lenakyropoulos@gmail.com
Αλήθεια, πες μου εγώ φταις; Παρακολουθώ αυτές τις ημέρες τις αναρτήσεις , τόσο από ακροαριστερούς, όσο και από ακροδεξιούς και τρομάζω…Πού πήγαν οι Έλληνες;
Είναι 1:14π.μ. πρώτα λεπτά, και η σκέψη, το μυαλό και όλο μου το είναι βρίσκεται στους νησιώτες μας,αλλά και στους Εβρίτες μας. Η ψυχή μου βρίσκεται στα ΜΑΤ της πιο παράλογης λογικής και στον Κορωνοϊό και φυσικά στις βόλτες του Γιαβούζ που αρμενίζει ανοιχτά της Κρήτης. Όλα μοιάζουν σαν ένα καζάνι που βράζει και ειλικρινά , δεν έχω ιδέα που πρέπει να κοιτάξω. Βλέπω τα διάφορα “post” και αναρωτιέμαι. Πόσο ακόμα θα παλεύει η αντοχή με την ανοχή; Πόσο ακόμα θα μαστιγώνεται η πατρίδα μας από τη βροχή των γεγονότων , πού πλέον απλώς μας τα ανακοινώνουν; Πόσο ακόμα θα είμαστε απλώς θεατές σε αυτό το έργο του παραλόγου;
Σίγουρα, όχι για πολύ! Η πλειοψηφία της κοινής γνώμης έχει ταρακουνηθεί και το χειρότερο; Σείεται ο κορωνοϊός του φόβου. Φόβος για μία επικείμενη σύγκρουση με την Τουρκία, Φόβος εξάπλωσης της παγκόσμιας πανδημίας, φόβος για μία ρευστή πολιτική κατάσταση που θα φέρει τη χώρα μας αντιμέτωπη με την μεγαλύτερη πρόκληση αλήθειας και γεγονότων. Ως πότε, η γείτονος θα ζητάει να διαγραφούν , Συνθήκες, να γκριζαριστούν ζώνες, ως πότε θα υπακούν οι ηγεμόνες της δύσης σε κάθε της τρελή απαίτηση;
Βάζω στο προφίλ μου τη σημαία της πατρίδας μου και με αποκαλούν “φασιστάκι”. Και αναρωτιέμαι…Πού πήγαν οι Έλληνες;
Έχουν φτάσει κάποιοι στο απέναντι άκρο! Δεν είναι ντροπή η ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗ, είναι ΤΙΜΗ!
Βλέπω μετά τις στεντόρειες κραυγές από Ελληνόπουλα που ζουν μακρυά …στην άλλη πλευρά του χάρτη και σωπαίνω…Γιατί έφυγαν τόσοι πολλοί; Εσύ τους έδιωξες μάνα γη μου,γιατί γι’ αυτά τα παιδιά αποδείχτηκες στέρφα, απέναντι στα όνειρά τους. Πολτοποίησες το “φοβάμαι” της μάζας μέσα στη σύγχυση του” βολέψτε με κι εμένα” κι ας χαθεί η Ελλάδα, ας χαθούν τα πουλιά και το μέλι, μόνο που δεν υπολόγισες το κεντρί της μέλισσας που λέγεται ζωή.
Και φύγαμε πολλές και πολλοί, αλλά τα δάκρυα ψηφιακός μποναμάς μπροστά στο:” μαμά μου λείπεις…Άντε άλλες 12 μέρες υπομονή και θα έρθω το Πάσχα να περάσουμε μαζί τις γιορτές, για να δυναμώσουμε παρέα…Εσύ να παραμείνεις στον φτωχό σου παράδεισο κι εγώ στο πολυτελέστατο κλουβί μου”.
