maryleria@gmail.com
Από το φεγγαράκι μου λαμπρό που συντρόφευε τα παιδικά μας βήματα μέχρι το <θα πιώ απόψε το φεγγάρι > που έχουμε σιγοτραγουδήσει παρέα με τον Πουλόπουλο (χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος), το φεγγάρι λοιπόν, έχει υμνηθεί όσο λίγα φυσικά φαινόμενα. Ποιήματα, τίτλοι μυθιστορημάτων ή κινηματογραφικών ταινιών άλλα και αμέτρητα τραγούδια τόσο από την ελληνική όσο και από την ξένη διεθνή μουσική σκηνή. Το φεγγάρι και ακόμη πιο συγκεκριμένα η πανσέληνος έχει συνδεθεί με ιστορίες ρομαντικές, ερωτικές και ενίοτε μοναχικές.
Η ιστορία γνωστή και κυρίως γνωστή κινηματογραφικά. Ένα ζευγάρι ερωτευμένο, αγκαλιασμένο να ονειροπολεί και να θαυμάζει το φεγγάρι. Τώρα θα είναι half moon ή fool moon μάλλον δεν έχει και τόση σημασία διότι και στις δυο περιπτώσεις παραμένει το ίδιο μαγευτικό.
Η πανσέληνος από την άλλη δεν κρύβει τόσο μεγάλα ποσοστά ρομαντισμού.
Διακατέχεται όμως από έντονα και μοναχικά ενίοτε συναισθήματα. Διακατέχεται όμως και από ένα μυστήριο που παραπέμπει σε μύθους ή μυθοπλασίες, αρχαίες παγανιστικές τελετές ή τελετουργίες ακόμη και σε …μάγια ή ξόρκια.
Ιστορίες αληθινές ή μήπως όχι; Ίσως και να πρόκειται για στοιχεία που γιγαντωθήκαν μεταφερόμενα από στόμα σε στόμα μέσα στην ιστορία στο πέρασμα των χρόνων, μέχρι να φθάσουν στο σήμερα πασπαλισμένα με κόκκους μυστηρίου.
Όταν ήμουν μικρή λοιπόν, κάπου εκεί στα 10 μου χρόνια, το φεγγάρι άλλα και η πανσέληνος φάνταζε ως κάτι μαγικό. Από το νοσταλγικά όμορφο <φεγγαράκι μου λαμπρό >το οποίο έχω τραγουδήσει χρόνια αργότερα (ούτε θυμάμαι πόσα) στο γιο μου μέχρι τα τεράστια αυγουστιάτικα φεγγάρια που χαζεύαμε παρέα με την αδελφή μου. Τότε που προσπαθούσαμε να πείσουμε όλους, τους ενήλικες, ότι το φεγγάρι έχει ανθρώπινη μορφή. Μάτια, μύτη, στόμα και ότι ναι.. πάντα χαμογελάει.<Να !μαμά! Δες! Χαμογελάει το φεγγάρι >και η μαμά λοιπόν σου χαμογελούσε και αυτή χωρίς να μιλήσει από φόβο μην σου το χαλάσει την εικόνα. Ίσως και αυτή να ήθελε να πιστέψει ότι το φεγγάρι χαμογελάει.
Πέρασαν πολλά χρόνια και πολλά φεγγάρια. Θυμάμαι φεγγάρια και πανσέληνο, σε βραδιές χειμωνιάτικες επιστρέφοντας από το φροντιστήριο αγγλικών. Άλλα χρόνια. Τέλη 80ς. Να είμαι στα 15 μου χρόνια και να επιστρέφω σπίτι στις 11.00 το βράδυ μόνη μου σε ένα κεντρικό δρόμο, κάπου εκεί στο Ελευθέριο Κορδελιό, χωρίς άγχος μην τυχόν και μου επιτεθεί κάποιος. Πόσο μακρινό φαντάζει όλο αυτό….και μου λείπει έχω να σου πω.
Πανσέληνος λοιπόν ….ακόμη μια. Αυτή λέει είναι του κόκκινου ελαφιού. Ιούλιος 2021. Διότι αλλάζει το τρίχωμα του ελαφιού και γίνεται πιο κόκκινο.
Όλα αυτά σύμφωνα με ιστορίες προηγούμενων δεκαετιών αλλά και αιώνων.
Ιστορίες μακρινές. Για αυτό θα μου επιτρέψεις να μοιραστώ μαζί σου κάτι μακρινό άλλα και τωρινό. Κάθε που είχε πανσέληνο λοιπόν η μαμά μου μου έλεγε να πάρω κάτι χρυσό στα χέρια μου (αληθινό χρυσό) και πιάνοντας το κοιτώντας το ολόγεμο φεγγάρι να κάνω ευχές. Ότι θέλω, επιθυμώ λέγοντας το δυνατά. Και κάπου εκεί από τα 10 μου χρόνια έως τα 40 μου χρόνια συνειδητοποίησα ότι οι ευχές αλλάζουν δραματικά και γρήγορα και δεν προσδιορίζονται μέσα από υλικά αγαθά. Ούτε καν σε συναισθηματικά αγαθά που αφορούν και τρίτους. Θέλεις και κάνεις ευχές που αφορούν μόνο εσένα. Όχι ….δεν είναι εγωιστικό. Είναι ανθρώπινο και απόλυτα βατό.
Αυτή τη στιγμή λοιπόν είμαι στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, απολαμβάνοντας ένα ποτήρι κρασί (Μαλαγουζιά γιατί αναρωτιέσαι και ως κουτσομπόλης) απολαμβάνοντας το φεγγάρι και αυτό που σκέφτομαι…είναι ότι πόσο τυχερή είμαι που βιώνω όλο αυτό. Να μεγαλώνω και να απολαμβάνω φεγγάρια.
Πανσέληνους. Πανσέληνους που σε ταξιδεύουν χωρίς να το θέλεις στο παρελθόν. Επίσης χωρίς να το θέλεις στο τώρα. Αλλά και στο μέλλον….
Λοιπόν; έχω πάρει τον βαπτιστικό μου σταυρό, το ποτήρι με το κρασί παραμάσχαλα, κοιτάω το φεγγάρι και αρχίζω τα ξόρκια μου…..
Φεγγαράκι μου λαμπρό δώσε μου υγεία και αντοχή.
Εσύ? τι ευχή έκανες σε αυτή την πανσέληνο;
