“Και έγινε το Ε.Σ.Υ ένα απέραντο Μπουζουξίδικο” – Του Λάμπρου Παπαδή

Ειλικρινά προσπάθησα πολύ τις τελευταίες ώρες να είμαι ήρεμος και όσο γίνεται ψύχραιμος έπειτα από τα όσα φρικαλέα διάβασα όπως όλοι μας αναφορικά με τις VIP Μονάδες Εντατικής Θεραπείας… Και το ξαναλέω ότι προσπαθώ και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο να είμαι όσο γίνεται ψύχραιμος πάνω από το πληκτρολόγιο και να μην βγει θυμός στο άρθρο μου αυτό, ασχέτως του ότι το συγκεκριμένο σκάνδαλο αν αληθεύει είναι πολύ παραπάνω από εξοργιστικό…

Λοιπόν αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι είναι μια υπόθεση την οποία έρευνα ήδη η δικαιοσύνη απ’ όσα πληροφορήθηκα και εγώ, ως μέλος του ελληνικού τύπου διά στόματος του Υπουργού Υγείας και ότι μάλιστα πρόκειται για αισχρές συκοφαντίες για τις οποίες οι υπεύθυνοι γιατροί και υγειονομικοί, φορείς συνδικαλιστικών φορέων και εκπρόσωποι Δημοσίων Νοσοκομειακών ιδρυμάτων θα απολογηθούν στην δικαιοσύνη… Μένει λοιπόν σε αυτό το σκέλος να δούμε το τι θα διερευνηθεί και ποιο θα είναι το νομικό πόρισμα αυτής της υπόθεσης..

Από εκεί και μετά κάνεις και τίποτα δεν μας αφαιρεί το δικαίωμα και να σχολιάσουμε και να παραθέσουμε πάλι τα στοιχεία και τις μαρτυρίες και να προβούμε σε κάποιες ερμηνείες… Αρχικά θα πρέπει να δούμε τα νούμερα τα οποία είδαν το φως της δημοσιότητας επώνυμα από γιατρούς και υγειονομικούς που παρέθεσαν τα στοιχεία αριθμητικά και μιας και τα νούμερα αποτελούν το σκοτεινό αντικείμενο του λάγνου πόθου για το Νεοφιλελευθερισμό της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αυτό το οποίο βγαίνει από τις προσθαφαιρέσεις, τα νούμερα, τα δεδομένα και τις διαθεσιμότητες είναι το νούμερο 47 και πρόκειται για τις ΜΕΘ σε διάφορα δημόσια νοσοκομεία της χώρας (*Οι οποίες φτιάχτηκαν με χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου και κρατικές δαπάνες… Όχι από φιλανθρωπίες και δωρεές αλλά από το υστέρημά του απλού ασφαλισμένου… Οκ;) και οι οποίες την στιγμή που ζούμε μια ακόμη κορύφωση της υγειονομικής κρίσης στην χώρα, αυτές με κάποιον τρόπο και για κάποιο λόγο να μείνουν ανέγγιχτες… Γιατί; θα το βρει η δικαιοσύνη και αυτή θα απαντήσει γιατί και πως σε μια φάση που και το τελευταίο κρεβάτι είναι πολύτιμο και η τελευταία μπουκάλα οξυγόνου μπορεί να σώσει μια ανθρώπινη ζωή, κρίθηκε αναγκαίο από κάποιους δεν ξέρω ποιους (*και αυτό θα κληθεί η δικαιοσύνη να το απαντήσει..) ότι πρέπει να τεθούν εκτός μάχης 47 ΜΕΘ και να τεθούν όπως λένε οι φήμες σε διαθεσιμότητα και ετοιμότητα ευχέρειας ώστε αν κάποιο ειδικό πρόσωπο συγκεκριμένης εισοδηματικής και πολιτικής τάξης χρειαστεί νοσηλεία να βρει αμέσως κρεβάτι σε εντατική… Δεν ξέρω… Λέω… Αν και μου θυμίζει το τραγικό αυτό παράδειγμα εκείνη την αμίμητη δήλωση ότι: ”Πως θα μπούμε όλοι στο Πανεπιστήμιο; δεν γίνεται αυτό δεν είμαστε όλοι ίσοι…” άρα πως θα μπούμε και στις ΜΕΘ γίνεται; υπάρχουν κάποιοι πιο ίσοι ή και πιο ”Άριστοι” ακόμα; ήρεμα ρωτάω, γιατί ένας σοφός κάποτε είπε ότι: ”Οι μεγάλες ανισότητες ξεκινούν πρώτα από τα μικρά για να φτάσουν στα κορυφαία μιας κοινωνίας…”.

