tsiptsesofia@gmail.com
Δικηγόρος, Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια
Υπεύθυνη Προστασίας Δεδομένων dpo
Θεσσαλονίκη.. 4/11/2020
Νοέμβρης.. Γκρίζο τοπίο.. Γκρίζα ζώνη (σύμφωνα μάλιστα με το νέο επιδημιολογικό χάρτη)
Ξυπνάς από συνήθεια πρωί , για να πας από συνήθεια στη δουλειά σου. Είσαι εφοδιασμένος με την κατάλληλη υπεύθυνη δήλωση , για να μπορείς νομίμως να κυκλοφορήσεις. Οι άλλοτε γεμάτοι δρόμοι της πόλης , είναι άδειοι. Λιγοστά αυτοκίνητα, λιγοστοί πεζοί με μάσκα, σκυφτοί, μάλλον σκυθρωποί, αν μπορείς να διακρίνεις το συναίσθημα τους πίσω από την πολύχρωμη μάσκα που φοράνε, βιαστικοί, σε απόσταση. Η απόσταση βέβαια μονομιάς χάνεται στα αστικά λεωφορεία της πόλης. Εκεί είναι όλοι στιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, σαν συναυλία.
Φτάνεις στον προορισμό σου. Μπαίνεις στα δικαστήρια με εκείνο το αγέρωχο ύφος , βιαστικός από συνήθεια. Αντικρίζεις τους διαδρόμους άδειους. Αυτούς τους ίδιους διαδρόμους , που άλλοτε σπρωχνόσουν με τους συναδέλφους σου για να καταφέρεις να φτάσεις στην πόρτα του ακροατηρίου. Στους διαδρόμους που άλλοτε θα έλεγες 100 «καλημέρα» σε γνωστούς και αγνώστους. Σε αυτό το διάδρομο στέκεσαι τώρα μόνος. Κάπου στην άκρη του διαδρόμου , ξεπροβάλει ένα παράθυρο , δεν είχες παρατηρήσει ποτέ πριν την ύπαρξη του, από το οποίο καταφέρνει να εισχωρήσει το πρωινό φως της μέρας, δίνοντας για λίγο χρώμα στον γκρίζο άδειο διάδρομο. Συνειδητοποιείς ότι όλα είναι κλειστά. Δεν μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου …και φεύγεις .. Πας στο γραφείο σου.. Φυσικά , στον δρόμο σταματάς να πάρεις από το κλασικό μαγαζί , τον κλασικό πρωινό καφέ σου και ένα ζεστό κρουασάν για πρωινό. Take away δηλαδή.. Για όσο ακόμα το επιτρέψουν και αυτό. Πηγαίνεις στο γραφείο βιαστικός .. από συνήθεια .. όχι γιατί σε περιμένει κάποιος ή κάτι.. Όλα εξάλλου έχουν κλείσει.. Ή μάλλον έχουν ανασταλεί ! Έτσι πλέον ονομάσαμε το κλείσιμο των επιχειρήσεων. Στη διαδρομή ίσως δεις κάποιον που σου θυμίζει ότι πίσω από τη μάσκα που φορά , και περπατά με κατεβασμένο κεφάλι, ίσως είναι κάποιος γνωστός . Τον χαιρετάς διστακτικά, από μακριά σαφώς καθότι μπορεί να είναι κρούσμα , ή να ήρθε σε επαφή με κρούσμα, ή μπορεί να είσαι και ο ίδιος κρούσμα και να μην το ξέρεις , ή να ήρθες σε επαφή με κρούσμα και να μην το ξέρεις.
