ρε μπαμπά….
