ktsakitzian@gmail.com
Η μια μετά την άλλη, οι χώρες της ευρώπης, φορούν ξανά το μανδύα της ακροδεξιάς και του συντηρητισμού. Εθνικιστικά κόμματα αναρριχώνται στις κυβερνήσεις, ενώ άλλα βρίσκονται στον προθάλαμο της εξουσίας.
Η ιστορία φαίνεται πως επαναλαμβάνεται. Οι κοινωνικές ανισότητες και το μεταναστευτικό, τροφοδοτούν το τέρας της ακροδεξιάς και του εθνικισμού. Δημιουργούνται μέρα με τη μέρα, οι ιδανικές συνθήκες για να ξαναζήσει η Ευρώπη τον εφιάλτη του φασισμού.
Στη Γερμανία, μόλις 80 χρόνια από την πτώση του φασιστικού καθεστώτος του Χίτλερ που αιματοκύλησε τον πλανήτη, ο εφιάλτης ξαναζωντανεύει και το ακροδεξιό κόμμα ΑfD καλπάζει προς την εξουσία.
Στην Αυστρία ένα ακόμη ακροδεξιό κόμμα διατηρεί επί χρόνια το 30% του εκλογικού σώματος.
Στη Γαλλία η Μαρί Λε Πέν απειλεί το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας και φλερτάρει με την εξουσία.
Στην Ολλανδία εκλέχθηκε πρώτος ο ακροδεξιός Γκέερτ Βίλντερς, ο οποίος ετοιμάζεται να αναζητήσει συμμαχίες για να σχηματίσει κυβέρνηση. Είναι εκείνος ο κύριος ο οποίος πίεζε την Ευρώπη το 2011 για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή, προκειμένου να απαλλαγεί η ευρωπαϊκή ένωση από τους “τεμπέληδες Έλληνες” που “πίνουν ουζάκι και λιάζονται μονίμως στις παραλίες”.
Στην Ουγγαρία κυβερνά χρόνια τώρα ο ακραίος εθνικιστής Βίκτορ Όρμπαν.
Στην Ιταλία πρωθυπουργός έγινε η ακροδεξιά θιασώτης του Μουσολίνι, Τζόρτζια Μελόνι.
Στην Πολωνία βρίσκεται στην κυβέρνηση ο ακροδεξιός Ματέους Μοραβιέσκι του κόμματος Konfederacja.
Στη Φινλανδία ηγείται ένας άλλος ακροδεξιός ο Πέτερι Όρπο.
Στην Ισπανία απειλεί να βρεθεί στην κυβέρνηση και να παίξει καθοριστικό ρόλο το ακροδεξιό κόμμα VOX.
Η Ευρώπη ντύνεται στα μαύρα. Οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις απέτυχαν, γιατί δεν κατάφεραν να σταθούν στο πλευρό της κοινωνίας. Η διαφθορά έχει μολύνει σχεδόν το σύνολο του πολιτικού φάσματος της Ευρώπης. Έκαναν δεύτερη φύση τους τη διαπλοκή και τον εναγκαλισμό τους οι κυβερνώντες με τους ολιγάρχες και τις πολυεθνικές, ικανοποιώντας με το αζημίωτο φυσικά, κάθε τους επιθυμία, στο όνομα της ανάπτυξης της οικονομίας, μόνο που αυτή συντελείται σε βάρος της πλατιάς μάζας.
Οι πόλεμοι γύρω μας, όπως της Συρίας, της Ρωσίας με την Ουκρανία, του Ισραήλ με την Παλαιστίνη, νωρίτερα του Αζερμπαϊτζάν με την Αρμενία, καλλιεργούν ακόμα μεγαλύτερο αίσθημα ανασφάλειας και οδηγούν σε εσωστρέφεια τις κοινωνίες.
Το συνεχώς αυξανόμενο μεταναστευτικό κύμα από χώρες της Αφρικής και της Ασίας, δημιουργεί επίσης ένα αίσθημα ανασφάλειας και τρόμου για τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Έτσι οι πολίτες, απογοητευμένοι και απελπισμένοι, αναζητούν καταφύγιο στα ακροδεξιά κόμματα που τους σερβίρουν με μπόλικη δόση λαϊκισμού, σωτήριες λύσεις και έξοδο από το αδιέξοδο, με εθνικιστικές κορώνες και πολιτικές μίσους.
Η παγκοσμιοποίηση απέτυχε. Ποιό θα είναι το τέλος της, πότε και με ποιό τρόπο θα επιτευχθεί; Πόσο θα κοστίσει στις ζωές μας;
Τι προσδοκούν οι κοινωνίες από αυτή την εξέλιξη και που οδηγούνται τα πράγματα;
Ερωτήματα που περιμένουν απαντήσεις από όλους μας, γιατί δεν πρέπει να μείνουμε θεατές και να περιμένουμε δώσουν τις λύσεις και τις απαντήσεις ερήμην μας, όλοι αυτοί που μας οδήγησαν σε αυτό το αδιέξοδο.
