Συμπληρώνονται την Παρασκευή 24 Ιουλίου, 46 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα και την πτώση της δικτατορίας ,στις 23 Ιουλίου 1974 , όπου το στρατιωτικό καθεστώς με επικεφαλής τον ταξίαρχο Δημήτριο Ιωαννίδη μετά τα δραματικά γεγονότα στην Κύπρο με την εισβολή του τουρκικού ” Αττίλα ” στις 20 Ιουλίου (όπου αποδείχθηκαν ανίκανοι να αντιμετωπίσουν την βαρβαρότητα εναντίον του Κυπριακού Ελληνισμού) , έχοντας προηγηθεί το προδοτικό πραξικόπημα στις 15 Ιουλίου κατά του νόμιμου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας αρχιεπισκόπου Μακαρίου , παρέδωσε την εξουσία στους πολιτικούς και συγκεκριμένα στον Κωνσταντίνο Καραμανλή , που σχημάτισε κυβέρνηση εθνικής ενότητας , προκειμένου η χώρα να πορευθεί στον δρόμο της πολιτικής ομαλότητας.
Σκοπός του άρθρου αυτού δεν είναι η ιστορική ανάλυση των γεγονότων της Μεταπολίτευσης του 1974, που λίγο -πολύ είναι γνωστά και το τι προηγήθηκε για να φτάσει η χώρα μας στην αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας , αλλά να προβληματίσει με ” πυξίδα ΄΄ αυτά τα 46 χρόνια ομαλού δημοκρατικού βίου, παρά τα προβλήματα εύρυθμης και σωστής λειτουργίας για μια διαφορετικά καλύτερη πορεία τα επόμενα χρόνια.
Ο αυτονόητος αυτός προβληματισμός γίνεται επίκαιρος και ως προς το θέμα της εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας. Την ίδια ώρα που συντάσσεται το άρθρο αυτό η Τουρκία με πρόεδρο τον Ρετζέπ – Ταγίπ- Ερντογάν για μια ακόμα φορά προκαλεί και πάλι, όπως τα τελευταία χρόνια συνηθίζει να κάνει , αποφάσισε να αποστείλει το ερευνητικό πλοίο ” Ορούκ Ρείς ” ανοιχτά του Καστελόριζου προκειμένου εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων να προβεί σε γεωτρήσεις σύμφωνα με την Navtex από τις 21 Ιουλίου έως τις 2 Αυγούστου , με το ελληνικό πολεμικό ναυτικό και γενικότερα τις Ένοπλες Δυνάμεις να βρίσκονται σε επιφυλακή και τα τουρκικά πολεμικά πλοία από την άλλη πλευρά κοντά στα ελληνικά χωρικά ύδατα , μια κατάσταση που εγκυμονεί πολύ σοβαρούς κίνδυνους, ευρύτερα για την ειρήνη στην Ανατολική Μεσόγειο.
Οι εξελίξεις αυτές αναδεικνύουν ότι πέρα από την εσωτερική ασφάλεια, αναδεικνύουν και την εξωτερική ασφάλεια ως απαραίτητο στοιχείο σε μια δημοκρατική χώρα , προκειμένου οι ίδιοι οι πολίτες να δείχνουν, σε ότι αφορά ιδιαίτερα τους χειρισμούς της πολιτικής ηγεσίας εμπιστοσύνη , σε περίοδο εθνικής κρίσης όπως η σημερινή και προκειμένου να αποφευχθούν δραματικά γεγονότα που πλήγωσαν τον Ελληνισμό , όπως τα δραματικά γεγονότα στα Ίμια τον Ιανουάριο του 1996, που ουσιαστικά οδήγησαν σε μία επώδυνη εθνική ήττα την πατρίδα μας, έναντι των προκλητικών εξ Ανατολών γειτόνων μας .
Ένα άλλο πολύ σημαντικό ζήτημα που αναδεικνύεται σε αυτή την επέτειο των 46 ετών δημοκρατίας , είναι και το θέμα σεβασμού του δημοσίου χρήματος και διαφάνειας στην πολιτική ζωή του τόπου , ένα θέμα επίκαιρο και λόγω του ζητήματος ή για κάποιους σκάνδαλο Novartis , όπου αυτή την ώρα που συντάσσεται αυτό το άρθρο συζητείται στην Ολομέλεια της Βουλής η πρόταση παραπομπής από την Ν.Δ. του πρώην αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης Δημήτρη Παπαγγελόπουλου την περίοδο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ για αδιαφανείς παρεμβάσεις στην Δικαιοσύνη, προκειμένου να κατηγορηθούν πολιτικοί αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ, μέλη προηγούμενων κυβερνήσεων πριν από τον Ιανουάριο του 2015 , όπου σύμφωνα με το αποτέλεσμα των εκλογών εκλέχθηκε πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας για εμπλοκή τους σε παράνομες ενέργειες συναλλαγής με την διεθνή φαρμακευτική εταιρεία , ένα ζήτημα επίσης εύρυθμης λειτουργίας της Δημοκρατίας , θα έλεγα επίσης και ισοπολιτείας.
