maryleria@gmail.com
Ψέματα μικρά, ψέματα λευκά πασπαλισμένα με αθωότητα, ψέματα καθημερινά αλλά και ψέματα που προδίδουν και απογοητεύουν. Ψέματα κατά συνθήκη αλλά και ψέματα που λειτουργούν με ιδιοτέλεια και στόχο να πληγώσουν καρδιές και ψυχές. Όλα τα ψέματα δεν είναι τα ίδια ούτε λέγονται με την ίδια διάθεση. Αλήθεια, γιατί λέμε ψέματα; Η όλη ιστορία ξεκινάει από πολύ νωρίς. Όταν ξεστομίζουμε ως παιδιά το πρώτο μας ψέμα για να καλύψουμε κάποια σκανδαλιά η κυρίως κάποια ζημιά. Το λες και αθώο ως ψεματάκι, διότι ούτε πληγώνει αλλά ούτε και προδίδει τα συναισθήματά κάποιου. Πρόκειται κατά κύριο λόγο για μια καθαρά υλική απώλεια που το κόστος της περιορίζεται σε ένα σπασμένο βάζο ή σε ένα τελειωμένο βάζο με γλυκό του κουταλιού. Τα ψέματα όμως συνεχίζονται και προχωρούν λίγο πιο πέρα. Σε γαστρονομικές ατασθαλίες του τύπου <πόσα παγωτά έφαγες;> Κανένα! απαντάς στη μαμά σου, γιατί ξέρεις ότι άμα απαντήσεις δυο θα αρχίσει τις φωνές <Απρίλιος είναι ακόμη ,Θα κρυώσεις !Και θα τρέχουμε μετά!> Ε, λοιπόν, ποτέ μου, δεν το κατάλαβα αυτό το <θα τρέχουμε μετά> αν και το χρησιμοποιώ και εγώ ως μάνα. Λογικό Σχεδόν πάντα υπάρχει α’ πληθυντικός στον προφορικό λόγο της Ελληνίδας μάνας. Μεγαλώνεις και μεγαλώνουν και τα ψέματα. Αυτά που θα πεις, όταν σε πιάσει αδιάβαστο η καθηγήτρια, αυτά που θα ξεστομίσεις όταν αργήσεις να επιστρέψεις από το σχολικό πάρτι και αυτά που θα αναγκαστείς να πεις για να κοιμηθείς στο αγόρι σου και όχι στην φίλη σου! Δικαιολογίες και ψέματα στη μαμά! Αχ! Αθάνατη Ελληνίδα μάνα !Να ακούει ψέματα που υποψιάζεται, να προσπαθεί να κρύψει αλήθειες από τον μπαμπά για να διατηρήσει ισορροπίες, να σε παρακαλάει για να της πεις την αλήθεια ενώ εσύ , της σερβίρεις ένα ακόμη νεανικό ψέμα. Από αυτά που έχουν μηδαμινό σχεδόν συναισθηματικό κόστος .Είναι όμως και τα άλλα ψέματα. Αυτά που θα πεις η θα εισπράξεις ως ενήλικας. Αυτά που σε πληγώνουν με το αίσθημα της προδοσίας. Πόσες φορές δεν ευχήθηκες να ακούσεις την αλήθεια όσο σκληρή και αν ήταν αντί για το ψέμα το οποίο σου σερβίραν; Και πόσες άλλες φορές δεν ευχηθήκαμε να είναι ψέμα αυτό που ανακαλύπταμε ως αλήθεια της πραγματικότητας?
Τα πιο πολλά ψέματα τα λέμε στις σχέσεις. Όχι στις κοινωνικές ή επαγγελματικές. Στις άλλες τις σχέσεις! Αυτές τις προσωπικές, ερωτικές αισθηματικές σχέσεις που έχεις επενδύσει με καταθέσεις χρόνου, διάθεσης και συναισθημάτων στην τράπεζα της καρδιάς σου. Για αυτό και σε πληγώνουν όταν ανακαλύπτεις την αλήθεια. Λέμε ψέματα από φόβο ότι η αλήθεια θα μας κοστίσει. Κόστος σε απόρριψη, κόστος σε απώλεια και χωρισμό. Λέμε ψέματα εντυπωσιασμού προκειμένου να αποκρύψουμε τυχόν αδυναμίες και μειονεκτήματα με στόχο την ενίσχυση του ΕΓΩ μας. Λέμε ψέματα για να μην στεναχωρήσουμε. Ακόμη θυμάμαι πόσες φορές( τις λες και αρκετές αν και παρελθοντικές) δεν αρνήθηκα τελικά μια βραδινή έξοδο με παρέα που δεν ήθελα για να μην δυσαρεστήσω τον αγαπημένο μου. Και τι κατάλαβα; Ψέμα ότι συμπαθώ κάποιους ενώ αντιπαθώ, για να καταλήξω με νεύρα στο τέλος της βραδιάς. Λέμε ψέματα γιατί επιλέγουμε την απιστία σε μια σχέση, από την δύσκολη ανιδιοτέλεια της μονογαμίας. Κάτι που τελικά αποδεικνύεται ψυχοφθόρο, με αρκετούς τόνους στρες παρέα με ταχυπαλμίες, κάθε φορά που καταβάλλεσαι από τύψεις η φόβο μπροστά στην θέα να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Λέμε ψέματα για να κρυφτούμε πίσω από μια σκληρή αλήθεια που πληγώνει, ισοπεδώνει και κυρίως πονάει. Η αλήθεια είναι γυμνή. Έχει ατέλειες που ενοχλούν την όποια όμορφη εικόνα. Το ψέμα καλύπτει τα κακώς κείμενά, δημιουργεί εκ νέου μια κατάσταση και τις περισσότερες φορές προσαρμόζεται μέσα από μια εικονική συναισθηματική πραγματικότητα. Το ψέμα φέρνει ψέμα.
