Η απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία το βράδυ της 15ης Ιουλίου του 2016 έπαιξε σημαντικό ρόλο σε όσα ακολούθησαν τη σχέση της Τουρκίας με τη Ρωσία.
Μετά την καταστολή της απόπειρας που αποδόθηκε στον Φετουλάχ Γκιουλέν δημοσιεύτηκε μια πληροφορία, αρχικά στο ιρανικό πρακτορείο ειδήσεων και στη συνέχεια στο ρωσικό Sputnik, ότι η Τουρκική κυβέρνηση πληροφορήθηκε τις κινήσεις για το πραξικόπημα από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες.
Η είδηση φυσικά διαψεύστηκε, όμως αν προσέξουμε αυτά που ακολούθησαν θα συμπεράνουμε ότι ο Πούτιν είχε αρκετούς λόγους να θέλει τον Ερντογάν στην εξουσία.
Η φιλοκυβερνητική εφημερίδα Γενί Σαφάκ είχε υποδείξει ως εγκέφαλο του πραξικοπήματος τον Αμερικανό στρατηγό Τζον Κάμπελ πρώην διοικητή των συμμαχικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν.
Η στιγμή ήταν κατάλληλη για τον Πούτιν να προσέγγιση τον Ερντογάν και να του υπενθυμίσει ότι αν υπάρχουν προβλήματα με τη Δύση, η Ρωσία μπορεί να είναι για την Τουρκία ο ιδανικός σύμμαχος.
Φυσικά ο Πούτιν έκανε κίνηση ματ απέναντι στον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν αφού βρήκε την ευκαιρία για διπλή νίκη τόσο σε οικονομικό, όσο και στρατιωτικό επίπεδο.
Η υπόθεση του αγωγού φυσικού αερίου «Turkstream» και η κατασκευή του πυρηνικού σταθμού στο Άκουγιου της Μερσίνας από Ρωσική εταιρία ήταν μεγάλες επιτυχίες για τον Πούτιν, ενώ ακολούθησε και η πώληση δύο συστοιχιών S-400. Δεν ξέρω γιατί αλλά γράφοντας αυτές τις γραμμές μου ήρθε στο μυαλό η γνωστή ατάκα από την Ελληνική ταινία με τον Κούρκουλο ” είναι πολλά τα λεφτά Άρη”…
Τα “όργανα” σε στρατιωτικό επίπεδο ξεκίνησαν όταν τοποθετήθηκε στην Άγκυρα η πρώτη συστοιχία πυραύλων S-400 και διορίστηκε διοικητής για το ρωσικό σύστημα στην τουρκική πρωτεύουσα. Το ΝΑΤΟ όπως ήταν αναμενόμενο αντέδρασε, καθώς το σύστημα αυτό δεν μπορεί να ενταχθεί στο ενοποιημένο σύστημα αεράμυνας και αντιπυραυλικής άμυνας. Ο πρόεδρος των Η.Π.Α. Τραμπ ο οποίος έχει μεγάλα οικονομικά συμφέροντα στη Τουρκία προστάτεψε σε μεγάλο βαθμό τον φίλο του.
Στη Συρία, όπου και οι δύο χώρες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο Πούτιν και Ερντογάν έχουν συμφωνήσει από τον Οκτώβριο να δοθεί ένα τέλος στις τουρκικές επιχειρήσεις, ενώ η Μόσχα έχει δώσει τη συγκατάθεσή της, για τη δημιουργία μιας ζώνης ασφαλείας στα βόρεια.
Το μεγάλο πρόβλημα όσον αφορά τη Συρία είναι η κατάσταση στην Ιντλίμπ όπου χιλιάδες άνθρωποι αναγκάστηκαν τους τελευταίους μήνες να εγκαταλείψουν τις εστίες τους με κατεύθυνση τα τουρκικά σύνορα.
Στη Λιβύη έχουμε μία ακόμη αντιπαράθεση καθώς η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (GNA) με έδρα την Τρίπολη, στρατιωτικά υποστηρίζεται από την Τουρκία, ενώ εκείνη του στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ υποστηρίζεται από τη Ρωσία.
Η συμφωνία της 23ης Οκτωβρίου προβλέπει την απόσυρση όλων των στρατιωτικών μονάδων και ένοπλων ομάδων από τις πρώτες γραμμές και την αποχώρηση όλων των μισθοφόρων και των ξένων μαχητών από ολόκληρη την λιβυκή επικράτεια εντός 90 ημερών.
Ένα ακόμη πρόβλημα που προστέθηκε τελευταία στις διμερείς σχέσεις αφορά στη σχεδιαζόμενη από τον Ερντογάν κατασκευή διώρυγας στην Κωνσταντινούπολη, με τη Μόσχα να αντιδρά και να κάνει λόγο για παραβίαση της Συνθήκης του Μοντρέ που υπεγράφη το 1936.
Τέλος εκεί που τα βρήκαν ήταν στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ όπου και οι δύο χώρες πήραν αυτό που ήθελαν μετά τα τραγικά λάθη του Αρμένιου πρωθυπουργού Νικόλ Πασινιάν, ενός πολιτικού που ήρθε στην εξουσία ύστερα από μια «βελούδινη επανάσταση», το 2018, υποστηριζόμενος από οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από την Open Society του Τζορτζ Σόρος.
Σήμερα 2.000 Ρώσοι στρατιώτες και τεθωρακισμένα έχουν εγκατασταθεί στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, αλλά και στον «διάδρομο του Λαχίν», που περνάει μέσα από εδάφη του Αζερμπαϊτζάν, προσφέροντας εγγύηση ασφάλειας στους Αρμενίους.
Υπάρχουν προβλήματα στις ρωσοτουρκικές σχέσεις καθώς υπάρχουν αντίθετα συμφέροντα σε πολλές περιπτώσεις, όμως το συμπέρασμα που βγαίνει από τα παραπάνω είναι ότι υπάρχει θέληση και από τις δύο πλευρές να ξεπεραστούν για το αμοιβαίο καλό.
Διαβάστε επίσης:
