Ο πολιτικός κόσμος μιλά συνεχώς για αξιοκρατία! Κουβέντα, όμως, για αξιολόγηση! —τα κάποια λόγια που ψιθυρίζονται περί αυτής είναι προφανώς για το θεαθήναι. Η αναξιοκρατία, ή έστω η «μετριοκρατία», από την άλλη, αποτελεί κοινωνική αδικία ολκής, εφόσον η κοινωνία αρνείται στους άξιους την επιβράβευση, με το σκεπτικό ότι όλοι ίδιοι είναι (!), προκειμένου να αποφευχθούν φαινόμενα ελιτισμού (!) Ασφαλώς, με τον τρόπο αυτό δεν εξαφανίζεται ο ελιτισμός, αλλά η αξιοσύνη!
Μια κοινωνία, ωστόσο, που δεν μπορεί —ή (ακόμη χειρότερα) αρνείται— να αξιολογήσει τον εαυτό της είναι καταδικασμένη. Η Δημοκρατία για να ανθίσει τους χρειάζεται όλους, και σίγουρα χρειάζεται τους πιο άξιους, τους πιο παραγωγικούς. Μόνον όταν γνωρίζει ο πολίτης ότι όποιος ηγείται, σε κάθε επίπεδο, είναι ο ικανότερος, τότε μόνον όχι απλώς ακολουθεί, αλλά και αποφασίζει να «εκτεθεί» παίρνοντας πρωτοβουλίες, γιατί έχει εμπιστοσύνη σε αυτόν που προΐσταται ότι θα αντιληφθεί το καινούργιο, θα εκτιμήσει το επικείμενο, κοινό, κέρδος και δεν θα φοβηθεί τον «ανταγωνισμό» που η πρωτοβουλία του υφισταμένου θα του δημιουργήσει. Κάτι τέτοιο, ωστόσο, δεν ισχύει στα καθ’ ημάς. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στις διαδικασίες ανάδειξης των κάθε είδους «προεστώτων», εφόσον ο καθένας κάνει δεύτερες και τρίτες σκέψεις για το πώς ο «τιτλούχος» απέκτησε τον τίτλο και την «καρέκλα»!
Από την άλλη, ο λογικός φόβος για το «Ποιος θα με αξιολογήσει;», δεν επιτρέπεται να σταθεί εμπόδιο στο επιβεβλημένο της έναρξης της διαδικασίας αξιολόγησης. Είναι μάλλον ή βέβαιο ότι θα υπάρξουν δυσκολίες στην αρχή, σίγουρα και αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «αδικίες». Αλλά πρέπει να αρχίσει! Δεν είναι ανεκτό πια την αδικία να τη βαφτίζουμε δημοκρατία. Πρέπει να διευρύνουμε τους δημοκρατικούς μας ορίζοντες. Πρέπει να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη ο ένας στην αξιοσύνη του άλλου. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να «ξεκλειδώσουμε» τη δημιουργικότητα, γεγονός που δεν θα αργήσει να εκτοξεύσει την παραγωγικότητα, άρα και τον πλούτο για όλους. Στο κατώφλι της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει, ουσιαστικά, τη μεγαλύτερη πρόκληση: θα αποφασίσει να τρέξει προς τα μπρος ή θα εξακολουθεί να κάνει απλώς κάποια βήματα; Θα αφεθεί
στους άξιους ή θα εξακολουθεί, ασχέτως αξιοσύνης, να «καλύπτει» τους «δικούς», οι οποίοι όμως την κρατάν «αγκυρωμένη», ουραγό δηλαδή όλων;
Η ελληνική κοινωνία, επιτέλους, πρέπει να βρει τον τρόπο να αναγνωρίζει την αξία και να παραμερίζει την απαξία. Η πρώτη συμβαδίζει με την αριστεία, η δεύτερη με την αναξιοκρατία. Η ενίσχυση της χώρας έναντι των πολλαπλών κινδύνων που αντιμετωπίζει εσχάτως πανταχόθεν δεν θα επιτευχθεί μόνο με χρήματα, αλλά κυρίως με την «εμπλοκή» των ικανότερων και αξιότερων από τους Έλληνες. Οι δημοκρατικοί ορίζοντες δεν «ανοίγουν» παρά με την αξιοσύνη, άρα και με αυτό που επιτρέπει και ταυτοχρόνως οδηγεί σε αυτήν: την αξιολόγηση.
Διαβάστε επίσης :
Φωτιά στο Νοσοκομείο Παπανικολάου-Βρέθηκε απανθρακωμένος ένας ασθενής (Βίντεο)
