maryleria@gmail.com
Έχεις ακούσει για εαρινές αλλεργίες, για εαρινές ευεξίες (άνοιξη γαρ) εαρινές επανεκκινήσεις αλλά για εαρινές βαρεμάρες; Τι έχεις ακούσει;
Η λέξη βαριέμαι είναι από τις πιο συνηθισμένες, χιλιοειπωμένες, τετριμμένες και γνώριμες του ελληνικού λεξιλογίου με συχνή χρήση από μικρούς και μεγάλους. Δεν την λες και αγαπημένη αλλά ούτε και αντιπαθητική. Η λέξη βαριέμαι μας επισκέπτεται από την παιδική μας ηλικία και δεν μας εγκαταλείπει σχεδόν, μα σχεδόν, ποτέ. Βαριέσαι λοιπόν σαν παιδί όταν δεν παίζεις με τα αγαπημένα σου παιχνίδια.
Βαριέσαι ως έφηβος να περνάς ατελείωτες ώρες διαβάζοντας αντί να είσαι έξω με τους κολλητούς σου.
Βαριέσαι λίγο αργότερα στα οικογενειακά τραπέζια με ανούσιες για εσένα συζητήσεις. Και η λίστα συνεχίζεται.
Βαριέσαι ως ενήλικας, σύντροφος, σύζυγος, φοιτητής, επαγγελματίας, φίλος, κολλητός, συγκάτοικος, συνάδελφος.
Και έτσι απλά κάποια στιγμή βαριέσαι τις δουλειές του σπιτιού, τις εξεταστικές των φοιτητικών σου περιόδων, τη δουλειά σου, τους συγγενείς, τα ίδια φαγητά, τις δίαιτες, τα γυμναστήρια, τις βόλτες, την οδήγηση, το μαγείρεμα, τους φίλους, τους συναδέλφους. Βαριέσαι να συζητάς, να απαντάς, να μιλάς. Η λίστα δεν έχει τέλος και διαφοροποιείται αναλόγως των συνθηκών, των βιωμάτων και της τρέχουσας παρούσας κατάστασης.
Ανάλογα την ηλικία και την καθημερινότητά σου βαριέσαι συγκεκριμένα πράγματα,
ανθρώπους και καταστάσεις.
Κάποιες φορές ίσως και δικαιολογημένα.
Υπάρχει όμως και αυτή η βαρεμάρα που δεν υφίσταται λόγω συγκεκριμένων (ορατών) αιτιών. Έτσι απλά υπάρχει. Και υπάρχει τη συγκεκριμένη περίοδο.
Ανοιξιάτικα. Εαρινά. Βαρετά.
Αυτή η διάθεση που δεν χαρακτηρίζεται ως αναβλητικότητα. Είναι η διάθεση του να μην θέλεις να κάνεις απολύτως τίποτα. Και εννοείται αναβάλεις. Συζητώντας με γνωστούς και φίλους συνειδητοποίησα ότι σε αυτή την εαρινή βαρεμάρα είμαστε πολλοί. Μια βαρεμάρα που δεν προκύπτει λόγω άνοιξης αλλά παρουσιάζεται αυτή την περίοδο. Υποτίθεται ότι η Άνοιξη λειτουργεί αναζωογονητικά. Υποτίθεται.
Άνοιξη με διάθεση για επανεκκίνηση, reset και δραστηριοποίηση. Πραγματικά δεν ξέρω τι έχει συνέβη φέτος αλλά αυτή η διάθεση δεν εμφανίστηκε ποτέ. Όχι αδικαιολόγητα. Ίσως όλη αυτή η <κλεισούρα> λόγω πανδημίας να εκφράζεται μέσα από μια αναβλητικότητα που βάζει την λέξη <βαριέμαι>να ακούγεται από τα χείλη σου σε καθημερινή βάση. Βαριέσαι να ασχοληθείς με σένα, να δεις τηλεόραση, να τακτοποιήσεις, να στείλεις μετακίνηση 6 για ένα περίπατο, να διαβάσεις ένα χαλαρό βιβλίο ακόμη και να ξεφυλλίσεις ένα περιοδικό.
Μπορεί και να το αγοράσεις αν έχει καλό συνοδευτικό δωράκι. Δεν έχεις διάθεση για τίποτα. Ακόμη και αν εργάζεσαι αυτό γίνεται μηχανικά. Ίσως και να σε τονώνει προσθέτοντας σου διάθεση ευεξίας αλλά αυτό είναι προσωρινό. Την επόμενη ξυπνάς πάλι με την ίδια ακριβώς διάθεση. Την διάθεση του βαριέμαι.
Βαριέσαι να κουνηθείς από τον καναπέ και είσαι ικανός να χαζεύεις το ταβάνι με τις ώρες.
Δεκτό και αποδεκτό. Γιατί θα πρέπει δηλαδή να είναι κακό το ότι βαριέσαι για μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής σου; Γιατί θα πρέπει να νιώθεις ενοχές που δεν έχεις δημιουργικές ασχολίες και ο χρόνος κυλάει αργά; Αν διακατέχεσαι από ενοχικά σύνδρομα συχνά πυκνά μαζί με την βαρεμάρα βιώνεις και τις ενοχές. Γιατί να μην έχω διάθεση για τίποτα αναρωτιέσαι; Όχι ότι όλο αυτό σε ευαισθητοποιεί για να αφήσεις τον καναπέ ούτε και να αποχωριστείς τις σκέψεις μετά ενοχών που συνεχίζουν.
Την αμαρτία μου θα σου την πω. Δεν είναι η πρώτη φορά που βιώνω μια τέτοια εαρινή ιστορία βαρεμάρας. Μου έχει ξανασυμβεί. Όχι πάντα. Αλλά αρκετά συχνά Και κάθε φορά εξαφανίζεται έτσι ακριβώς όπως ήρθε. Στα ξαφνικά.
Δεν ξέρω σε τι διάθεση βαρεμάρας σε βρίσκω αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι….
αυτή η εαρινή βαρεμάρα ήρθε για να φύγει….