Γυρνάς σπίτι. Βιαστικός από συνήθεια. Ανοίγεις από συνήθεια την τηλεόραση. 2.100 κρούσματα σήμερα. Αρνητικό ρεκόρ κρουσμάτων. 169 συμπολίτες μας νοσηλεύονται διασωληνωμένοι. Θα ληφθούν αυστηρά μέτρα. Θα περιοριστούν οι ζωές μας , προκειμένου να καταφέρουμε να εμποδίσουμε τη διασπορά και να σώσουμε τις ζωές μας. Το 89% έχουν υποκείμενο νόσημα. Είναι άνω των 70 ετών. Αριθμοί, αριθμοί , αριθμοί.. Πίσω από τους οποίους κρύβεται φόβος , φόβος , φόβος. Εσύ άραγε σε ποιον αριθμό ανήκεις; Σε αυτούς που είναι καλά; Σε αυτούς που είναι κρούσματα και δεν το ξέρουν; Σε πιάνει πονοκέφαλος. Μήπως έχω κάτι; Μήπως δεν πρέπει να φιλήσω το παιδί μου, την μητέρα μου, τους δικούς μου ανθρώπους , μην τους κολλήσω; Και αν τους κολλήσω και πάθουν κάτι και θα φταίω εγώ; «η μεταμέλεια λένε φοράει ξυλοπάπουτσα» . Ποια είναι η ατομική μου ευθύνη; Που αυτή ξεκινάει και που τελειώνει; Που είναι η κρατική ευθύνη; Που είναι οι περισσότερες ΜΕΘ, που είναι η στήριξη στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, στους ελεύθερους επαγγελματίες , στα τουριστικά επαγγέλματα που πλήττονται και χαροπαλεύουν;
Το απόγευμα θα βγει ο Πρωθυπουργός για το διάγγελμα. Θα μας ανακοινώσει τα νέα μέτρα κλεισίματος και θα μας υπενθυμίσει ότι πρέπει να φοράμε μάσκα και να πλένουμε τα χέρια μας. Και φυσικά θα υπογραμμίσει προφορικά το ρόλο της πολιτείας , να στέκεται και να στηρίζει τους πολίτες της. Θεωρητικά μόνο. Γιατί στην πράξη , θα μας ξεχάσει. Μένουμε μόνοι , με μπόλικη ατομική ευθύνη, μπόλικο περιορισμό, και το χειρότερο: δίχως ελπίδα. Ο πτωχευτικός μάλιστα νόμος είναι ήδη έτοιμος. Έτοιμος για να πτωχεύσουμε όλοι με συνοπτικές διαδικασίες. Χωρίς να υπερφορτώνονται τα πινάκια των δικασίμων. Οικονομικά, εύκολα και γρήγορα πτωχός και δίχως σπίτι.
Ανοίγεις το facebook , για να μιλήσεις με κανένα άνθρωπο, που ίσως να είναι και αυτός κρούσμα και να μην το ξέρει. Αλλά μπορείς εκεί να μιλήσεις χωρίς μάσκα , γιατί είσαι σε απόσταση. Δεν κολλάει από το διαδίκτυο. Μπαίνεις στην εφαρμογή «αναμνήσεις» και ξαφνικά θυμάσαι ότι πριν ένα χρόνο ήσουν στην Αθήνα σε ένα συνέδριο με φίλους και συναδέλφους. Αγκαλιασμένοι φωτογραφίζεστε και δεν φοβάστε μην κολλήσετε. Πριν δύο χρόνια έπινες με φίλους το ποτό σου σε ένα παραθαλάσσιο στέκι της πόλης. Τότε εξάλλου ήταν όλα ανοιχτά. Πριν τρία χρόνια ήσουν με την οικογένεια σου ταξίδι στο εξωτερικό, και δεν φοβόσουν! Στη φωτογραφία φαίνεσαι να χαμογελάς. Φαίνεται το χαμόγελό σου… δεν φοράς μάσκα. Τότε ανέπνεες κανονικά. Ελεύθερα. Τότε είχες ζωή .. τώρα έχεις φόβο. Τώρα καθημερινά ακούς για θάνατο και ξεχνάς πως είσαι ζωντανός. Είσαι απλά ένας αριθμός για τα καταγεγραμμένα αποτελέσματα του rapid test. Φοβάσαι.. δεν θέλεις να χάσεις τους δικούς σου, δεν θέλεις να χάσεις τη ζωή σου, όμως την χάνεις..
Θέλω απλά την παλιά μου ζωή. Εκείνη την ήσυχη, όχι τίποτα σπουδαίο, εκείνη τη ρουτίνα, όμως την ελεύθερη ρουτίνα . Θέλω να αγκαλιάσω τους φίλους μου, να μιλήσω με τους ανθρώπους μου, να πάω στη δουλειά μου, να γιορτάσω , να αναπνεύσω!
Με την ελπίδα , ότι όλο αυτό σύντομα θα τελειώσει. Και θα είμαστε όλοι εδώ. Υγιείς , ελεύθεροι, και απομακρυσμένοι από τον φόβο. Να είμαστε εκεί κοντά στο φωτεινό παράθυρο του διαδρόμου. Αφήνοντας πίσω το γκρίζο και σκοτεινό. Με την ελπίδα, ότι θα βγούμε σύντομα από αυτήν την κρίση. Γιατί σήμερα έχει γύρω μας σιωπή.. την απόλυτη σιωπή, που κάνει όμως τόσο θόρυβο..