Κάποιοι ίσως τελικά και να γεννιούνται ψεύτες ή να εξελίσσονται σε καλούς ψεύτες μέσω εξάσκησης. Είμαι πεπεισμένη όμως ότι υπάρχουν κακοί ψεύτες. Τους καταλαβαίνεις με την πρώτη. Δεν το έχουν! Δεν το λες και κακό βέβαια όλο αυτό. Θες οι ενοχές, θες οι τύψεις; Πιάνονται λοιπόν στο πρώτο ψέμα. Στην μέχρι τώρα ζωή μου έχω πει ψέματα. Αρκετά. Όχι πολλά.(αν και αυτό είναι υποκειμενικό) Κάποια ίσως να πόνεσαν λίγο παραπάνω. Κάποια κατά συνθήκη (τα λες και άνευ συναισθηματικού κόστους) και κάποια γιατί φοβόμουν να ομολογήσω την αλήθεια. Μου έχουν πει ψέματα. Κάποια χωρίς κόστος και κάποια που πραγματικά πόνεσαν. Το λες και νομοτέλεια ή μήπως κάρμα; Δεν έχω και εύκαιρο τον Πάολο Κοέλιο, να τον ρωτήσω τι προβλέπει το σύμπαν σε αυτές τις περιπτώσεις; Άσε που με το σύμπαν είμαι μαλωμένη από καιρό τώρα…Με το χέρι στην καρδιά όμως σου λέω ότι το συναισθηματικού φορτίο ήταν βαρύτερο όταν εγώ αναγκάστηκα να πω ψέματα και όχι όταν τα εισέπραξα. Ανήκω σε αυτή την κατηγορία πού αν το επεκτείνω, προτιμώ να με χωρίσουν( όσο και αν το θέλω) παρά να χωρίσω. Θα μου πεις το προκαλείς…Οκ! όμως, αλλά μην το θίγουμε τώρα, σε επόμενο άρθρο..
Επί του θέματος και επί ψευδών λόγων….
Είμαι σίγουρη ότι στην ζωή του καθένα μας υπάρχει έστω ένας τουλάχιστον άνθρωπος στον οποίο δεν θα μπορούσαμε ποτέ να πούμε ένα ψέμα που όταν αποκαλυφθεί θα πληγώσει…Το παιδί μας, η μαμά μας, ο σύντροφος μας; Ίσως και περισσότεροι τελικά από έναν.
Τίποτα δεν μένει κρυφό δυστυχώς η ευτυχώς και τελικά έστω και αργά η αλήθεια φαίνεται.
Μπορεί να πονάει αλλά με το χρόνο καταλαγιάζει.
Το ψέμα; Μπορεί και να συγχωρείται αλλά δεν ξεχνιέται. Η ακόμη και το αντίστροφο. Να ξεχνιέται αλλά να μην συγχωρείται. Πόσες φορές δεν ευχηθήκαμε να είναι ψέμα αυτό που παρουσιάστηκε ως αλήθεια;
Σε ποιον δεν θα μπορούσα ποτέ να πω ποτέ ψέματα;
Στον γιο μου. Ποτέ και για τίποτα. Πως θα μπορούσα να πω ψέματα σε ένα πλάσμα που είχα στα σπλάχνα μου για εννέα μήνες; Που αρρωσταίνω κάθε φορά που ανεβάζει πυρετό; Που χαίρομαι με την χαρά του και στεναχωριέμαι με την απογοήτευση του;
Πότε ευχήθηκα να είναι ψέμα αυτό που άκουσα ως αλήθεια;
Πρόσφατα. Με την υπόθεση μιας μάνας που κήδεψε τρία παιδιά.
Ας μου πει κάποιος ότι είναι παρατραβηγμένο πρωταπριλιάτικο ψέμα.
Δεν τα πάω καλά με τα ψέματα….αλλά αυτό θέλω να είναι ΨΕΜΑ! Εύχομαι να είναι ψέμα….
#Πάτρα