Και ειλικρινά θέλω και εύχομαι να μην είναι έτσι… Γιατί αν συμβαίνει κάτι τέτοιο τότε ”συγχαρητήρια”… Μπορούμε πλέον ελεύθερα να ξαναστήσουμε βωμούς και θυσιαστήρια και να σφάζουμε με άνεση ανθρώπους μικρά παιδιά και παρθένες κόρες και να πίνουμε το αίμα τους για να νιώσουμε το πνεύμα τους μέσα μας… Δεν θα έχει καμία διαφορά ο κανιβαλισμός αυτός των προ-μεσαιωνικών χρόνων, με τα όσα ζούμε αν είναι αλήθεια ξαναλέω και αν αποδειχθούν…

Αλλά εδώ υπάρχει και μια συγκεκριμένη “Α” λογική γιατί στην άλλη θα πάμε σε λίγο, η οποία βάσει μαρτυριών και γεγονότων θα είναι παράλογο αν δεν είναι αληθινή… Βγαίνουν δημόσια δύο άνθρωποι Γιατροί – Υγειονομικοί και προϊστάμενοι στις διοικήσεις του κλάδου τους και στους συνδικαλιστικούς φορείς και μιλάνε με νούμερα δημόσια και με στατιστικά στοιχεία για την επάρκεια στις ΜΕΘ και για την λειτουργικότητα τους… Τι έγινε ξαφνικά μετά από δύο χρόνια πανδημίας και μετά από τόσα χειροκροτήματα στα μπαλκόνια για τους Ήρωες με τις άσπρες και πράσινες μπλούζες; που δεν κρίθηκε από την κυβέρνηση, ότι αξίζουν μερικά χρήματα παραπάνω από τα βαρβάτα κομμάτια οικονομικής ζαμπονόπιτας, που κατεβάζουν ακόμα τα μεγάλα ΜΜΕ εις υγείαν του κυρίου Πέτσα…

Τι έγινε ξαφνικά τρελάθηκαν, θόλωσαν δεν είχαν τι να κάνουν και είπαν άντε ας έχουμε τραβήγματα με το Υπουργείο και την Δικαιοσύνη; Δεν νομίζω… Δεν νομίζω παιδιά… Και να ήταν μόνο αυτοί θα μπορούσε το άτυπο επιχείρημα των κυβερνητικών τηλεπαραθυριούχων, των μεγάλων ΜΜΕ ότι είναι ψεύτες και ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ κάπως να δομηθεί… Κάπως… Το θέμα είναι όμως  ότι εδώ υπάρχει ένα Μητροπολίτης που μακάρι να γίνει καλά ο άνθρωπος αλλά και μια σπαρακτική πραγματικά μαρτυρία και ζωντανή ιστορία της κυρίας Μαρίνας Δημητρίου, που έχασε τον αδελφό της από covid-19 και ο οποίος νοσηλευόταν εκτός ΜΕΘ… Είναι πραγματικά σπαρακτικά τα όσα κατέθεσε και ομολογώ προσωπικά και εγώ πως λύγισα όταν άκουσα στην ραδιοφωνική της συνέντευξη… Αξίζει να ακούσουν όσα είπε αυτή η γυναίκα αναφορικά με την δική της απώλεια και να τα ακούσουν όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας…

Θα ήθελα τώρα να πάμε στην δεύτερη λογική η’ καλύτερα το εγκληματικά παράλογο που έρευνα η δικαιοσύνη και μακάρι να μην είναι έτσι… Αν εν τέλει αυτές οι 47 ΜΕΘ κρατήθηκαν εκτός μάχης, δεν κρατήθηκαν μόνες τους… Κάποιος, κάποιοι και σίγουρα ένα σύνολο διευθυνόντων ανθρώπων και υπευθύνων, όχι μόνο για τα προνόμια αλλά και για τις εγκληματικές ευθύνες που στάζουν αίμα πλέον επίσημα… Αποφάσισαν, έκριναν, εκτίμησαν και τελικά επέβαλαν την μη χρήση ορισμένου αριθμού εντατικών μονάδων και τον κρυφό διαχωρισμό τους για να χρησιμοποιηθούν αλλιώς και σε άλλη περίσταση; δεν ξέρω και όσο μπορώ ρωτάω ήρεμα… Ποιοι είναι αυτοί που λειτούργησαν με αυτή την μισάνθρωπη, εγκληματική, Αντί-Ιατρική και ποινικά κολάσιμη λογική δεν ξέρω… Αλλά σίγουρα κάποιοι το έκαναν και σε κάποια λογική δημοσίων σχέσεων και εξυπηρέτησης το έθεσαν… Όπως γίνεται σε πολλά πράγματα σε αυτή την χώρα αναφορικά με την δημόσια περιουσία, το δημόσιο χρήμα, την δημόσια υγεία και τώρα δυστυχώς με την ίδια την ανθρώπινη ζωή… Ειλικρινά όμως αυτή τους ή λογική, η σκέψη και η εκτελεστική πράξη με τρομάζει… Ποια μάνα είναι αυτή που επιλέγει ποιο παιδί της θα πεθάνει για να ζήσει ένα άλλο, για να μιλήσω και συμβολικά αλλά και ουσιαστικά παράλληλα…

Ήθελα πραγματικά να γράψω πολλά σε αυτό το κείμενο και με πολύ οργή αλλά δεν έχω λόγια πια και η ίδια μου η ανθρωπιά έχει λεηλατηθεί με όσα άκουσα και διάβασα… Τόσο πολύ που δεν νομίζω ότι αρκούν τα γραφόμενα και το μελάνι ενός Αρθρογράφου για να αποτυπώσει την νέα μόδα της ανθρωποφαγίας και της επιστροφής μια νέας εποχής ανθρωποθυσιών… Μόνο η ποίηση ίσως του Οδ. Ελύτη μπορεί να το περιγράψει γλαφυρά και να το καταδείξει πλέον…

“Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωση του.

Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήρια μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ’ αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι’ αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι  λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» -κατά πλειονότητα, οι σημερινοί Αστοί- μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό.

Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα ‘μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ’ όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας -και της εποχής μας.”