Κοιτάζω τον γκρίζο ουρανό και θυμάμαι τα ηλιοβασιλέματα μπροστά στον Λευκό Πύργο, στο Κρητικό Πέλαγος και τις βουτιές στην Πάρο και εκείνο το τσούγκρισμα ψυχών στη Σαντορίνη και “σπρώχνω” μέσα τα ζορισμένα δάκρυα,γιατί αρνούμαι να παραδεχτώ , ότι ναι , πέτυχα να είμαι οικονομικά ανεξάρτητος μα συναισθηματικά εξαρτημένος, από την οικογένεια που δεν έχω κοντά μου, από τους φίλους της ζωής μου που κατάντησαν γυάλινοι κι εγώ ένα προφίλ με απούσα τη selfie της ψυχής μου.
Στις αρχές του 90 ήρθαν οι Αλβανοί. Ήταν δύσκολος λαός μα περήφανος και εργατικός. Σίγουρα , όχι Άγιος, αλλά μαχητής. Άργησα να τον αγαπήσω, όμως είχα το χρόνο μου. Είδα τον αγώνα του και μέσα σε 10 χρόνια τον παραδέχτηκα. Συμφιλιώθηκα με την ιδέα , ότι μπορούμε να συνυπάρξουμε, όπως κι έγινε!
2000 μου λένε ότι είμαι πλούσιος και αποκτώ νέες συνήθειες . Big Babol money και κάνω φούσκες τόσο μεγάλες που χωράνε πολλές Ελλάδες μέσα μαζί και πρωθυπουργούς σημητικής ποικιλίας extra virgin. Κανείς φυσικά δε μου είπε ότι περισσεύω. Έρχονται οι καταγραφές από τα σάλτα του θανάτου στο μπαλκόνι της αντοχής. Κι αναρωτιέμαι ξανά για τους παχυλούς τίτλους των εφημερίδων. “Απροσδιόριστα τα αίτια του Θανάτου…εικάζεται , ότι ήταν ατύχημα”. Περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν από αυτοκτονίες παρά από τον πόλεμο καθώς κάθε 40 δευτερόλεπτα ένας άνθρωπος σε όλο τον κόσμο θέτει τέρμα στη ζωή του. Σύμφωνα με την ΕΛ.ΣΤΑΤ περισσότερες από 7.758 απόπειρες αυτοκτονικών επεισοδίων έχουν καταγραφεί στη χώρα μας την τελευταία πενταετία.
Αφού μου μετατρέψανε σε 6 μόλις μήνες τις δραχμές μου σε Eυρώ – ενώ σε όλη την Ε.Ε. έδωσαν χρόνο 2 έτη-, βολτάρω στη λαϊκή και αναρωτιέμαι από ποιον πλανήτη αγοράζω τώρα το μαϊντανό μου , που πριν τον έπαιρνα μόλις 100 δρχ και τώρα μόλις ένα ευρώ! Θα φτιάξουν τα πράγματα έλεγα. Ήρθαν τα πράσινα παπαγαλάκια με το θα…θα…θα…, έπειτα τα μπλε….θα…θα…θα…τα κόκκινα πάλευαν μία ζωή αν θα έβαζαν το σύμφωνο μπροστά η πίσω.
Προσπαθώ να καταλάβω εδώ και μία ζωή τι συμβαίνει…Όλοι μα όλοι από τα δικά μου χρόνια έχουν παραλάβει καμμένη γη από τους άλλους και τούμπαλιν…Μα ποιοι είναι τελικά αυτοί οι άλλοι; Και τα δημοσιεύματα μπαίνουν στο αρχείο της μνήμης, όχι της ψυχής!
Μετά δόξας ή λόξας,- όπως το πάρει κανείς- και τιμών έρχονταν μία μία οι εταίρες της Ευρώπης και ξήλωναν τις καλλιέργειες των ροδακίνων μου, των σταφυλιών μου,αλλά μου έδιναν ολόκληρη αποζημίωση και με δίδαξαν το πως να αγοράζω τις δικές της ποικιλίες, πως να επιλέγω τα δικά της λιπάσματα και φυσικά πώς να καλλιεργώ τα φρούτα μου στις αγορές της. Έτσι άρχισα να μη βλέπω τον μπακάλη της γειτονιάς μου, αλλά πολυκαταστήματα τροφίμων , που διέθεταν από μαστίχα μέχρι ελικόπτερο…κι έλεγα Ναι ,είμαι νεόπλουτος, έχω δύναμη και πολυτέλεια, αλλά ξαφνικά δεν είχα χρόνο, γεύση και εαυτό. Μου περίσσεψε ο καθρέπτης κι άρχιζα να αλλάζω. Έγινα το είδωλο τους και όχι όλα όσα είμαι. Μετατράπηκα σε εκείνο το νωθρό ανθρωπάκι του καφενείου,που σκύβει το κεφάλι ,αρκεί να κυκλοφορεί τη “μπέμπα”, να έχει το Ι phone 40 και φυσικά τραπεζικούς λογαριασμούς με πολλά μηδενικά.
Στο λεξιλόγιο μου ήρθαν νέες λέξεις, όπως διακοποδάνειο, ρουχοδάνειο, μπουζουκοδάνειο , κι όλο έβγαινα και ψώνιζα ρούχα, αυτοκίνητα, αλλά και ανθρώπους. Γέμιζα κουτιά, αλλά στην ουσία άδειαζα πιο πολύ μέσα μου. Προσπερνούσα το φτωχό, δεν έβλεπα τη γριούλα στη διάβαση και είχα ένα πανίσχυρο εγώ στο απυρόβλητο του χρόνου. Έγινα εαυτούλης Ελλάδα μου,αλλά με φιλότιμο. Συμμετείχα στα συλλαλητήρια για το πισώπλατο μαχαίρωμα της Μακεδονίας μας. Έφαγα χημικά από ληγμένες συνειδήσεις και φώναξα με όλη μου τη φωνή για τα ιδανικά της ψυχής μου! Γιατί, έτσι έχω μάθει να ζω …ελεύθερη!
Και ξαφνικά άκουσα για τη Δαμασκό της Συρίας, ότι μετακόμισε στ’ ανάθεμα του πολέμου που κάνει τους ανθρώπους τέρατα και τα τέρατα πιο κτήνη. Κι είδα ψυχές να ξεριζώνονται, παιδιά να μπαίνουν στη θάλασσα κι έκλαιγα τα βράδυα κρυφά και προσευχόμουν στο κεράκι των ματιών , μη τυχόν και σβήσει η φλόγα της ζωής στα μάτια τους. Το πρώτο καλοκαίρι, το δεύτερο καλοκαίρι, το τρίτο καλοκαίρι είχε βουλιάξει ο τόπος από Ευρωπαίους που έστηναν δομές και σύγχρονη μεταφρασμένη ανθρωπιά χωρίς απόδειξη. Ξέχασαν να μας πουν πόσο πήγαινε ο ανθρωπισμός τους το κεφάλι. Για 10 και χρόνια ήμουν πλάι , όπως και όπως δεν μπορούσα. Και ξαφνικά γέμισε μαντίλες ο ουρανός μου , δάκρυα άδεια από κουφάρια άδεια που παριστάνουν ότι ζουν , ενώ δεν υπάρχουν καν. Κι είδα παιδιά στη μαύρη να γίνονται βιολογικά ανταλλακτικά για τους λευκούς. Είδα ευυπόληπτους πολίτες μύστες της λαγνείας να παγιδεύουν αθώα όνειρα και παιδικά κορμάκια και να κλέβουν ζωές και πεπρωμένο. Και τι δεν είδα αυτή τη δεκαετία της κρίσης που ανακεφαλαιώθηκαν όλες οι τράπεζες και μου έκοψαν και το αίμα τότε το 2015 με το capital-control…1.000.000 άνθρωποι διέσχισαν τη χώρα μου για να φτάσουν στας Ευρώπας Ελλάδα μου.
Ήμουν εκεί, μαγείρεψα, φρόντισα, έντυσα κι αγάπησα…συμπόνεσα,αλλά στέγνωσε το χαμόγελο…μου ξεζούμισαν τον ουρανό μου οι συνθήκες…και μετά μπήκαν οι άλλοι. Όλοι Γεννημένοι την 1η Ιανουαρίου και κοίτα σύμπτωση να έχουν το ίδιο όνομα. Πρόσφυγες πολέμου κι αυτοί από τη Συρία του Μαρόκου,από τη Συρία του Καμερούν, Από τη Συρία του Πακιστάν, από τη Συρία της Αλγερίας. Και βρέθηκα σαν όντως να ήμουν πρόσφυγας κι εγώ από την Ελλάδα της Συρίας.
