“Γιατί ενοχλεί τόσο την ολιγαρχία ο Χρ. Ζαραλίκος;” – Του Λάμπρου Παπαδή

Γράφω αυτό το άρθρο με αφορμή το προχθεσινό περιστατικό βίαιης διακοπής από “Αγανακτισμένους Θεατές” που όλως τυχαίως ήταν και άνθρωποι της τηλεόρασης αλλά και άσχετοι και από άλλο ανέκδοτο ( για να μην πω τίποτα άλλο..) που ανέβηκαν στην σκηνή του θεάτρου Καρέζη, ώστε να διακόψουν την σατιρική  παράσταση του κωμικού Χριστόφορου Ζαραλίκου…

Ομολογώ πως μπορεί η όλη παρέμβαση και το θέατρο που παίχτηκε από δήθεν αντίλογο και αγανάκτηση, να εξόργισε και εμένα αλλά δεν με παραξένεψε… Σίγουρα πάντως εξόργισε τους υπόλοιπους θεατές που για πρώτη φορά στα θεατρικά χρονικά αντιμετώπισαν τους “Αγανακτισμένους των Media” όπως έπρεπε… Με πολιτισμό και διάλογο… Και λέω πως δεν με παραξένεψε ο τρόπος και ο λόγος της εισβολής στην παράσταση του συγκεκριμένου καλλιτέχνη, γιατί πολύ απλά από το 2016 ο Χριστόφορος Ζαραλίκος μέσα από τις παραστάσεις του και το YouTube έχει πει, σατιρίσει και καυτηριάσει πράγματα, πρόσωπα, καταστάσεις και ”κανονικότητες” που για πρώτη φορά στην Ελλάδα έδωσαν το χρώμα και την αίσθηση της πραγματικής σάτιρας που ενοχλεί πραγματικά την εμφανή και αφανή εξουσία και δεν ράβεται όπως την μάθαμε τα τελευταία χρόνια σε κοστούμια… Δηλαδή αλλού να πονάει και αλλού να μην πονάει..

Για όσους φυσικά παρακολουθούμε τον Χριστόφορο Ζαραλίκο από παλιά ξέρουμε ότι δεν είναι ένας απλός κωμικός η σατιρικός που θα ανέβει στην σκηνή και απλά θα ακολουθήσει την μέθοδο της κωμικής σαχλαμάρας, η οποία από ένα σημείο και μετά θα κουράσει και απλά το γέλιο θα ακολουθήσει μια φθίνουσα πορεία στο μυαλό σου, αλλά μέσα από τις ίδιες τις καταστάσεις που ζεις, την πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα, τα πρόσωπα, τον κρυφό θυμό και την αγανάκτηση θα θελήσει να πει όλα αυτά τα οποία καταπίνεις σαν απλός πολίτης και θεατής στην καθημερινότητα σου… Όλα αυτά που καμιά φορά θέλεις να γράψεις μπροστά από μία οθόνη η’ πάνω από ένα πληκτρολόγιο…

Όλα αυτά έχει συμπτύξει εδώ και χρόνια σε κωμικούς και σατιρικούς μονολόγους στο θέατρο ο Χριστόφορος Ζαραλίκος και μάλιστα όσο οι ανισότητες, οι αδικίες και η καταπίεση συνεχίζονται τόσο ο ίδιος οξύνει τις γωνίες του και δεν στρογγυλεύει τα πράγματα… Όσο έρχονται προκλήσεις και αν αντιστοιχίες στην καθημερινότητα τόσο ο ίδιος μέσω της σάτιρας του δίνει πόνο επί σκηνής, με πρόσωπα, ονόματα και με ένα αμείλικτο κωμικό αλλά ρεαλιστικά δίκαια αιχμηρό δημόσιο κατηγορώ…

Βέβαια όλα αυτά τα προηγούμενα χρόνια δεν ενοχλούσαν την εγχώρια ολιγαρχία και τα Μιντιακά της παραμάγαζα που αποτελούν την εμπροσθοφυλακή… Όσο όμως οι θεάσεις στο YouTube και στα Social Media ανεβαίνουν, o κόσμος πηγαίνει στις περιοδείες του να τον ακούσει, οι συνθήκες ζωής δυσκολεύουν με συγκεκριμένες αποφάσεις και επώνυμες υπογραφές και όσο αυτή η σάτιρα βρίσκει αποδέκτες, εκεί τα πράγματα αλλάζουν και η σούπα χαλάει.. Έτσι έπρεπε να βρεθούν ξανά ορισμένοι “πρόθυμοι” όπως και βρέθηκαν και βρίσκονταν πάντα σε όλες τις εποχές, σε όλα τα χρόνια και σε όλες τις περιστάσεις… Πάντα υπήρχαν κάποιοι έτοιμοι…

Δεν το θεωρώ λοιπόν παράξενο ότι έγινε, με τον τρόπο που έγινε και τις αιτίες για τις οποίες έγινε… Κι αν ακόμα αναρωτιέστε τι εννοώ με το παραπάνω μου σκεπτικό, ας αναλογιστούμε ότι συζητάμε για την Ελευθερία στην τέχνη μετά αφού παραβιαστεί και καταπατηθεί και όχι για την προστασία της…