Το γαλλικό κύριο όνομα «Gilles», που απαντά και ως «Giles» ή «Gyles», έχει ελληνική ρίζα. Πρόκειται για παραφθορά του ελληνικού κυρίου ονόματος «Αιγίδιος», που προήλθε από το ουσιαστικό «αἰγίδιον», το οποίο σημαίνει «μικρό γίδι»: αἰγίδιον > Αιγίδιος > Aegidius > Égide > Gidie > Giles > Gilles.
Κατά τον θρύλο, ο Άγιος Αιγίδιος, «Saint Gille» στην γαλλική, ήταν Έλληνας, καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Αθήνας και έζησε στην νότια Γαλλία, γύρω στον έκτο ή έβδομο αιώνα. Σύμβολό του είναι η ελαφίνα. Εορτάζει την πρώτη Σεπτεμβρίου.
Σήμερα, στις Βρυξέλλες, πρωτεύουσα τού δίγλωσσου βασιλείου τού Βελγίου, «Saint-Gilles» ονομάζεται ένας από τους 19 δήμους της πόλης. Ο δήμος Saint-Gilles κατοικείται κυρίως από αλλοδαπούς: Γάλλους, Πορτογάλους, Ισπανούς, Ιταλούς, Μαροκινούς, Πολωνούς, Ρουμάνους, Βραζιλιάνους, Έλληνες και άλλους. Όλως τυχαίως, στον ίδιο δήμο, που είναι «πολυπολιτισμικός», και συγκεκριμένα στον αιματοβαμμένο πύργο του Saint-Gilles, στεγάζονται οι φυλακές των Βρυξελλών.
Μας αρέσει να ισχυριζόμαστε υπερήφανα ότι ολόκληρος ο κόσμος μαρτυρά το μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού: ελληνικά κύρια ονόματα παντού, Έλληνες άγιοι παντού, ελληνογενή τοπωνύμια παντού… Ναι, αλλά και μεγάλες μορφές της σύγχρονης Ελλάδας, της τωρινής, της «υπερήφανης»… Παχυλά αμειβόμενοι και διάσημοι αιρετοί άρχοντες, που τιμούν το όνομα, την ιστορία, τις παραδόσεις και τα ήθη τού Ελληνισμού ακόμη και μέσα στο κέντρο των Βρυξελλών, στην λεωφόρο Édouard Ducpétiaux, αριθμός 106… (πτέρυγα ή κελί δεν γνωρίζω να σας πω).
«Μύθοις δ᾽ ἄλλως φερόμεσθα» (Ευριπίδης, «Ιππόλυτος», στ. 197). Δηλαδή: «με παραμύθια πορευόμαστε». Ή, αλλιώς, σε πιο ελεύθερη και πιο σύγχρονη μετάφραση: «τρώμε πολύ κουτόχορτο». Και δεν ντρέπεται κανείς…
