Επί τρία χρόνια προσπάθησαν το σκάνδαλο του Ανδρέα Πάτση, να φαίνεται…νόμιμο και ηθικό

Από το παλιό στάδιο του, “ό,τι νόμιμο είναι και ηθικό”, που πρέσβευε ο πρώην γαλάζιος βουλευτής Γιώργος Βουλγαράκης, περάσαμε σε άλλο επίπεδο, στο “κάνε το παράνομο να φαίνεται νόμιμο και ηθικό” του επίσης από χθες, πρώην γαλάζιου βουλευτή Ανδρέα Πάτση. 

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν ίσχυε αυτό που έλεγαν οι παλιοί, αν δεν έχεις πέτσα, (δηλαδή φιλότιμο), κάνεις τα πάντα χωρίς να σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Κάθε άλλο, τούτος είχε το Στέλιο Πέτσα που του έδινε άλλο αέρα στο να κάνει τις αθλιότητές του και να μη δίνει λογαριασμό σε κανένα. 

Ένας «σύγχρονος μαυραγορίτης» λένε απο χθες πολλοί πως είναι ο Ανδρέας Πάτσης, ο οποίος παρά το ασυμβίβαστο με τη βουλευτική ιδιότητα να είσαι και ιδιοκτήτης ανωνύμων εταιρειών, διατηρούσε ακόμη και offshore, οι οποίες αγόραζαν κοψοχρονιά τα κόκκινα δάνεια του κοσμάκη και στη συνέχεια έβγαζε η εισπρακτική που διατηρούσε, στο σφυρί τα σπίτια τους. 

Μόλις χθες πληροφορήθηκα ότι στενός μου φίλος, ο οποίος έχει άτομο ΑμεΑ στην ευθύνη του και παλεύει επί τρία χρόνια να σώσει το πατρικό του στη Ναύπακτο και το σπίτι που μένει στην Ηλιούπολη, δίνει τη μάχη του όλο αυτό τον καιρό με την εισπρακτική του Πάτση, για να μη μείνουν εκείνος και η αδελφή του που έχει σύνδρομο Down, κυριολεκτικά στο δρόμο για χρέος που κληρονόμησαν από τον πατέρα τους. 

Ο συγκεκριμένος βουλευτής, έμοιαζε σαν το πολιτικό πουλέν της Ν.Δ που σάρωνε στο πέρασμά του τα πάντα και έμοιαζε αδιαφιλονίκητο φαβορί στη μονοεδρική των Γρεβενών όπου και εκλέγεται. Είχε στήσει καλά το μηχανισμό στήριξής του. Με τη σύζυγό του να έχει τα δικά της Μέσα Ενημέρωσης στην περιοχή, τα οποία φυσικά χρηματοδοτούνταν αφειδώς από τον κουμπάρο τους Στέλιο Πέτσα, αυθεντία στη συντήρηση των στρατευμένων ΜΜΕ που τάσσονται στην υπηρεσία της κυβέρνησης και του παρακράτους, έκαναν την επανεκλογή Πάτση να μοιάζει εύκολη υπόθεση. 

Για τον Πάτση γεννούσαν και τα κοκόρια. Άλλα τρελά ποσά εισέρρεαν στα ταμεία των εταιρειών Πάτση από απ’ ευθείας αναθέσεις των ΕΛΤΑ, που έφεραν την υπογραφή του Διευθύνοντος Συμβούλου του οργανισμού, ο οποίος μετά τη δημοσιοποίηση του σκανδάλου, αναγκάστηκε να δηλώσει παραίτηση και να μας αφήσει χρόνους, μπας και αναλάβει κανένας της προκοπής και δει ο οργανισμός καμιά άσπρη μέρα. 

Κανένα δεν απασχολούσε στην κυβέρνηση η δράση του Πάτση με την αρπαγή έναντι πινακίου φακής των κόκκινων δανείων και την υφαρπαγή των ακινήτων των φτωχοδιάβολων, μέσω πλειστηριασμών που έκανε η εισπρακτική που διατηρούσε ο βουλευτής. Όλοι τηρούσαν ένοχη σιωπή. Μέχρι που το θέμα το ανέδειξαν κάτι αριστεροί, που συνεχώς χώνουν τη μύτη τους εκεί που δεν τους σπέρνουν, όπως ο Παύλος Πολάκης και η Έλενα Ακρίτα. 

Το θέμα πήρε αμέσως διαστάσεις και στην κυβέρνηση έκαναν πως έπεφταν από τα σύννεφα, όπως γίνεται στο θέατρο. Αναγκάστηκαν τότε να προβούν σε διαγραφή από την κοινοβουλευτική ομάδα του μαυραγορίτη, όπως τον αποκαλούν, βουλευτή, όχι όμως και από το κόμμα, αφού χρειάζονται την ψήφο του, για όσο ακόμα θα είναι βουλευτής, αλλά και για να του κρατήσουν το στόμα κλειστό, γιατί κανείς δεν ξέρει αν τα υπερκέρδη που έβγαζε από τους πλειστηριασμούς, τα έβαζε όλα στην τσέπη του ή κράταγε το κάτι τις του και μοίραζε και πουθενά αλλού αυτά που έπρεπε να δώσει για να συνεχίζει τη λεηλασία στις περιουσίες των πληγέντων πολιτών από την λαίλαπα των μνημονίων, χωρίς να καίγεται καρφί σε κανένα απ΄όλους εκείνους που σήμερα εμφανίζονται ενοχλημένοι από τη δράση του.

Όσο και να κρύβεις τη βρώμα κάτω από το χαλί, η μπόχα θα βγει στην επιφάνεια, αυτό είναι αξίωμα. Έτσι και με την κυβέρνηση των αρίστων, ξεσπά το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο το τελευταίο διάστημα και μοιάζει να παίρνουν μορφή χιονοστιβάδας, που κανείς δεν μπορεί να τα σταματήσει και να μη βγαίνουν άλλα στη φόρα. 

Η κοινωνία παρακολουθεί βουβή, σοκαρισμένη και βαθιά πληγωμένη. Ο πόνος της μετατρέπεται σε θυμό και καλά θα κάνουν να προσέχουν πολύ, όλοι αυτοί που νομίζουν ότι μπορούν να συνεχίζουν ανενόχλητοι να σπρώχνουν σε αυτό τον κατήφορο την πολιτική ζωή του τόπου. 

Καλά θα κάνουν να αλλάξουν ρότα έστω και την τελευταία στιγμή, πριν την κοινωνική έκρηξη, γιατί τότε θα είναι πολύ αργά.