Κατέβαινα στο κέντρο και αγέλες έπεφταν σαν ακρίδες και έκλεβαν πορτοφόλια , ήλιους και χαμόγελα…και τα μάτια μου γέμισαν τρύπες και μπαλώματα. Δεν μπορούσα να δω καθαρά,γιατί φοβόμουν το τι θα αντικρίσω. Απαίτησαν να αλλάξω τη θέση του σταυρού από τον ουρανό μου , τους ενοχλούσε το χοιρινό με πατάτες, αλλά και το ότι έκανα το σταυρό μου ,πριν το φαγητό. Και δε μου άρεσε η βιασύνη τους.Δε μου έδωσαν χρόνο, μου φορτώθηκαν στο σβέρκο, σαν μία αόρατη φυλακή που δεν έβλεπα, αλλά αισθανόμουν. Και ο πρόσφυγας , έγινα εγώ στην ίδια μου τη χώρα! Δε θα είχα κανένα πρόβλημα να βρίσκονται εδώ ,εάν ήταν νόμιμα στη χώρα μου. Όπως κάποτε ξενιτεύτηκα κι εγώ για να δοκιμαστώ στη ζωή. Δεν μπήκα λαθραία, δεν με κυνηγούσε κανείς, ήμουν οικονομικός μετανάστης, και σεβάστηκα τη χώρα που με φιλοξένησε,ασπάστηκα τους νόμους της και έμαθα τόσο πολλά από το σύστημα και τον πολιτισμό της. Η οικογένειά μου ήρθε από τα βάθη της Μ.Ασίας. Αυτοί ήταν πρόσφυγες αληθινοί. Μπήκαν στη βάρκα και έφτασαν στην πατρίδα. Μία πατρίδα που τους καλοδέχτηκε, όπως κάναμε κι εμείς. Όμως άλλο πρόσφυγας,αληθινός, λεηλατημένος, απεγνωσμένος κι άλλο υποδύομαι τον πρόσφυγα για να έχω καλύτερες συνθήκες ζωής στας Ευρώπας.
Για τους πρόσφυγες της ζωής η συνθήκη είναι μία κακοπαιγμένη τραγωδία,αλλά ας σηκώσουμε το βάρος όλοι οι Ευρωπαίοι Εταίροι μαζί. Φυσικά και δε θέλουν!” Πάρτε τα ψίχουλα να κάνετε”εσείς ένδοξοι Έλληνες” τις ανθρώπινες μπάρες στο σκλαβοπάζαρο ψυχών εκεί στην Ελλάδα και τσιμουδιά,γιατί η λαιμητόμος του Δ.Ν.Τ. και το 5ο μνημόνιο είναι προ των πυλών”.!Σε 100 χρόνια που θα ανακτήσετε την ελευθερία σας ,εάν φυσικά εκπληρώσετε , όλους τους όρους του συμβολαίου ,προβείτε σε διεκδικήσεις.
“Γονατίζω μόνο μπροστά στο Θεό και στη σημαία μας”
Ξέρετε τι σημαίνει ΜΑΖΙ “Κυρία” Μέρκελ; Εμείς οι Έλληνες και οι Ελληνίδες , της κρίσης, του προσφυγικού, του μεταναστευτικού, με τους πολιτικούς Εφιάλτες το αποδείξαμε εμπράκτως. Σειρά σας “κυρία” μου. Εμείς θα είμαστε όλοι ΜΑΖΙ, μία γροθιά , γιατί η χώρα μας δεν είναι εταιρεία,λέγεται ΕΛΛΑΔΑ και δεν διαπραγματευόμαστε με τίποτα το Φως της. Και ο ήλιος της , όπως το φεγγάρι της και τα όνειρά της δεν μπαίνουν σε μπρίζα!