Ένα θέμα πάντως που σύμφωνα με το πόρισμα του αμερικανικού υπουργού Δικαιοσύνης που δημοσιοποιήθηκε στα τέλη Ιουνίου, χαρακτηριστικό στοιχείο είναι πέρα από τον εξωδικαστικό συμβιβασμό της Novartis με το υπουργείο και την αμερικανική επιτροπή κεφαλαιαγοράς , είναι και η απουσία αναφοράς σε δωροδοκία Ελλήνων πολιτικών που κατείχαν κυβερνητικές θέσεις στον χώρο της Υγείας, την ώρα που στην χώρα μας βρίσκεται σε εξέλιξη μια εσωτερική δικαστική έρευνα , με πρωτοβουλία της πλειοψηφίας της προηγούμενης συνόδου της Βουλής .
Στο σημείο αυτό τίθεται πέρα από την ποινική ευθύνη των υπουργών με αλλαγή του άρθρου 86 του Συντάγματος , όπως αποφασίστηκε από την πλειοψηφία του κοινοβουλίου κατά την πρόσφατη αναθεώρηση τον περασμένο Νοέμβριο του 2019 , τίθεται και η ηθική πολιτική ευθύνη των υπουργών, αλλά και ευρύτερα του πολιτικού κόσμου της χώρας , ιδιαίτερα όπως στην υπόθεση Nonartis , πέρα από το αυτονόητο ζήτημα σεβασμού του δημοσίου χρήματος και της διαφάνειας στον δημόσιο βίο, την εύρυθμης , απρόσκοπτης λειτουργίας της Δικαιοσύνης , μακριά από πολιτικές επιρροές ιδιαίτερα της εκτελεστικής εξουσίας της εκάστοτε κυβέρνησης , αλλά και του σεβασμού και χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες δίωξης πολιτικών προσώπων ,σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία , από τους πολιτικούς τους αντιπάλους , κάτι που τίθεται εν αμφιβολία σύμφωνα με το πρόσφατο πόρισμα του αμερικανικού υπουργείου Δικαιοσύνης, που δεν αναφέρεται σε δωροδοκίες ΄Ελλήνων πολιτικών που κατείχαν κυβερνητικές θέσεις στον χώρο της Υγείας η επηρέαζαν με τις αποφάσεις τους τον συγκεκριμένο τομέα του δημοσίου βίου.
Ένα άλλο θέμα εύρυθμης λειτουργίας της Δημοκρατίας, είναι και το θέμα των αντιδράσεων σε οποιαδήποτε απόφαση και νόμο κυβέρνησης, όπως είναι οι συγκεντρώσεις και οι συναθροίσεις ,τα όρια και οι κανόνες που τίθενται , σύμφωνα και με τον νόμο που ψηφίστηκε πρόσφατα στην Βουλή κατά πλειοψηφία , ένα νομοσχέδιο που προκάλεσε τις αντιδράσεις των κοινοβουλευτικών κομμάτων της Αριστεράς ( ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ ,ΜΕ.ΡΑ 25 ) αλλά και κομμάτων – οργανώσεων της Άκρας αριστεράς , με τις γνωστές τους απόψεις και για το συγκεκριμένο ζήτημα.
Όμως Δημοκρατία και ελευθερία δεν σημαίνει ασυδοσία και οχλοκρατία, παραβίαση των δικαιωμάτων των υπολοίπων πολιτών, γιατί ως γνωστόν σύμφωνα με την γνωστή αυτονόητη ρήση ” η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου ” και σε αυτά τα 46 χρόνια πέρα από το θέμα των διαδηλώσεων , παραμένει πάντα επίκαιρο και στο θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου , παρά τον νόμο που ψηφίστηκε πριν από ένα χρόνο κατά πλειοψηφία από την Βουλή .
Με βάση όλα τα παραπάνω ζητούμενο παραμένει στην χώρα μας, μια καλύτερη δημοκρατία που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των πολιτών, επιλύοντας τα προβλήματα των πολιτών και βοηθώντας στην απρόσκοπτη λειτουργία των θεσμών , έτσι ώστε η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία στην χώρα μας , να εδραιωθεί όχι μόνο θεσμικά αλλά και στην συνείδηση των Ελλήνων και των Ελληνίδων στην συντριπτική τους πλειοψηφία.
Ας ελπίσουμε ότι ο πολιτικός κόσμος της χώρας, ειδικά όσοι και όσες πραγματικά πιστεύουν στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία , πρέπει να είναι η μόνη αυτονόητη πολιτική λειτουργίας εξουσίας που πρέπει να έχει η Ελλάδα , και να δουν πως θα κινηθούν σε αυτή την κατεύθυνση της καλύτερης και πιο ποιοτικής λειτουργίας της δημοκρατίας .
